Zoek de Breuk!

Hallo allemaal....

Er is reden voor een KORTE update van mij. Een korte moet het zijn, want sinds gisteren zit mijn linkerarm in het gips. Dit natuurlijk omdat ik, nadat ik op heroische wijze eerst 17 bloedjes van kinderen uit een brandende flat redde, bij mijn laadste actie voorover viel en iets in mijn pols brak. Niet dus. In een kansloze actie basketbal te spelen en enorm te showen voor de meiden gleed ik uit op het zanderige beton en maakte een stevige smak. En daarna nog eens. De meiden lachtten me keihard uit en begonnen vervolgens aan hun aerobics klas. Ik rende voor de conditie plichtsmatig 21 rondjes over de compound, vind ik leuker dan aerobics, en toen ik daarmee stopte was mijn pols wat dikker en deed ie erg veel pijn. Dat werd ’s avonds steeds erger en elke beweging deed pijn. Sommigen zal het deugd doen dat Abby een spalk fixte van de lege kartonnen koker van een fles Esporão wat me ’s nachts behoorlijk hielp. Maar alles bij elkaar sliep ik erg weinig van de pijn.

De volgende ochtend was het besluit dus al 1000 keer genomen om de Cubaanse homies van onze medische kliniek op te zoeken. Maar eerst moest ik de wekelijkse stafvergadering bezoeken, een vergadering die ik er met pijn en moeite in probeer te krijgen als een wekelijks terugkerende exercitie, een moment waarop de staf hier met elkaar communiceert. Het zal je verbazen hoe vreemd het gevonden wordt dat ik probeer problemen te vermijden door zaken tevoren te bespreken. De directrice heeft zelf in het verleden ook geprobeerd vergaderingen te initieren maar zodra zij naar Miami vertrok was dat weer gedaan. Toen ik haar in januari vroeg of het misschien een goed idee was om ermee te beginnen werd het direct weer ingevoerd. Ik moet vele heilige huisjes omver trekken en de verborgen agenda’s en machtsspelletjes doorzien om gewoon 8 mensen om een tafel te krijgen om elkaar te vertellen waar ze mee bezig zijn. Pijnlijke arm of niet, ik zorg dat ik bij die vergadering aanwezig ben en dus pas na een uurtje flink matten met de “dames van het kantoor van boven” in de vergadering, ook wel “de heksen van boven” genoemd, kon ik naar de kliniek.

Ramon Luis en Antonio Peres, twee heerlijke rondbuikige Cubaanse feestbeesten stonden me daar alweer op te wachten. Ze zijn altijd zo enthousiast als je met een kwaal langskomt dat het best leuk is. Ze slaan me op de schouder, schudden mijn hand, ondertussen van blijdschap een halve salsa dansend. Affijn, ik met Tony, de “gringo-naam” voor Antonio, zijn kamertje binnen. Daar wordt niet te zachtaardig even aan de arm gehusseld, volgt er een “Niekhombre.......!” en komt het verhaal dat ik foto’s moet gaan laten maken. Ik bang: heb ik wel genoeg geld, kan ik eventueel met creditcard betalen, zal ik mijn arm behouden etc en ga op weg naar de privekliniek waar ze de foto’s maken. Daar reken ik het torenhoge bedrag van 246 Lempiras af, al gauw een eutje of 11 voor 2 foto’s van de onderarm en hand en toog 35 minuten later met de foto’s in de hand en een voorlopige diagnose weer af naar Tony. Diagnose:”Fractura transversa incompleta del escafoides.” Terug bij Tony werd er al salsa’end en handen schuddend en schouder kloppend besloten me in het gips te gooien opdat het half gebroken botje waarvan ik het bestaan niet eens vermoedde niet verder zou breken. Van Tony werd ik getransfereerd naar Ramon, chef ingipsen, die me begon uit te leggen wat de consequenties/konsekwenties zijn: niet sporten voor 4 weken, niet nat voor 4 weken. Daarna foto maken en gips eventueel verwijderen.

Mooi klote dus: niet duiken met broer Bart en Esther die hier over een week of 2 staan, niet zwemmen, geen fatsoenlijke douche en andere ongemakken, mijn mooie bruine kleurtje gaat eraan net voor ik naar winters Nederland ga (ramp) en ik kan mijn meiden niet op het voetbalveld ondersteunen. Sowieso een maand niet sporten is naar. Ik zei tegen Ramon dat ik dan wel dik zou worden, waarop hij hartelijk op zijn ronde pensje begon te kloppen onder de woorden dat ik er nu vast als een dokter uit zal gaan zien. Dat hopen we dan toch niet. Het gips ziet er echt huis-tuin-en-keuken uit, Abby had er de grootste lol om, maar voelt wel goed: de pijn is bijna weg. En verder is het een kwestie van afwachten. Laatste boodschap die ik van Ramon meekreeg, lachen gieren brullen, is dat ze me in onze kliniek wel in kunnen gipsen, maar niet uit kunnen gipsen! De instrumenten daarvoor hebben we niet! (“dringend verzoek tot snelle medische donatie: gereedschap om gips te mollen voor kleine kliniek in Honduras”) Hpe dat dan moet zien we tzt wel weer.....

NOODGEDWONGEN zal ik deze mail dus kort houden en hiermee afsluiten, dat terwijl er nog heel veel te vertellen is want er gebeurd vanalles gier in Our Little Roses en Honduras. Dat moet dan op een ander moment, als ik me het rechtshandig typen beter meester heb gemaakt.
Groet,

Niek

P.S.: De bijgesloten foto’s zijn voor het spelletje “zoek de breuk”.