Karaoke en de Mara Salvatrucha

Hola Tod@s!

Ik zal nog even een klein verslag geven van mijn weekend, en met name het Karaoke-avontuur van zaterdagavond. Na een degelijke hap eten met een niet verkeerd glas chileense wijn togen we naar Karaoke-tent "Boheemse Bodem". Wij zijn in dit geval 5 Amerikaanse dames in leeftijd van 22 tot en met 58 (die zaterdag geworden) en ik, Niek, 26 lentes jonge Hollandse god.

We stonden al om 8 uur voor de deur van het mekka voor Karaoke van San Pedro Sula en ze waren nog maar net open en dus was er nog geen hond. Ik werd als enige man natuurlijk weer stevig onder handen genomen door de beveiliging en nadat men geconstateerd had dat ik echt geen pistool droeg mochten we naar binnen.
Deze tent was ons aangeraden door Mayra, mijn buurvrouw en tevens vice-directrice van de school hier. Een heel levendig en vlot Hondurees dametje van mijn leeftijd die dol is op Karaoke. Als ze een avond gaat is ze de volgende dag haar stem kwijt, dus ik stel me voor dat ze de hele avond Ranchera, de Mexicaanse versie van de Portugese Fado-muziek aan het zingen is. Verschil tussen Fado en Ranchera is dat Fado soms wat deprimerend kan zijn (de muziek wordt niet geheel ten onrechte weleens Fadomasochisme genoemd) en Ranchera hooguit wat melodramatisch klinkt. Sterke overeenkomst echter is dat de teksten van beide muziekstijlen je toch bijna de hand aan jezelf doen slaan, zo treurig (auto gejat, moeder ziek en vader dronken (of omgekeerd), baan kwijt, kind dat brief aan overleden moeder aan vlieger bindt, kruk naast me aan bar altijd leeg e.d.)

Maar goed, wij binnen, aan tafel gezeten en het hele liederenboek eens flink onder de loep genomen. Bijna alleen maar Spaanstalige muziek. Wisten jullie dat Julio Iglesias werkelijk meer dan 350 liedjes in Karaoke-uitvoering heeft? Ik had mijzelf al gauw weer aan een Salva Vida gezet, met de gedachte dat het bier zijn naam(levensredder) maar eens wat meer eer aan moest doen. Ik overwoog The Police maar ben niet zo hoog als Sting, heb niet het timbre van Jim Morrisson en weigerde begrijpelijk met de Amerikanen mee te zingen met "Born in the USA" (ik stond met plaatsvervangend te schamen in een hoekje). Uiteindelijk hebben we ons voornamelijk vermaakt om de Hondurenen en hun voorliefde voor soms prachtige Ranchera. Er was een tafel met de neven van Ricky Martin, Enrique Iglesias en Jodi Bernal en daar werd werkelijk waar uitstekend gezongen. Een van de vrijwilligers, de dame die 58 werd, zong prachtige evergreens waar ik nog nooit van gehoord had, maar ze vermaakte zich uitstekend, blafte er een heel pakje Belmont-sigaretten doorheen in een paar uur en ik bestelde nog maar wat pinten. Ik zocht de moed om te zingen in die fles. Niet gelukt overigens (was te verwachten), terwijl Abigail bijvoorbeeld wel een duet of twee zong. Dit tot groot vermaak van ons allen.

Om een uur of 23:30, laat voor Hondurese begrippen, verlieten we het etablissement en na door de behulpzame beveiliging aan een taxi te zijn geholpen (wat een royale tip van 40 eurocent wel niet doet!) werden we weer naar de Colonia Villa Florencia gereden. Daar bleek dat een avondje regen ons straat weer in een prachtige roeibaan, poeprivier had verandert en ik stond tegen middernacht zo ineens met een dame op mijn rug tot aan mijn knieen in regen- en rioolwater om bij de ingang van Our Little Roses te komen zonder haar tot zwemmen te dwingen. Toen ik zelf naar huis gezwommen was heb ik de schoenen uitgespoeld (geen riool-residu in mijn Van Bommels a.u.b.), mijzelve een flinke Cuba Libre, uitvoering "Niek" gemonteerd en heb die in de hangmat lekker opgedronken. Alles bij elkaar een heerlijke avondje en erg hard gelachen.

Vandaag is het weer gewoon maandag en wordt er weer gewoon gewerkt. San Pedro Sula werd echter hard wakker vandaag want vannacht brak er brand uit in een van de gevangenissen, gevuld met bendeleden van de Mara Salvatrucha en de Mara 18, en er zijn tot nu toe meer dan 100 doden gevallen. (Het precieze nieuws moest ik lezen op www.nu.nl waarmee een keurig voorbeeld van globalisering gegeven wordt: in mijn stad gebeurt een vreselijk ongeluk en de eerste informatie die ik krijg komt van een nieuwswebsite in Nederland.)

Het verhaal is dat er een kortsluiting was waarna een explosie en brand volgde waardoor een paar dozijn bendeleden verbrand en een stuk of 80 gestikt zijn. Er zijn vele gewonden. Op dit moment is de grote vraag waarom de politie pas na 2 uur hulp begon te verlenen. Let wel: gevangenissen hier zijn geen Nederlandse luxe situaties, maar vrijwel autonome afdelingen per bende (de Mara 18 kan nooit bij de Mara Salvatrucha gezet worden) en de politie gaat niet voor de lol een door de MS bestuurde afdeling binnen. Vorig jaar was er een zelfde soort van gebeurtenis toen een paar honderd doden vielen in een gevangenis in La Ceiba toen twee rivaliserende bendes ineens elkaar begonnen te beschieten met automatische wapens. Van die gebeurtenis is de vraag waar die wapens vandaan kwamen nooit beantwoord.

Onder de bevolking hier begint toch zoetjes aan het idee te komen dat er soms moedwil achter deze ongelukken zit, een soort van "opgeruimd staat netjes"-idee, hoe afschuwelijk dit ook klinkt. De huidige president treed sinds zijn aantreden begin 2002 hard op tegen de bendeleden (die voor zijn presidentsschap zijn zoon hebben ontvoerd en vermoord) en geruchten over de eerder ogeschijnlijk verdwenen doodseskaders steken ook weer de kop op. Specialisten, getraind op een Amerikaanse militaire academie (wat de VS hebben toegegeven maar in plaats van het instituut te sluiten zijn ze geprivatiseerd en verder gegaan met het opleiden van "specialisten") in het wegwerken van ongewenste personen hebben na een decennium van stilte rondom hun organisatie hun aandacht verlegd van revolutionaire priesters en arbeiders naar ongewenste personen in de samenleving. Nu worden bij nacht jonge bendeleden of lastige mensen van de straat standrechtelijk geexecuteerd. Amnesty International en Casa Alianza trekken al jaren aan de bel, maar niemand die echt iets doet.

Straatbendes in Honduras zijn extreem gewelddadig en zijn verwantwoordelijk voor bijna elk geweldsmisdrijf. De onsmakelijke details staan dagelijks op de voorpagina's van de nationale kranten uitgesmeerd. Maar we moeten niet vergeten dat deze bendes bestaan uit kansloze kinderen die gedrogeerd worden en bij gebrek aan familieband en toekomst toetreden tot zo'n bende. Ben je eenmaal lid, dan is er een simpele wet: alleen dood kun je een bende verlaten. De bendes zijn zo een resultaat van armoede en gebrek aan kansen en het is afschuwelijk dat zo ruim honderd jongeren om het leven hebben moeten komen.

Groeten uit San Pedro Sula,

Niek