BARREL (of: Abuelito TUTU (zo heet-ie)

Hola Tod@s!

Hehe..... het duurt even, maar dan heb je ook wat. Na vijf maanden en een dag "voorzichtig actief" gezocht te hebben heb ik sinds 24 uur een auto die ik de mijne kan noemen. Een heuse Toyota Corolla 1983, jawel, wat een bolide. Voordat jullie in paniek raken: arme ontwikkelingswerker koopt een auto, ik betaal hem voor het grootste deel van een donatie die ik speciaal voor de aanschaf van een simpele auto heb gekregen van een familielid. Een ander groot deel wordt betaald van bijdragen van vrienden en familie bij mijn afscheid en de rest betaal ik van mijn laatste spaarcentjes uit Nederland.

Bij het begin beginnen.....:
Toen ik Nederland verliet ging ik weg met het idee een auto te kopen in Honduras. Relatief een groot deel van mijn "inkomen" besteed ik aan taxi's en met de bezindeprijzen hier en de lage vaste kosten van een auto zou een auto al gauw geld besparen. Bovendien geeft een auto in mijn werk- en leefsituatie een boel extra vrijheid en onafhankelijkheid.

Toen ik dus hier aan kwam in januari heb ik her en der laten weten dat ik op zoek was naar een auto. Al gauw bleek mijn idee dat je voor €500 wel een mooi bakkie kocht niet echt met de werkelijkheid te verenigen zijn. Auto's zijn hier, in tegenstelling tot de meeste andere zaken, veel duurder dan in Nederland. Dus toen ik zei dat ik wel wat meer tot mijn beschikking had werd ik aangekeken alsof ik gek was:
a. Een gringo die niet €100.000,- voor een auto beschikbaar heeft;
b. Denkt deze gringo echt dat je voor een beetje meer dan €500 een auto kunt kopen??!!

Mijn vooruitzichten waren dus niet best: ik moest veel meer geld uitgeven voor een veel mindere auto dan wat ik verwachtte. Maar goed, twee weken geleden kwam David, de vriend van een van de oudere meiden van het huis (24 jaar in dit geval) naar me toe met de mededeling dat ie een auto had gezien die wel iets voor mij zou kunnen zijn. Het ging dus om die Toyota. Hij is (was! hahahaaaaaaaaaaaaaaaaaa!) van de zoon van een van de taxichauffeurs van onze taxistandplaats en zag er redelijk uit. Nadat we alles hadden gechekt, rondgereden en een ochtend naar een garage zijn gegaan om hem te laten checken heb ik uiteindelijk de knoop doorgehakt om hem te kopen.

Nu ben ik dus de gelukkige eigenaar van deze Oranje/Gouden Toyota Corolla 1983. Een automaat (zeker 50% van alle auto's hier is automaat), dus nog erg lui rijden ook, met getinte raampjes. Voor Nederlandse begrippen heb ik ERG veel betaald voor deze auto (komt in Nederland gratis met een pak melk), maar ja.

Het verkeer hier is beduidend anders dan in Nederland. In NL is "anticiperen" het sleutelwoord in het verkeer, hier is het "assertiviteit, voorbereid zijn en NO FEAR" dat als motto gaat. Verkeer komt van alle kanten, is niet overdreven snel, maar slecht te voorspellen. De chauffeur van het huis gaat me een paar rijlessen hier geven, tegen een beduidend betere prijs dan de rijlessen in Nederland, zodat ik het allemaal veilig blijft gaan.

De brandstofprijzen staan hier al maanden centraal in de media omdat ze zo schofterig hoog zijn. Honduras heeft in eigen land alleen transport over de weg. Er is geen spoor- of waterweg, dus brandstofprijzen bepalen heel veel prijzen van producten. Ik moet zeggen dat ik het hier nog schandalig goedkoop vindt: ik betaal €2,50 voor een Gallon, bijna 4 liter, Super, wat dan toch al gauw uitkomt op zo'n 70 eurocent per liter. Lekker hoor!

Hier laat ik het even bij. Vandaag schiet ik foto's van mijn Abuelito TUTU (Opaatje Tuutuut zoals de meiden mijn bolide hebben genoemd) en ik zet ze zo snel mogelijk online.

Saludos van Mobiele Niek