Auto en Voetbal

Hola Tod@s,

Warme groeten uit Honduras! Er is weer veel gebeurd de laatste weken, dus tijd voor een nieuwe update. Allereerst dat het eindelijk zover is: de donaties aan het fonds HNAEBVEAIH (Help Niek Aan Een Barrel Van Een Auto In Honduras) zijn verzilverd en sedert een week ben ik de gelukkige eigenaar van een luxe bolide. Met een beetje geluk tref je mij tegenwoordig aan in San Pedro Sula, zonnebrilletje op, relaxed achterover zittend in een poloshirtje in mijn peperdure Japanse Design Oldtimer, een Toyota Corolla 1983 “Automatic”, jawel! Deze auto, die al uit elkaar zou beven van angst bij het horen van het woord apk-keuring, is volgens mijn Hondurese homies een erg verstandige en waardevaste aankoop (wat ik mij wel kan voorstellen: na 21 jaar schrijft een auto niet zo heel erg snel meer af) en ik ben er erg content mee. Eenieder die heeft bijgedragen aan dit vehikel: hartelijk dank! Ik ben er echt uitzinnig blij mee.

De uiterst dienstbare Vice-consul is een handige informatiebron gebleken en helpt me op weg met het verkrijgen van het Hondurese equivalent van een SoFi-nummer en adviseert me welke verzekeringsmaatschappij te nemen. Verzekeren van auto’s in in Honduras zoiets als het verzekeren van een fiets in Nederland: dat doe je alleen als het de moeite waard is en hier kijken ze me aan alsof ik gek ben dat ik de auto wil verzekeren, maar goed. Ik wil niet uit eigen zak betalen als ik een botsing krijg met de peperdure racecar van een maquila-eigenaar (hoewel het niet echt mijn schuld zou kunnen zijn want mijn auto krijgt serieuze problemen als ie harder dan 100 km/uur moet dus dom racen zit er niet echt in). Maar goed: Niek is mobiel.

Verder valt er te vertellen dat ik met de meiden na veel zeuren al een aantal weken geleden het Our Little Roses Voetbalteam ben begonnen. Meer informatie hierover staat op www.PSV.nl/teamOLR J De meiden zitten vaak ingesloten op de (wel grote) compound van Our Little Roses (de website? Oh! www.ourlittleroses.nl) en zoeken mogelijkheden om te onspannen en even weg te kunnen. We hebben een erg groot publiek sportveld naast de compound, maar dat is traditioneel niet een plaats waar meisjes naartoe gaan. Na lang zeuren van hun kunt bij mij en lang lobbyen van mijn kant bij de staf heb ik het voor elkaar gekregen dat we dinsdag, woensdag en donderdag van vijf tot zes ’s middags gaan ballen. Nu spelen deze meiden al enige tijd gewoon wat relaxed rondom het Huis en soms ook wel op school, maar ze zijn niet echt gewend om te spelen. De eerste weken speelden we op een “canchita”, een klein pleintje waar de bal, in mijn Wiel Coerver-strategie-visie, erg snel is en de meiden gedwongen worden technisch beter te worden. Nu echter spelen we op een half veld op gras en is het positiespel beduidend beter.

We hebben verschillende types spelers. We hebben “B”, de kerel in het veld. B (haar spelersnaam) is een van de grooste en fysiek sterkste. B speelt nooit op schoenen, behalve als de directrice komt kijken. B wordt door mij ook wel Cañon genoemd, omdat ze harder schiet dan Ronald Koeman. Mannelijke tegenstanders zijn bang voor haar. Dan hebben we Roberta Carlos, een prachtig meisje en heel erg zacht van karakter, maar onmogelijk om te passeren. We hebben een Hasselbaink, alleen is de enige overeenkomst dat het beiden donkere personen zijn. Onze Hasselbaink staat in de spits standaard in buitenspelpositie te wachten tot de bal komt zodat ze de afschuwelijk kan missen. Hasselbaink heeft een schitterend moyenne en schiet ongeveer 1 op 7 ballen op goal. Daarvan maakt ze er 1 op 5, een superspits. Ik ben haar manager mochten er clubs geinteresseerd zijn. Dan hebben we nog Juana Wouters. Juana Wouters is de jongste die speelt, 9 lentes jong, maar zij eet beton voor ontbijt. Vliegende tackles, gebroken knieen van zowel haar tegenstanders als medespelers zijn niet van de lucht. Zij is duidelijk het talent.

Voor de toekomst hoop ik dat er meer materialen beschikbaar zijn. Ik heb een leuk percentage van mijn “inkomen” aan voetballen besteed omdat Ronaldinha het presteerde om in een week tijd 4 ballen van $10 over de muur van de compound de krottenwijk in te schieten. Fijn voor die mensen, dat dan weer wel, maar wel een beetje wrang om mijn ballen dan later op het veld terug te zien. Met alle geweld hier in de stad ben ik te wattig om de ballen terug te gaan vragen, net als vroeger, als de grote jongens de bal van je afpakten. Hopelijk komt er aan het eind van de maand een lading ballen en schoenen binnen. Dat zou een mooie stimulans zijn voor de meiden om door te spelen. Zodra er meer materiaal is ga ik ook een trainer zoeken die een of twee keer in de week op vrijwillige basis met de meiden aan de gang gaat.

Overigens is het wel grappig dat een van de ploegen die hier op dat veldje trainen spelen met shirts van het Nederlands Elftal, wat HIER nog wel een goede reputatie heeft, terwijl ik met een shirt van de “bicolor”, het Hondurese team speel. Verder speel ik ook met een shirt van PSV, het enige shirt van een Nederlands team hier verkrijgbaar trouwens, hoewel ook NEC hier binnenkort in de winkels komt te hangen. Mijn laatste shirt is het gedumpte shirt van het afgelopen WK van het Nederlands elftal. De shirts worden hier gemaakt en dan in Nederland voor veel geld verkocht, maar we herinneren ons dat we niet op het laatste WK waren en dus moeten die shirts ergens verkocht worden: in Honduras dus. Gevolg is dat ik een schitterend NL-elftal shirt heb gekocht voor €6 met op de achterkant nummer 4, De Boer.

Verder gaat met het werk alles goed. Dit is de drukste tijd van het jaat, want alle vrijwilligers vertrekken en komen tussen eind mei en begin augustus. De groep van 8 waar ik sinds Januari mee werk is min of meer aan het oplossen en de eerste vrijwilligster die ik “zelf heb binnen gehaald” is afgelopen vrijdag aangekomen. Het is vaak zo geweest dat vrijwilligers hier slecht ingelicht en slecht voorbereid aankwamen en dat is iets waar ik aan probeer te werken. Er zijn veel mensen die bereid zijn om een periode van hun leven aan de meiden hier te geven en die moeten zo goed mogelijk geholpen worden. Aan het eind van deze maand komen twee heren van het DaVinci College uit het westen van het land tot half september werken als ICT-specialisten. Voor hen is er een boel werk te doen en ik ben erg blij dat ze komen. Twee handige heren die me kunnen helpen met de horror van de computers hier en veel meer zaken die eraan komen. En eerlijk is eerlijk: het is ook wel leuk om weer eens wat heren om me heen te hebben in plaats van louter meisjes.

Ik hoop dat in Nederland met jullie ook alles goed gaat. Zodra ik foto’s van mijn autootje heb zal ik die op de mail gooien en weer een updateje schrijven. De website www.niekdegoeij.waarbenjij.nu blijft regelmatig bijgewerkt, dus voor mensen die nog steeds geen genoeg van me hebben (wat ik zeker begrijp) staat daar altijd meer nieuws. Warme groeten uit nog steeds schitterend Honduras,


Niek