Doorduwen

Bonsoir,

Een snel berichtje vanuit Port au Prince. De laatste 11 dagen zijn redelijk goed geweest. Ik heb de voetjes goed op de grond, en heb de controle over mijn verantwoordelijkheden kunnen nemen. Ik ben nu volledig gefocused on the Petionville Golf Club.

In de afgelopen elf dagen hebben we veel bereikt. Met een team van 80 man en vrouw hebben we elke familie geregistreerd. We weten nu dat er ongeveer 7300 families in het kamp wonen, en waar ze vandaan komen, wat de status van hun huis is, en of er gewonde mensen of mensen met chronische problemen in de familie zijn. In totaal zijn het pakweg 40000 mensen. Buiten de registratie heb ik goed CRS rol als kampcoordinerende organisatie kunnen bevestigen. Er zijn veel organisaties aan het werk in het kamp, en CRS heeft het mandaat om die organisaties te coordineren. Veel organisaties zijn sterk. Sommigen zijn steengoed en coordineren prima, andere organisaties hebben oogkleppen en zijn bezig met hun eigen agenda in plaats van de collectieve toekomst van de mensen in het kamp. Dat houdt het interessant. Elke dinsdag en vrijdag leid ik een vergadering waar van alle organisaties, lokaal en internationaal, en de sfeer is positief en mensen werken graag samen.

Buiten het registratieproces (dat 8 dagen heeft geduurd) hebben we ook veel "kleine" dingen voor het kamp kunnen doen: het uitgeven van 120 zaklampen met batterijen vor de kampveiligheid, de installatie van 100 brandblussers, en de uitgifte van 800 bonnen waarmee nog eens 800 families een shelter pakket kunnen krijgen, bovenop de 6500 families die al zo'n pakket hebben gekregen.

Morgenvroeg beginnen we met een lange cyclus van distributies. In de komende 15 dagen gaan we ongeveer 900 ton goederen in het kamp uitgeven. Pakweg 600 ton voedsel (in rantsoenen van 80 kg per familie), en 300 ton zeilen, dekens, lakens, hygiene pakketten. Elke dag tenminste 1000 families, elke familie twee pakketten. Het is een enorme operatie met heel veel "moving parts" dus het blijft hopen dat alles goed gaat. Maar dat is het werk tijdens een humanitaire ramp: doorwerken met veel onzekerheden in incomplete informatie. Dingen zullen misgaan, maar het gaat erom om uiteindelijk zo snel mogelijk de meest basale dingen naar de mensen te krijgen. En nog geen tijd om achterover te leunen, nu de organisatie iets beter is, is het tijd om door te drukken.

Verder zijn er ook elke dag leuke dingen. Ik heb het getroffen met mijn collega, een Amerikaanse waarmee ik goed kan samenwerken. Ik heb mijn "CRS Haiti rijbewijs" gehaald, en dus heb ik nu mijn eigen kolossale Nissan Patrol waarmee ik door PaP race en onafhankelijkheid heb verkregen. Ik ben eergisterenavond live op het Canadese nieuws van de publieke omroep geweest (6 uur en 8 uur), en gisteren op CNN. Ik ben geinterviewd voor Reuters, AP en Express news. Ik heb in een persconferentie gezeten waar het kampcommittee ongeveer 17 veren mijn r**t stak, en ben eregast op Internationale Vrouwendag bij het vrouwen kamp committee.

Sommigen dingen gaan dus goed in het kamp. Sommige dingen misschien zelfs te goed. We merken dat de kampbevolking elke week met pakweg 5% groeit. Dat komt omdat mensen horen dat het een "goed" kamp is - relatief dan. Waar direct na de aardbeving mensen van PaP naar het platteland trokken, trekken nu mensen van het platteland naar PaP om hulp te krijgen en in het bijzonder naar de Petionville Golf club. De zaak blijft dus om het mogelijk te maken voor mensen om terug hun wijken in te trekken. Beschadigde huizen afbreken of repareren, puin van ingestorte huizen weghalen en zorgen dat er diensten en werkmogelijkheden voor mensen buiten de kampen zijn. Dan kunnen mensen terug naar hun eigen land. Mensen die hun huurhuizen hebben verloren zullen uiteindelijk naar transitionele kampen gaan, waar de water/sanitatie en huisvesting veel beter geregeld is. Dat wordt uitgevochten op een VN en overheidsniveau, waar politiek een grote rol speelt. Ik hoop stiekem dat Bill Clinton een keer op tafel slaat en dat er wat land vrijgemaakt wordt. Mensen moeten naar humane plaatsen kunnen, en niet in de - letterlijke - shit blijven zitten om politieke redenen.

Maar over het algemeen gaat het met mij goed. Ik heb controle over mijn emoties en leef zo gezond mogelijk. Ik werk pakweg 80 uur per week, en dat geeft me 12 uur per dag eigen tijd. Dat is wel nodig. Over 4 weken vertrek ik naar Nederland, en dan ben ik er wel even klaar mee. Maar ondanks de enorm tragische omstandigheden hier geniet ik wel heel erg van het werk. Het is heerlijk om hier kleine beetjes goed te kunnen doen, onder extreem dynamische omstandigheden, met geweldig getalenteerde collega's.

Groetjes,

Niek