Hoera! Vaderdag!

Halloooooooooooooo!

Afgelopen vrijdag 19 maart was vaderdag in Honduras. Als enige man en staflid binnen Our Little Roses (www.ourlittleroses.nl), een organisatie waar 100 vrouwen wonen en werken betekent dat dat je de hele dag rondrent als "token daddy", symboolvader. Samen met een van de artsen en de psycholoog van de organisatie werd een strak schema opgesteld waarin eenieder naar een, twee of drie verschillende scholen moest om daar vader te spelen voor de meisjes die wonen in Our Little Rose. Alle scholen organiseren namelijk activiteiten om "papi" eens flink in het zonnetje te zetten en voor de meisjes van Our Little Roses willen we ook iemand laten komen. Anders is het zo confronterend om weer alleen te zijn, zonder familie.

Ik had de eer om op onze eigen school te racen tussen drie feestjes tussen 8 en 11 uur 's ochtends in de klassen "maternal", de allerkleinsten, "kindergarten" en "preparatoria". In Maternal hebben we twee meisjes zitten, in Kinder de 7 "terroristas" en in preparatoria 1. Om 8:15 kreeg ik mijn eerste bord nasi voorgeschoteld in maternal, maar niet nadat ik samen met Dianita en Racquel een spelletje had gedaan waarin er ballonnen kapot gemaakt moesten worden. Nadat de tranen (harde kanl hoor, zo'n ballon) waren gedroogd kon ik dus aan de nasi met chinese groenten.
Nadat ik daarvan twee happen had genomen moest ik door naar Kinder, waar de 7 terroristas, 7 kleintjes van Our Little Roses, allemaal even lief maar samen een ramp, me al vol smart zaten op te wachten. Samen met tien andere vaders (die slechts een enkele zoon of dochter in die klas hadden: tasjes!) werd een stoelendans gedaan. Ana-Mariela, de helft van de tweeling, was zo assertief om zodra de juf het woord "stoelendans" in de mond nam op te staan, iedereen de rug toe te keren behalve haar juf en die vervolgens met onmundig luide stem op ostentatieve wijze eens haarfijn uit te leggen hoe nu zo'n stoelendans in zijn werk gaat.
De juf hoorde dit alles geduldig (maar met pijn in de oren) aan, waarna we van start konden. Zolang ik in de race voor de winst was was met name de luid schreeuwende tweeling erg enthousiast ("Niek gaat van jullie allemaal winnen, Niek gaat van jullie allemaal winnen", scandeerden de terroristas), maar toen ik helaas verloor was er even wat teleurstelling. Gelukkig konden we al gauw aan pasteitjes met kip beginnen, het was tenslotte al 9:15 uur in de morgen, en de terroristas kwamen tot rust. Uiteindelijk kreeg ik nog van alle 7 de ter ere van vaderdag gemaakte schuimrubberen fotolijstjes aangeboden ("Voor papi, van...") waarna ik door mocht naar Preparatoria.
In Preparatoria, de klas met de oudste kinderen was de sfeer al weer duidelijk competitiever. Laly, het meisje van Our Little Roses dat hier in zit, moest allerlei spellingswedstrijdjes doen om aan te tonen hoe verschrikkelijk slim ze wel niet is, wat ik allang wist, en ging tenslotte naar huis met de derde prijs: een lolly. Er werd me een bord pizza shoarma voorgezet (het was alweer 10:10 in de morgen) en vol goede moed zette ik me aan mijn vierde maaltijd van deze jonge dag.
Hierna brak totale anarchie uit en iedereen rende door de school en deed wat verboden was, waar ik eigenlijk wel schik in had. Jaime ging als een soortement van Bush alle klaslokalen af om een coalitie te smeden om te vechten tegen "first grade", en ik hoorde hem her en der suggereren dat er "weapons of mass destruction" verborgen zouden zijn. Danny, zoontje van een van onze artsen maakte op het betonnen voetbalveldje een sliding en kon bij papa een vaderdagscadeautje in de vorm van een tetanusprik in ontvangst nemen en de terroristas waren al lang weer bezig suikerriet te kopen van de mensen uit de krottenwijk om gewoon ergens rustig nog wat meer te kunnen eten. Al met al was het weer een schone vaderdag geworden en ik ging met een voldaan gevoel (zowel mentaal als in mijn maag) mijn kantoor binnen om daar in alle rust even te bedenken dat ik nog lang niet klaar ben om vader te zijn! Chinees eten om 8 uur 's ochtends...
Groetjes,
Niek