Doe je eens wat goeds....

Hallo mensen!

Nou, wat een veelbewogen dag zeg! Het begon allemaal gisterenavond toen om een uurtje of half het jongetje E langs kwam. E is een van die jongetjes waar Abby het schoolgeld voor betaald. Zijn neefje en vriendje N van 11 (die ene die altijd probeert met zijn machette zijn grote teen af te hakken) staat dan weer onder mijn hoede. Ik betaal voor zijn school en help hem met verdere benodigdheden. Die zijn bij hem vaak medisch omdat-ie continu zichzelf iets afhakt of breekt. Mooi blaagje.

Maar goed. E moest gisterenavond eigenlijk op school zitten, maar kwam in de stress langs ons huis. Zijn oma, die voor hem zorgt, is erg ziek sinds een week en nu wist hij het echt niet meer. Hij kwam vragen om €100, een kapitaal hier, om iemand te betalen voor medicijnen om haar beter te maken. Abby en ik zeiden dat we liever hadden dat ze naar een van de Cubaanse dokters ging van onze medische kliniek om haar daar te laten onderzoeken. Abby staat deze week voor de klas, dus ik was vanochtend de man om te proberen deze dame naar de kliniek te krijgen.

Dat het serieus was wisten we al wel op het moment dat E gisterenavond bij ons op de stoep zat te huilen. Het is geen jongen die makkelijk huilt. Toen ik dus vanochtend het consult had geregeld bij de kliniek was zijn zorg heel erg groot en hij zei dat zijn oma niet kon lopen of bewegen en dus moest er vervoer geregeld worden. Ik belde een taxi van onze vast plaats die ik uitlegde wat het geval was: we moesten de krottenwijk in om een zieke dame op te halen. De taxi-chauffeurs zijn huiverig om dit gedeelte van de stad in te gaan en voor mij zou het ook de eerste keer worden. Het is niet altijd veilig om daar naar binnen te gaan. Maar goed.

E stuurde ons de "bordo" in en we stopten na een paar minuten bij een houten hutje, een gaar schuurtje van ongeveer 5 bij 3 meter. Dat is het "huis"waarin ze wonen: geen vloer, maar vuil, een dicht dak, geen deur, plaats voor misschien 2 mensen en daar wonen er 5. Een echt krot. En al die krotten staan tegen elkaar aan. Er is geen stromend water en het is er inmens smerig. Oma lag op een vuil bed dat ze nog van mij hadden gekregen toen het overbleef na onze verhuizingen van afgelopen zomer. Ik werd voorgesteld aan de moeder van E en de moeder van N, blij om die ook eens te zien, zij blij om mij eindelijk eens te zien. Oma lag er zeer beroerd en kreunend bij, een klein zwetend en broodmager vrouwtje.

Ik voelde me op dat moment zo stom: je staat daar tussen poeparme mensen en ze verwachten heel veel van je, dat je de boel gaat redden. Op dat moment voelde ik me onmachtig en ik schaamde me bijna. Maar ja, niemand schiet er wat mee op als ik daar ga staan grienen, oma moet naar de dokter, dus ik moest handelen. De twee dochters van oma legden me uit dat ze niet naar een dokter hoefde, dat ze (echt waar) bezeten werd door een geest en dat ze daar hulp bij nodig hadden. Ik zei dat ik wilde helpen maar dat ze daarvoor naar mijn Cubaanse vriend toe moest. E stond te huilen, de taxicauffeur stond nerveus voor de deur van het hutje, steeds meer mensen kwamen de kant van het hutje op en de beide dochters besloten oma zo goed en kwaad als het ging in nettere kleren te steken, op te pakken en haar in de taxi te zetten. Met vier man achterin en ik met de chauffeur voorin reden we richting kliniek.

Daar aangekomen werd alles snel en netjes door de mensen geregeld. Ik was een moment zo trots om te kunnen werken met deze kliniek! Zuster Doroty verkreeg vakkundig de informatie die ze nodig had en vervolgens ging dokter Ramon met oma en de moeder van E de dokterskamer in. E was echt best van streek en zijn tante ook. Na een minuut of vijf kwam de dokter me erbij halen om uitleg te geven van de situatie. Oma is niet bezeten door een geest, maar heeft urinewegproblemen, problemen met de ontlasting, een infectie in haar maag o.i.d. en een groet kans op Tuberculosis. Vijf verschillende soorten medicatie waren nodig, waarvan er drie door de artsen kado gedaan konden worden. Voordat oma de deur uit ging had ze twee prikken in de billen gehad en wat druppels en pillen en kon ze in ieder geval weer staan, kijken en wat praten. Ze kreeg twee clysma’s mee naar huis. Bovendien kunnen we morgenvroeg naar een gratis consult in een kliniek in de stad waar ze getest kan worden op TBC. Dat consult is gratis omdat ze gedaan wordt door de vrouw van dokter Ramon, mooi stukje netwerk.

Maar goed, we moesten nog twee verschillende medicijnen hebben. Ik stuurde dus E in de taxi met zijn moeder, tante en oma naar huis en vertelde hem naar mijn huis te komen met haar identiteitskaart zodat we daarna haar medicijnen (met identiteitskaart met 20% korting vanwege haar leeftijd) konden gaan kopen. E en N samen op een crossfietsje (N staat achterop op twee zijstangetjes) en ik op de mountainbike naar de drogist. Daar vertellen ze ons dat ze twee kopieen nodig hebben van haar identiteitsbewijs en dat we naar een andere drogist moeten die die medicijnen wel voorradig heeft. E en N en ik dus naar een kopieerwinkel dichtbij. E en ik naar binnen en N bewaakt buiten de fietsen. We staan daar nog goed 3 minuten in de rij als N naar binnen komt gestormd schreeuwend:”Ze jatten je fiets!” Voordat ik het allemaal goed en wel begreep waren E en N al samen op het crossfietsje gesprongen en raceten achter de magere kerel in zwarte kleren aan die op mijn mountainbike wegracete. Ik deed nog een laffe poging om er achteraan te sprinten, maar de sportschool hier maakt ne niet echt sneller, al helemaal niet op zandweggetjes. Bovendien maakt ik me ook wel zorgen om E en N want het zou niet voor het eerst zijn dat dieven ook geweldadig bleken (hoewel op dit monent de trend is in de stad dat gepakte dieven gelynchd worden).

Ik gaf de strijd al gauw op en wandelde terug naar de copy-shop. Daar aangekomen kopieerde ik de identiteitskaart van oma en toen ik weer buiten kwam stonden E en N daar weer. Ze waren de man een heel eind gevolgd maar hem toen uit het oog verloren. Vervolgens hadden ze da particuliere bewakingsdienst gewaarschuwd die zo min of meer de veiligheid in de buurt garandeert. Die jongens houden nu ook dag en nacht een oogje in het zeil voor de fiets van de gringo. Maar goed, E en N, slim en “streetsmart” als ze zijn, hadden ook al vast een tweede fiets geleend waarmee we nu naar de andere drogisterij gingen om daar de laatste missende medicijnen te kopen. Die zijn in ieder geval allemaal binnen en zo kan oma nu aan alle kuren beginnen.

Bovenop alle ervaringen vandaag kwam ook nog het nieuws dat tenminste één vrijwilliger vroegtijdig vertrekt en misschien nog een. Dat betekent teleurstelling en werk om de problemen op te lossen. En dan mijn arme fietsje, die me een jaar lang zoveel goede diensten heeft bewezen, is gejat in een poging om deze familie eens te helpen. Probeer je eens een keer wat goeds te doen…..

Hartelijke groet uit druk Honduras,


Niek