Aids

Hola Tod@s,

afgelopen week was ik Erica aan het helpen met huiswerk. Ze moest een presentatie houden over HIV/Aids en vroeg of ik haar daarbij wilde helpen. Dat wilde ik wel. We spraken over de problemen het in het land en de regio met deze ziekte en verschillende problemen kwamen ter sprake.
De Hondurese overheid houdt zichzelf, maar meer nog, op bijna misdadige wijze, de eigen bevolking voor de gek door te zeggen dat er in Honduras maar 16.000 HIV-geïnfecteerden zijn. Oude cijfers van UNICEF of Casa Alianza schatten het op tussen de 150 en 250 duizend. Omdat die bevolking niet weet dat er zoveel geïnfecteerden zijn en geen flauw idee van de verspreiding en risico's ziekte hebben verspreid het zich gemakkelijk. In geïsoleerde gebieden als Yoro is de meerderheid van de bevolking besmet. Door pure onwetendheid. En medicatie komt er niet. Maar ook in San Pedro Sula, "mijn" stad is de verspreiding, epidemie enorm en de stad heeft de dubieuze eer de Aids-hoofdstad van de regio te zijn. Zonder overdrijven kan het zijn dat zonder dat men het weet 10% van de populatie hier HIV-geïnfecteerd is.
Gebrekkige voorlichting en onwetendheid over de werking van voorbehoedmiddelen (condooms maken mannen onvruchtbaar e.d.) doen de ziekte steeds sneller verspreiden. De overheid heeft nauwelijks programma's om de dragers op te sporen, laat staan de medicatie voor besmetten in effectieve, betaalbare programma's onder te brengen. De internationale gemeenschap doet nog steeds te weinig en "oplossingen" moeten komen van vaak kleine, arme NGO's.

Zojuist zat ik te praten met Laly. Laly is een 19-jarig meisje, een jonge vrouw, waar ik sinds mijn eerste bezoek aan Our Little Roses (www.ourlittleroses.nl) een erg goede relatie mee heb. Ze heeft mijn leven toen gered, die eerste maanden hier dat ik als een kip zonder kop rondliep. Laly bezocht vanochtend met haar zus Elizabeth van 17 de psycholoog van de organisatie. Hun vader heeft Aids en is stervende. Simpel. In geen twee jaar hebben ze de hem gezien, ze wisten niet eens dat hij ziek was, hijzelf waarschijnlijk ook niet, maar nu is hij ergens in het departement Copan in een kliniek en is stervende. Deze vader is de laatste familie met wie Laly en Elizabeth contact hebben.
Terwijl ik dit schrijf ligt Elizabeth in bed te huilen en zit Laly verdwaasd op de grond, worstelend met de onmogelijke vraag: kunnen ze hem bezoeken en zo ja, is dit verstandig. Ik ken mensen die sterven van Aids alleen van de bekende foto's en filmpjes, maar heb de voorstelling dat er weinig van zo'n man overblijft na zo'n slopende ziekte. De meiden hebben de man voor het laatst in goede conditie gezien en de vraag is of deze man onder deze omstandigheden op zijn sterfbed zien wel de beste herinnering voor hen is. Deze vraag is gelukkig niet aan mij om te beantwoorden. Ik ben geen psycholoog. Maar ik ken deze meiden wel heel erg goed, meer nog dan alle anderen beschouw ik deze twee als mijn zusjes, en hen kennende schat ik in dat ze hem willen bezoeken. Ik hoop dat ze gefaciliteerd worden in zo'n bezoek, dat er geen onoverkomelijke barrieres zijn. Ik hoop dat ze er dan uit kunnen halen wat ze willen en dat ze een einde kunnen vinden aan het sterven van de laatste familie waarmee ze contact hebben.

Onder ons gezegd voel ik me verschrikkelijk leeg onder deze situatie. Wederom heb ik er geen woorden voor en ik vraag me soms af of het ene persoonlijke drama voor deze meisjes zich niet op het andere stapelt. Ik sta wel versteld van mijn eigen mentale veerkracht, jullie hoeven je over mij geen zorgen te maken, en hoop dat ik de meiden, mijn zusjes Hernandez, de komende tijd kan ondersteunen. Ik zal jullie op de hoogte houden van de gebeurtenissen.

Groeten uit grauw San Pedro Sula,
Niek

P.S.: Sta eens stil bij de simpele vraag waarom in Nederland en het "Westen" zo goed als niemand meer sterft aan Aids (ook al ben je HIV-geïnfecteerd: je kunt er oud mee worden en zelfs levensverzekeringen afsluiten) en dat in Ontwikkelingslanden mensen dagelijks bij duizenden sterven.