Bezoek aan Amor y Vida

Hallo!

Gisteren hadden we een klein uitje naar het huis voor HIV-geinfecteerde kinderen, Amor y Vida. Dit is een project dat opgezet is door de Katholieke kerk en gerund wordt door nonnen. Het is een van de oudste HIV/Aids-projecten in Honduras, zo'n twaalf jaar oud al, en een van de weinige die kinderen ook werkelijk intern hebben.

De reden waarom ik dit project ken is omdat Isis, een meisje dat in Our Little Roses (www.ourlittleroses.nl) woonde, sinds 2002 in dit project woont. Zij kwam eerst in Our Little Roses wonen maar bleek HIV-geinfecteerd te zijn en moest ons derhalve verlaten om beter verzorgd te kunnen worden in een organisatie met de kennis en het kapitaal. Dat werd dus Amor y Vida.

In totaal wonen er inmiddels zo'n 40 kinderen in Amor y Vida, jongens en meisjes gemengd. De kindjes zijn erg jong, gemiddeld een jaar of 8, en heel erg klein en fragiel. Isis vertelde me in Januari dat er kindje overleden was, een vriendje van haar maar voor de rest gaat het deze kinderen naar omstandigheden best heel erg goed. Zo hebben ze vorige maand voor het eerst in het bestaan van de organisatie een "quinceañera" kunnen vieren. Dat is de 15e verjaardag van een meisje, een feest dat gelijk staat aan het vormsel van onze Katholieke kerk en een grote gebeurtenis voor meisjes in deze cultuur. Het feit dat een kind met HIV inmiddels opgroeit en 15 jaar oud kan worden is al iets heel bijzonders. In deze relatief rijke organisatie zie je dus wat geld voor een verschil kan maken voor mensen met HIV en ze misschien wel dezelfde kansen op een normaal leven kan geven als bij ons in Nederland.

De reden waarom we naar Amor y Vida gingen was om een pianoconcert te geven, of althans de kleintjes van Our Little Roses. Die krijgen pianoles van een van onze vrijwilligers en vinden bij Amor y Vida een uitstekend podium om eens te laten horen wat voor muzikaal talent er onder de meiden rondloopt.

Ik zat aan de kant te luisteren met een meisje genaamd Josselyn op schoot, een kleintje dat ik twee jaar geleden als baby leerde kennen. Ze was erg verlegen, zoniet boos, dat ze bij mij op schoot zat en leek er met haar magere beentjes en dikke wangetjes verdomd weinig aan te vinden bij mij. Maar nadat we poppetjes gingen knutselen en ik de hare van een Haute Couture hoed had voorzien was het ijs gebroken en kon de lol niet meer op, behalve op het moment dat ze op haar snoetje viel en er flink wat tranen met tuiten werden gehuild. Wat een prachtig kindje, ik heb me om haar kapotgelachen. Soms kom je van die kindjes tegen die je alleen maar wilt oppakken en dood wilt knuffelen; dit is er zo eentje.

Ik ging ook mee om Isis weer eens op te zoeken, iets wat ik toch elke maand probeer te doen om ze te laten weten dat ze voor mij en (de meiden in) Our Little Roses gewoon nog heel erg belangrijk is. Ze was erg blij me te zien, wat mij toch ook weer blij maakte, want ze heeft ook momenten gehad dat ze me nauwelijks meer herkende. Ik had het plan opgevat om vast wat bij de nonnen te lobbyen om haar de komende week voor het weekend op te kunnen halen om naar Our Little Roses te komen, want we gaan met de hele club zwemmen. Isis is DOL op zwemmen en met Amor y Vida krijgt ze niet vaak de kans. De nonnen zwichtten al gauw voor mijn blauwe ogen (of misschien wel gewoon mijn goede argumenten) en als alles goed gaat kan Isis volgende week zaterdag weer gewoon een dagje in een zwembad gaan liggen met haar vriendinnetjes van Our Little Roses.

Ik ga nu fijn uit eten en een Karaoke-avond doen met de vrijwilligers. Een van hen verjaart komende dinsdag en heeft Karaoke als activiteit om te vieren gekozen, voornamelijk om ons allen eens flink te klieren. Ik ga dus eerst maar naar huis om even flink wat pinten te drinken want ik denk niet dat ik met minder dan 9 bier in mijn mik op een podium ga staan! Vraag me af of ze ook De Vlieger hebben. Anders ga ik gewoon voor You Never Walk Alone.....

Saludos uit San Pedro Sula,

Niek