Kampioen!

Beste mensen,

En weer heb ik de nationale kranten gehaald hier in Honduras. Ik begin inmiddels een hele heer te worden alhier in Honduras. Gemiddeld zo eens per vier maanden in een grote krant. Ze noemen me een BH’er: Bekende Hondureen. En weer de Tiempo en niet de meer tabloid-achtige La Prensa. Nee, een KWALITEITSKRANT! En weer was het door iets wat een van de meisjes van Our Little Roses had bereikt EN NIET IK. Was het de eerste keer omdat Patricia student van het jaar was geworden, nu was het een uitblinkende speelster van Our Little Roses.....

Een aantal maanden geleden beschreef ik de ruwe diamanten, de supertalenten, van het Our Little Roses voetbalteam. Onder meer kwam kanon, hier door mij “B” of “Cañon” genoemd, aan bod. “B” is een explosieve voetbalster met een enorme startsnelheid en schotkracht. Affijn, na een paar maandjes ballen met ons op het veld naast de compound van OLR mocht “B” het gaan proberen in (“ruiken aan”) het team van haar school, de “Primero de May de 1954”. “B” werd als een ouderwetse Duitse 5e verdediger achter de laatste linie opgesteld en mocht al het vuil opruimen wat de rest van haar defensie liet liggen. Dat deed ze goed want ze wonnen partij op partij en een paar weken geleden eindigde een eerste finale voor de stadstitel in 3-3.

Afgelopen zaterdag moest de beslissing vallen in de tweede pot, maar nu op “eigen terrein”, het voetbalveld van de nationale bierbrouwerij vlak bij onze eigen wijk. Voor “B” is het heel leuk dat er mensen speciaal naar haar komen kijken, dus ik toog die zaterdagochtend om 7 uur met Abigail en “B” naar het veld. De tegenstander was de, altijd gevaarlijke, Reyes. Abby en ik gingen midden op de tribune zitten, bij de middenlijn, en jongeren van de middelbare scholen begonnen zich om ons heen te zetten. Toen er afgetrapt werd nam “B” haar positie in en ramde de ene bal na de andere voor de voeten van de laffe spitsen van Reyes weg. Plots begonnen de nog gemengd zittende supporters van de verschillende scholen als een heuse celdeling (mitose: anafase) te polariseren. Reyes naar rechts en Primero de Mayo naar links. Abby en ik in niemandsland. Er waren misschien maar een paar honderd jongeren, maar het werd een warme ochtend. Eerst werden in hartelijke spreekkoren elkaars moeders beschuldigd van allerlei oneerbare beroepen, vervolgens kwamen de ziektes uit de kast. Middelvingers, hier verschrikkelijk grof, alom en de halve sinaasappels vlogen ons om de oren.

De wedstrijd op zich was, zeker in de eerste helft, zwak en Reyes (continu met de ellebogen zwaaiend) had het betere van het spel. Ik vond dat “B” te afwachtend speelde en veel vaker rücksichtslos vrouw dan wel bal het veld uit had moeten jagen. Later bleek die afwachtende houding haar “opdracht” (onderschat het niveau niet: ze spelen met opdrachten) te zijn. De tweede helft was beduidend beter. Nog steeds had Reyes het betere van het spel (inmiddels werden plastic flesjes naar de grensrechter gesmeten en ik schold hem, in de hitte van de strijd, uit voor skunk; hij was echt slecht), maar na 90 minuten was het nog steeds 0-0. Toen moest er verlengd worden. De dames gebruikten elk rustmoment om op de tribune te gaan zitten flirten met hun vriendjes, dus ook nu, tussen reguliere speeltijd en verlenging moest er aan de relatie gewerkt worden.

In de eerste helft van de verlenging sloeg de vlam in de pan en een opstootje op het veld resulteerde in 2 rode kaarten. Vrouwen op het voetbalveld die vechten: gewoon met de vuist in elkaars gezicht. “B” stond tegen de scheids te schreeuwen, ik ben dat van haar gewend, doet ze op de dagen dat we met de meiden van OLR spelen ook tegen mij, maar concentreerde zich uiteindelijk weer op voetbal. Dat was maar goed ook: in de 7e minuut van de tweede verlenging werd de keeper van Primero de Mayo handig omspeeld door de lepe linker spits van Reyes en de bal was een zuivere goal geweest ware het niet dat “B”, met de turbo aan en beentjes ronddraaiend als roadrunner, de bal op het allerlaatste moment de doelmond uitjaste. Ik was in extase en haar eigen fans scandeerden haar naam (ik apetrots. Stom he).

Na 120 minuten voetbal nog steeds geen winnaar en dus moesten er pingels genomen gaan worden. De supportersgroepen, thans halfnaakt (de vrouwen niet) en nog louter vingers en scheldwoorden uitwisselend, hadden nieuwe territoriumdrift gekregen en deden nu letterlijk en masse het wedstrijdje “wie het verst het veld op durft te lopen om zijn team te ondersteunen is gaaf”. Binnen een minuut dus stond Reyes al letterlijk achter hun team en Primero de Mayo, eerst nog braaf wachtend en sinaasappels smijtend, vond zichzelf zonder minutie, koos eieren voor zijn geld en stelde zich op achter het eigen team. De pingels zelf waren bloedstollend. Reyes, doortrapte krengen, hadden een nieuwe keeper opgesteld in de tweede helft en deze “zwarte panter” dook katachtig naar elke bal. Uiteindelijk was het na 4 penalties 3-2 voor “ons” en stapte “B” naar voren om de beslissing te kunnen nemen. “B”, die doorgaans schijt heeft aan alles, legde de bal klaar, nam haar aanloop en raakte de bal totaal verkeerd. Keeper op het verkeerde been, GOAL, Primero de Mayo wint en “B” werd geplet door eerst haar hele team en vervolgens de hele Primero de Mayo. Een echte heldin! Volgende dag dus inderdaad een hele pagina in de nationale krant, vrouwenvoetbal is hier iets heel serieus. Abby en ik staan er beiden met onze gezichten in, maar “B” heeft het niet gered. Die staat op de feestfoto te ver naar links. Maar krijgt dan wel de tekst onder de kampioensfoto:”’B’ red haar team van de val en maakt vervolgens de winnende goal.” SUPERGAAF voor haar!

Dan nog wat nieuws tussendoor. Sommigen herinneren zich nog het verhaal van de drie zujes Marina, Betty en Rachel die in April zijn weggegaan bij Our Little Roses. Dat was toen een heel dramatisch verhaal waarin verschillende instanties in machtsspelletjes liepen te trekken aan de drie meisjes. Die uiteindelijk ook de verliezers waren. De meisjes werden weggehaald maar herenigd met een 2 jaar oud broertje in een andere organisatie. Van de kinderrechter mochten we niet weten waar; dat schijnt procedure te zijn om de kinderen goed te laten acclimatiseren alvorens bezoek te krijgen. Nu, na 5 maanden, kregen we voor het eerste de kans om ze te gaan opzoeken en anderhalve week geleden vouwden Abby, Xiomara, 2 meisjes en ik ons in een auto en reden naar San Manuel de Cortes, een half uurtje van San Pedro Sula vandaan. Op een prachtige locatie, een enorme lap grond (tien voetbalvelden) met kolossale schitterende woudreuzen stonden 20 kleine gebouwtjes waar in totaal 87 kinderen wonen in een systeem met kleine groepjes met een begeleidend echtpaar. Na wat vragen werden we doorverwezen naar het huisje waar de drie zusjes waren en toen ik de heuvel afliep zag in de de openstaande deur al mijn lieve Rachel staan. Het kleine blonde meisje met het koppetje scheef kijkend in mijn richting.

Ik schreeuwde haar naam (ik was erg emotioneel) en Rachel kwam naar me toegelopen en kroop in mijn armen waar ze ook niet meer uit kwam. Ze was niets veranderd, heel erg knuffelig en was erg blij met de lollies die ik voor haar had meegenomen (probeerde er zoveel mogelijk tegelijk in haar mond te doen, haar hobby is nog steeds eten of kijken naar eten). Marina, de oudste en beschadigste van de drie meisjes was erg triest en emotioneel en huilde tranen met tuiten dat ze weer met ons mee wilde. Betty, altijd al de sterkste van de drie, was erg rationeel en gewoon blij ons te zien. Jesus, het kleine broertje, is een waar schatje en een erg mooi blaagje. Ik zou eerlijk willen dat de drie dames nog bij ons in Our Little Roses zitten, maar zie ook in dat de familie met zijn vieren nu beter af is. Die horen bij elkaar. En de organisatie waar ze zitten zit ook erg goed in elkaar. Goed onderwijs en heel aardige kinderen, jongens en meisjes gemengd.

Het enige waar ik erg veel moeite mee heb is dat de meisjes op zijn voor adoptie. Daar komt bovenop het verhaal dat de moeder, zwaar psychotisch, weer zwanger is en naar verluid Aids heeft. Er komt dus misschien nog een vijfde broertje of zusje bij. En wie adopteert een gezin van 5 kinderen waarvan de oudste al zodanig beschadigd is dat de vraag is wat haar toekomst brengt en de jongste misschien wel HIV-geïnfecteerd is. En wat als besloten wordt de familie uit elkaar te halen, was het dan al helemaal geen zinloze exercitie om de drie meiden bij ons weg te halen? Dan gaan ze bij ons weg om herenigd te worden met een broertje om ze vervolgens weer uit elkaar te halen. De ratio hierachter ontgaat me, alsmede maakt het me een beetje pissig. Maar goed, op dit moment maken die meiden het goed en ik ben daar erg blij om. Het is een mooie en goede organisatie waar ze zitten. Ik probeer ons voetbalteam via de kinderrechter toestemming te geven om tegen het team van dit huis te spelen. Dat zijn weliswaar allemaal jongens in dat team, maar met de passie van onze meiden en “B” als ons geheime wapen maken we gehakt van die knapen. Oh.

Tot zover voor nu, fijne dag en groetjes uit San Pedro Sula,

Niek


P.S.: Mijn auto, ja, de 1983 Toyota Corolla heeft vanochtend de APK-keuring gehaald. Hoe? Je betaald 1300 Lempira bij de bank (een eutje of 60) en je mag weer een jaar rijden. Of de auto daar goed en veilig genoeg voor is? Geen idee en niet relevant.
P.P.S.: Ik heb tickets geboekt om naar Nederland te komen voor een welverdiende vakantie. Drie december kom ik aan en begin Januari ben ik weer weg. Zet de Hertog-Jan maar koud, laat de wijn chambreren en snij uitjes bij de haring. Vergeet het vet voor de kroketten niet. En stuumpkes. Met karrevet.
P.P.S.: Enne..... kijk nog steeds op www.niekdegoeij.waarbenjij.nu en ook op www.van-mierlo.org VEEL foto’s op de laatste.
P.P.S.: Roy en Rino, de jongens, zijn weg en we hebben diepe gaten en leegtes in ons allen, inclusief onze portemonnees, achtergelaten. We missen jullie jongens.....