Pico Bonito

Hallo!
een kort verslagje van afgelopen week. Vorige week was de week rondom onafhankelijkheidsdag in Honduras. 15 September werd gevierd dat het land 183 jaar geleden onafhankelijk werd van Spanje. Je zou zeggen dat alleen 15 september dan de feestdag is, maar niet in Honduras. Alle scholen, publiek, prive, groot en klein bereiden een parade voor. Dat betekent dat alle scholen hun jongens in een drumband stoppen en die wekenlang elke ochtend om 7:15 's morgens laten beginnen met oefenen (zo ook de school op 100 meter van mijn huis). De meisjes kleden ze zo naakt mogelijk aan en laten die voor, naast en opzij van de drumband dansen.
San Pedro Sula heeft een hele jonge bevolking, zoiets dat meer dan 50% jonger dan 25 jaar is en dus zijn er veel scholen en ook veel leerlingen. Teveel om alle parades op 1 onafhankelijkheidsdag te laten marcheren en dus worden er niet minder dan 3 dagen genomen om eerst de kleine publieke scholen te laten marcheren, daarna, de 14e de privescholen en tenslotte op de 15e de grote publieke scholen. Onze school was dus de 14e September aan de beurt met de kleine privescholen en onze arme kindjes waren school nummer 23 in de parade. Helaas beteknde dit voor onze kindjes dat ze om 6:30 al aanwezig moesten zijn, maar pas om een uur of tien zouden moeten gaan lopen. Voor mij was dit gunstig: ik kon uitslapen en later met camera aan de straat gaan staan om fotootjes te schieten. Helaas toen ik uiteindelijk om 8 uur aan de straat stond(er werd gemarcheerd over de "Primera Calle", de hoofdweg van de stad naar het Coca Cola teken op de bergen) bleken de kindjes van onze school al klaar te zijn: assertief genoeg had de directrice van de school de hele club als nummer 3 kunnen laten starten en dus heb ik er niets van tezien gekregen. Oeps! Wel heb ik veel medelijden kunnen hebben met de arme kinderen van andere scholen die zwetend en puffend en halfnaakt door de stad marcheerden. Het kwam in mijn hoofd op dat die parades misschien voor iedereen leuk zijn behalve voor de deelnemende kinderen. Leuk was tenslote dat ik op een van de drukste punten van de stad, 2 blokken van de kruising van de twee hoofdwegen, de 1e calle en de 1e avenida, een heuse tarantula tegen het lijf liep. Mooi, zo'n grote harige spin.

Maar goed, Honduras is na drie dagen marcheren zo moe dat de rest van de week vrij is. Uiteindelijk was dus de hele vorige week vakantie. Wij namen het er ook maar van en besloten wat ecotourisme in de regio te plannen. Ofschoon Honduras niet de reputatie heeft, is er verschrikkelijk veel natuurschoon in het land. In zuivere zin is er zelfs meer tropisch regenwoud in Honduras dan in traditioneel om het ecotourisme bekend staande Costa Rica. De PR van Costa Rica is gewoon veel beter. Maar Honduras slaagt er langzamerhand beter in het natuurschoon te verkopen en met Garifuna Tours (www.garifunatours.com) hebben ze een goed lokaal bedrijf dat de ins en outs van het eigen natuurschoon kent. Eerder al dit jaar was ik met hen gaan kajakken in Punto Izopo. Voor deze keer was een trip naar La Ceiba gepland om daar te gaan hiken en white water raften in Pico Bonito, een van de grootste nationale parken.

Dag 1 was dus hiken met Miguel, Mike, onze guide die ik het best vergelijk met een hobbit: klein, harig, een wandelstok en hij wist alles van eten. Niet perse van GOED eten, maar hij wist wel welke mier te eten, welke rups, van welk blad thee te zetten en van welk blad niet. Die hike was echt geweldig door heel dicht heet en zweterig regenwoud. Vol beestjes, muggen, rode mieren met reusachtige "vechters" die de indianen gebruikten als hechtingen: wond dicht laten knijpen en dan de kop afknijpen. We lunchten bij een waterval in een rivier en liepen weer terug. Abby vond een tarantula, een iets kleinere en Mike de Hobbit ging er natuurlijk mee spelen. ik vroeg of ik dat ook mocht en hij zette het diertje op mijn hand. Dat was oke zolang het beestje niet aan de wandel ging. Maar toen hij mijn elleboog bereikte en richting mijn oksel begon te gaan greep Mike de Hobbit in en pakte het harige geval weer weg. Da's maar goed ook.
Dag 2 was whitewater rafting. We waren inmiddels met 5 vrijwilligers en met een volle boot gingen we de rivier Cangrejal af, tussen het prachtige tropische woud. Watertemperatuur was super en sommige stukken waren erg spectaculair en heftif waar andere stukken niet diep genoeg waren om echt te varen. Tot driemaal toe verloren we iemand, wat de zaak alleen maar smeuiger maakte. Halfweg stopeten we voor een korte hike naar een prachtig klein watervalletje waar ik, Fa-reclame in gedachten, heerlijk mijn haar heb staan wassen. Dit terwijl Mike de Hobbit van een meter of 5 dook in een paar meter diep water dook in diep Freudiaanse poging zelfmoord te plegen/gaaf te zijn. Het laatste stuk was rustiger en de laatste kilometer heb ik me heerlijk meet laten drijven in de rivier, lui in mijn reddingsvest. Uiteindelijk raakte mijn tere achtereind toch wel erg vaak de kiezel- en kei-bodem zodat ik bont en blauw maar erg blij met deze activiteit weer naar San Pedro Sula terug kon. Daar is alles inmiddels weer normaal en ik ben alweer een aantal dagen gewoon aan het werk.

Dat was even een korte update. De foto's van de parade heb ik erbij gezet, die van het raften en hiken komen nog. Groet en veel liefs vanuit lekker San pedro Sula,

Niek