Kleine Drama\

Beste allemaal,

even een klein verhaaltje over hoe het er allemaal mee voorstaat in San pedro Sula. Na de verhuizing van alle vrijwilligers naar de nieuwe appartementen is het allemaal een beetje rustiger aan het worden. Roy en Rino moeten zo zoetjes aan gaan denken aan inpakken en zijn druk bezig hun laatste ICT-zaken af te ronden. Verder moeten ze nadenken over een afscheid. Morgen gaan ze een waterballonnen-oorlog ontketenen. Een suggestie die ze van me overnamen toen ik aangaf dat een slagroom-oorlog gezien het hoge suikergehalte en de vermoedelijk daaropvolgende invasie van miljarden mieren, wespen en allerlei andere insecten misschien niet zo'n heel goed idee was. Maar mijn jongens gaan me verlaten. Heel triest. Op wie moet ik nou al mijn frustraties gaan afreageren??!!

Afgelopen week hebben we ook weer een nieuwe aanwinst aan ons nieuwe huis kunnen toevoegen. De oude koelkast van het oude vrijwilligershuis was kapot, maar stond na een week (verrassend snel eigenlijk) alweer op ons te wachten op de compound van Our Little Roses. Maar van die compound moest-ie nog naar ons huis, een stuk of drie blokken verderop. Tevergeefs had ik een dag of twee geprobeerd om vervoer te regelen, maar kreeg het steeds niet voor elkaar. Uiteindelijk was ik het beu en heb, mijn ervaring met onmogelijke dingen sjouwen op het Wijnfort in mijn achterhoofd, R&R en een andere vrijwilliger Brian opgetrommeld om het hele zaakje op te pakken en naar de appartementen te dragen. Het lijkt allemaal verschrikkelijk onmogelijk, maar komt toch altijd wel op zijn plaats terecht. Klein drama? Nee: groot drama. R&R huilen, puffen, zeuren ("wat als mijn nagel scheurt?", "Ik mag van mijn orthopeut niet zwaarder tillen dan 5 kilo." "Ik heb een aanval van diarree" "Mijn haar, mijn haar!") Ik was ook niet echt subtiel, het moet eerlijk gezegd, maar gelukkg kwam Brian, met ruim 40 jaren levenservaring, op het briljante idee om de koelkast op een kruiwagen te zetten. Zo werd de gehele affaire bijzonder gemakkelijk. Om beurten het kruiewagentje pakken, om beurten evenwicht houden en Roy doet niets. Prima taakverdeling die de laatste 9 weken al tot veel lol heeft geleid. Aan Roy's nietsdoen hebben we onderstaande foto's te danken.

Dan nog een tragische anecdote waar ik me echt behoorlijk lullig om heb gevoeld. Een dag of wat geleden tufte ik met mijn peperdure Japanse Design Oldtimer 1983 Toyota Corolla door de Villa Florencia, mijn straat, toen ik in de verte een straatschoffie zag stiefelen. En terwijl ik verder reed zag ik dat hij redelijk goed in zijn nopjes de straat over begon te steken. hij zwaaide nonchalant met een doorzichtig plastic zakje waarin duidelijk een dikke boterham te herkennen was. Dit is een blaagje dat ik ken van het komen halen van ons vuilnis en ik was erg tevreden dat hij zo voorbij stapte met zijn broodje, want dit zijn kinderen die vaak honger lijden. En toen gebeurde het tragische. De plastic zak die casual rondgezwaaid wordt vliegt uit zij handen. Sandwich en zakje maken een mooie boog, blaag stapt achteruit om sandwich te vangen en springt weer naar voren want ik kom eraan in mijn glimmende bolide. En rij pardoes over sandwich+zakje heen. Wat een drama. Ik stap op de rem om een oplossing te gaan zoeken, maar het knulletje is zo bescheten van zoveel ongeluk dat ie de geplette boterham van de straat pelt en er keihard mee wegrent. Wat voelde ik me lullig!

Tenslotte zijn we afgelopen weekend met 9 van de 10 vrijwilligers de Maya-ruines van Copan gaan bezoeken. Abby en ik, die het nu al een aantal keer hadden gezien skipten het, maar hebben heerlijk in de prachtige bergen eromheen gewandeld. Het was een lang weekend en het was allemaal perfect geweest, ware het niet dat we vrijdagavond in het restaurant zo'n beetje allemaal de sjaak zijn geweest. Iets is er tijdens het koken (of bij het nuttigen van vele cocktails 2-voor-1 tijdens happy hour, eerlijk is eerlijk) niet helemaal goed gegaan. De volgende dag had bijna elke vrijwilliger last van de "gringo-disease" zoals ik het gedoopt heb: diarree. Klein drama: terwijl iedereen de maya-ruines bezocht en Abby en ik in de bergen wandelden kreeg ik last van "hevige stuwing" en kon met een rol toiletpapier in de berm gaan zitten. Tot groot vermaak van Abby, die het schitterend vond.

Maar goed, verder is alles weer uitstekend hier, inclusief de spijsvertering. Ik hoop dat ook in Nederland alles goed gaat. Over een maand of 3 kom ik weer eens die kant op om te kijken hoe het daar allemaal gaat.

Groetjes,

Niek