Les geven en Barrel.

Halloooooooooooooooooo....

Vanochtend vroeg om 5:30, een half uur eerder dan normaal, ging mijn wekkertje omdat ik naar de openbare middelbare school "Primero de Mayo" moest om daar aan een klas een les te geven over Nederland, de cultuur en economie en de relatie met Honduras te geven.

Deze les kwam min of meer als verrassing. Vorige week vroeg Dina, een van de meisjes van Our Little Roses, me of ik niet een les wilde komen geven voor de vierde klas van de Middelbare School. Ik zei ja, maar werd minder enthousiast toen bleek dat het een les moest zijn over.... DUITSLAND. Na lang oreren over de rijke Nederlandse geschiedenis en de deels principiele maar voornamelijk praktische bezwaren uit te moeten wijden over onze oosterburen stuurde ik Dina op pad met de boodschap voor haar leraar dat ik wel wilde komen, maar dat het toch voornamelijk over Nederland zou moeten gaan.

Welnu, de week daarop hoorde ik niets en het kwam dus redelijk als donderslag bij heldere hemel toen Dina me gisteren vertelde dat ik vanochtend om 7 uur verwacht werd voor een praatje van een UUR over DUITSLAND. Ik heb me dus keurig voorbereid op een praatje van een minuut of 5 over Nederland zodat ik dat in ieder geval af zou kunnen werken en als het over Duitsland zou moeten gaan zou ik vluchten en een week later, beter voorbereid, terug kunnen komen. Gelukkig was de docent, een erg aardige man, gevoelig voor mijn argument dat ik niet zoveel over Duitsland kon vertellen en was blij dat ik Nederland had voorbereid.

Ik was in ieder geval blij dat ik iets had voorbereid, want ik stond tegenover 33 Hondurese jongeren in een donker lokaal, nog niet te heet gelukkig, die je als een rariteit aan zitten te staren. Ik ben maar van start gegaan met Willem van Oranje (meteen de link leggende naar de "Naranja Mecanica", de oranje machine zoals ze hier het Nederlands elftal nog wel zien) en ben zo vertellende over de economie, bevolking, Rotterdam, Jan Peter Potter, Heineken en zo voort uitgekomen bij de Ontwikkelingsrelatie tussen Honduras en Nederland. Die bestaat in realiteit nauwelijks, er gaat per jaar maar heel weinig geld van Nederland naar de Hondurese overheid. Er gaan nog wat centen via organisaties als Plan Nederland (voormalig Foster Parents Plan), HIVOS, de Wereldbank en het IMF naar Honduras, maar het land staat niet in het gelukkige lijstje van voorkeurslanden en zal daar ook niet in terecht komen.

Aan het eind van mijn verhaal wat dan toch weer zo'n 40 minuten duurde (men verwijt me weleens een "prater" te zijn :-) kwamen er nog een boel vragen. Voornamelijk over voetbal (de jongens) en allerlei demografische statistieken van ontwikkeling (BNP per hoofd van de bevolking, infant mortality rate, onderwijs en alfabetisering) gevraagd door de meisjes. Ze leken heel behoorlijk op de hoogte van alle indicatoren van ontwikkeling. Toen ik klaar was werd ik bedankt door docent en klas en kon ik gaan en had ik alles bij elkaar erg veel schik gehad. Ik probeerde nog even non-verbaal te communiceren met Dina, om te zien of ik haar niet had teleurgesteld, maar die was alweer te druk in gesprek dus of ik haar verwachtingen heb gehaald moet ik nog even afwachten. Het was in ieder geval wel heel leuk om te doen.

Nu mag ik weer lekker aan het werk. Aan het eind van de middag ga ik naar een auto kijken, het barrel voor Niek: een toyota corolla van 1983 voor "slechts 1700 dollar" vraagpijs en lach niet: een koopje hier!

Wordt vervolgd,

Niek