R&R in Thailand

Hola Tod@s,

Een beetje mosterd na de maaltijd, maar toch nog een kort berichtje over onze eerste "R&R" (rest and recreation) in Thailand. Omdat Pakistan soms een pittig land is om te werken, worden we door CRS twee keer per jaar op R&R gestuurd, om door het jaar heen fris en mentaal fit te blijven. Onze R&R bestemming is Thailand, een paar uurtjes ten oosten van Pakistan. In December hebben we de kerstdagen en R&R gecombineerd om ruim twee weken heerlijk weg te gaan.

We hadden het plan opgevat om eerst "iets cultureels" te doen, en vervolgens een week strand strand strand strand. Onze eerste bestemming was dus Chiang Mai, een stad in het noorden. Normaal gesproken een toeristisch bolwerk, maar omdat we een dag of 5 vlogen nadat de bezetting van de vliegvelden was opgeheven, waren er nauwelijks toeristen meer. Geen probleem om een keurige kamer in een hostel te krijgen en nergens drukte. In Chiang Mai hebben we een Thaise kookcursus gedaan, waar we nu in Muzaffarabad veel profijt van hebben. Ook hebben we er onze eerste Thaise massage gehad, wat overwegend positief was, ondanks dat het me nog steeds niet helemaal duidelijk is of ik mijn massage kreeg van een man met lippenstift of een vrouw met veel gezichtshaar.

Na Chiang Mai zijn we via Bangkok doorgereisd naar Koh Tao, een eiland ten oosten van het vasteland. De boottocht naar Koh Tao was nogal "choppy" en het braaksel vloog in het rond, en verschillende passagiers werden als slappe vaatdoeken door de matrozen naar het achterdek gesleept om daar met hun hoofden over de reling te hangen. Abby sliep door de hele tocht heen (coping strategy) en ik heb als een dolle naar de horizon zitten staren.

Op Koh Tao werden we opgepikt door de auto van onze lodge. We hadden een voor onze begrippen echte "upscale" bungalow geboekt, en dat was elke cent echt waard. Een huisje op een berghelling, met AC, TV, warm water en internet met uitzicht over de blauwe baai. HEERLIJK. Het was een kleine en intieme lodge en de service was geweldig alsmede het eten, dus we hebben er 8 dagen van genoten.

Een belangrijke reden om naar Koh Tao te gaan was ook voor het duiken. We doken bij een prima kleine duikschool (wat zijn er massale duikscholenop Koh Tao zeg - een boot telden we 42 duikers op!) waar we elke ochtend twee duikjes deden om de rest van de dag heerlijk te relaxen. De tijd van het jaar was niet best voor duiken - sommige dagen was de visibility echt 3-5 meter ofzo - maar over het algemeen was het wel goed. Het mooiste blijven toch de kleine beestjes, zoals de yellow boxfish, spanish dancer, cuttlefish, sweetlips of de garnalen. Geen succes met grote vissen, maar dat is verder wel oke.

Na 8 dagen paradijslijk Koh Tao zijn we terug gegaan naar Bangkok, een stad waar het goed winkelen moet zijn. Pakistan is niet echt een perfect land om weer eens wat nieuwe kleren op pikken, helemaal niet voor Abby, en dus hebben we twee dagen als dollen door malls en kleine boutiques gerend. Uiteindelijk zijn we allebei verschillende outfits rijker en een boel Baht armer weer naar Pakistan afgereisd.

Teruggekomen in Pakistan zijn we meteen full speed weer aan het werk gegaan. In mijn kantoor in Kashmir is in de afgelopen anderhalve maand veel veranderd. Omdat een groot project hier op zijn einde is gelopen heb ik 11 mensen een ontslagbrief moeten geven. Dat was bepaald niet leuk, en de sfeer op kantoor is sindsdien bedrukt geweest. Ik doe mijn best om mensen bezig en gemotiveerd te houden, maar het zal tot begin maart niet meevallen. Dan gaan we verder met een kleinere groep - 54 in plaats van 62 staf - en bouwen we in de resterende 7 maanden van ons financiele jaar nog 15 scholen. Er is nog genoeg te doen!

Verder blijft alles in Pakistan spannend en boeiend. De verkiezing van Obama is hier met gemengde gevoelend ontvangen - hoopvol overwegend, maar ook afwachtend omdat hij tijdens zijn campagne harde woorden heeft gesproken dat hij niet terug zal schrikken om het land te bombarderen als hij het nodig vindt. Voorlopig lijkt het zo'n vaart nog niet te lopen, althans, het beleid is nog niet anders dan dat van Bush: wekelijks worden doelen in de tribal areas door onbemande vliegtuigjes gebombardeerd. Dat blijft moeilijk te accepteren zelfs voor de meest kosmopolitische Pakistani.

Het westen van het land blijft onveilig, met weinig transparante acties van het leger om Pakistaanse Taliban weg te krijgen uit gebieden die ze bezetten, en andere gebieden zoals de Swat vallei die steeds meer in handen van de Taliban lijken te komen. In Balochistan zijn de separatistische groepen assertiever aan het worden, en is werk voor ons als organisatie moeilijker aan het worden. Kashmir blijft gelukkig naar omstandigheden kalm, en dus maken we ons over onze eigen veiligheid geen zorgen. En dagelijks merken Abby en ik op dat de vriendelijkheid, warmte, servicegraad van de mensen gewoon fantastisch is. Wat ze in de media ook zeggen over Pakistan en alle Pakistani, het zijn verschrikkelijk lieve, gastvrije en zorgzame mensen.

Groetjes uit koud Muzaffarabad,

Niek