Emergency response

Hola Tod@s,

Een snel berichtje op mijn tweede dag vrij sinds 10 mei. Op dit moment zijn er tussen de 2.5 en 3.4 miljoen Pakistani op de vlucht in hun eigen land. Afhankelijk van wie je vraagt, is het de grootste groep interne vluchtelingen sinds de tweede wereldoorlog. Pakweg 250 duizend Pakistani zitten in vluchtelingenkampen, de rest zit bij "gastfamilies": barmhartige Pakistani die soms wel 50 mensen in huis opnemen. Dat is oke voor een paar weken, maar er komen berichten door dat gastgezinnen mensen vragen naar de kampen te vertrekken, omdat ze geen geld meer hebben om de kosten van de vluchtelingen te dragen.

De kampen zelf blijven primitief. Duizenden tenten op open velden, in de volle zon, zonder schaduw, waar het sowieso al 40 graden is). Je vraagt je af of de locatie louter om logistieke redenen gekozen is ('je kunt er zo makkelijk parkeren' ) maar dat er geen moment aan de mensen gedacht is die er moeten wonen. Er zijn geen markten in de buurt, er is geen schaduw. Er gaan verhalen dat families bij gastgezinnen blijven wonen, maar toch een of twee mensen naar een kamp sturen, alleen om daar de "hand outs" in ontvangst te nemen.

CRS' respons is inmiddels in een volgende fase aanbeland. Na distributie van de broodnodige non-food items hebben we een kantoor in NWFP geopend, zijn er daar 55 mensen aan de slag gegaan, en hebben we een uitgebreide pilot van ons grotere programma in gang gezet. Dit weekend bouwen 100 families shelters die CRS ze geeft, zodat ze meer ruimte hebben om met hun families in te wonen. Ook bouwen we 100 WCs met wasplaatsen voor die gezinnen, zodat er eindelijk voldoende toiletten zijn voor de vluchtelingen. Zonder voldoende toiletten is het noodzakelijk om het open veld te gebruiken, met alle risico's van ziektes als cholera van dien. Dinsdag evalueren we de pilot - wat ging goed, wat moet anders - en dan gaan we heel snel uitbreiden. We willen mimimaal 3100 shelters en 1500 toiletten bouwen tussen nu en eind augustus. Ons doel is uiteindelijk 10.000 families bedienen.

De situatie zoals de vluchtelingen op dit moment leven is afschuwelijk. Afgelopen week was ik in een school in de stad Mardan, waar 1054 mensen wonen in 15 klaslokalen. Vanwege de "purdah" mogen vrouwen niet gezien worden door andere mannen, en hangen er dus lakens in alle klaslokalen die het minidomeintje van elke familie afbakenen. Daar wonen dus 10 mensen op 12 vierkante meter. Er zijn 9 toiletten voor deze 1054 mensen, maar daarvan zijn er 7 defect. Vrouwen kunnen alleen 's nachts naar het toilet vanwege purdah, en kinderen gebruiken de twee toiletten. De mannen doen hun behoefte achter de klaslokalen, waar het een waar mijnenveld van poep is. Het gevaar van een epidemie is enorm, eens te meer omdat over twee weken de regentijd van start gaat.

De vluchtelingen zelf vertellen afschuwelijke verhalen. De mensen uit Swat zijn moderner dan die in Mardan. Swat is bergachtig en koel, de mensen zijn er lang en hebben een relatief lichte huidskleur. Veel mensen, inclusief de vrouwen, spreken wat engels. Voor hen is Mardan een stuk conservatiever dan ze gewend zijn. En heet. Erg heet. Het zijn buurtbewoners van de school die ze van eten voorzien. De schooldirecteur organiseert drie maaltijden per dag, en zelfs de traditionele chai (thee) wordt tweemaal daags geserveerd.

De verwachtingen voor de nabije toekomst zijn niet perse positief. In Swat zijn de militaire acties bijna voorbij, en ook in Buner. De eerste mensen denken met een week of twee naar huis te kunnen, maar de meeste mensen verwachten nog maanden bij host families te zitten. In andere gebieden zoals Kohat, Khyber en Waziristan begint juist een nieuw offensief. Amerikaanse overheidsorganisaties geven ons hints over waar de nieuwe vluchtelingen te verwachten zijn - zij weten duidelijk meer dan normaal is. Wij luisteren, maar spelen niet mee. Ons mandaat is om zoveel mogelijk IDPs te helpen. Daar werken we in Pakistan op dit moment met 60 mensen zo'n 90 uur per week aan.

Groetjes uit heet en intens Pakistan,

Niek