Iedereen in de slachtfeestsfeer in Muzaffarabad

Hola Tod@s,

Zo, het was weer een veelbewogen week in Pakistan. Het nieuws werd gedomineerd door de aanslagen in Mumbai, en de beschuldigingen over en weer tussen India en Pakistan. Het leek er een tijdje op dat de relatie tussen beide landen iets aan het verbeteren was, maar de temperatuur is op dit moment weer tot het vriespunt gedaald.

Zo ook in Muzaffarabad inmiddels. De winter is ingevallen, en we zitten hele dagen in de kou. Op zich is het prachtig weer, met blauwe en frisse luchten, besneeuwde bergtoppen, maar omdat huizen en kantoren niet geisoleerd zijn zit ik zowel thuis als op kantoor te bibberen. Mooi dat ik het "corner office" heb, maar mijn collega's lachen zich dood omdat het ook het koudste kantoor is. Overdag dus een gaskacheltje aan om niet aan mijn toetsenbord vast te vriezen. Zo ga ik tussen vorst en een koolmonoxidevergiftiging.

Deze week is op zich een week van hoogte- en dieptepunten geweest. Enerzijds heb ik helaas een personeelslid moeten schorsen omdat we hem ervan verdenken dat ie geld heeft ontvreemd. Anderszijds kom ik net van de feestelijke "walima" van een van onze keukenstaf - zijn bruiloft.

Volgende week is het Eid-vakantie, een week vakantie rondom het slachtfeest, Eid-al-Udha, wat verwijst naar het Oud Testamentische verhaal van Abraham (Ibrahim) en zijn bereidheid zijn zoon te offeren. Vandaag, de vrijdagmiddag voor Eid, was dus als de laatste uurtjes voor kerstmis in Nederland: mensen zijn druk bezig om de laatste dingen te regelen (waaronder een kip, geit, schaap, koe, kameel of buffel om ritueel te slachten), iedereen is blij op kantoor, en de stad is vol en gezellig. Ik was uitgenodigd op de bruiloft van die collega en werd door twee van onze wachten en onze kok gevraagd om hen naar de bruiloft toe te rijden. Het autootje waarin we gingen was geleend van een van onze water-ingenieurs en was een piepklein suzuki'tje waar ik nauwelijks in paste. In dat karretje racete ik door Muzaffarabad tijdens vrijdagmiddag spitsuur naar een achterafwijkje.

Aangekomen op locatie bleek het hele evenement buiten plaats te vinden. Achter wat schermen waren een heleboel vrouwen hoorbaar maar onzichtbaar bezig een geurende maaltijd te bereiden, en op het modderige plaatsje zaten 300 familieleden en vrienden samen te wachten op het eten. Wij van CRS werden in een aparte, luxe kamer gezet, waar we af en toe een glimps te zien kregen van de bruidegom, die gestressed, druk en een beetje ontdaan leek. Het is ook wat om in de Pakistaanse cultuur ineens van vrijwel nul interactie met vrouwen naar een eigen vrouw te gaan. Er was een cameraman met wat voorheen een van de kanonnen van Navarone moet zijn geweest op zijn schouder die een minuut of drie met een bouwlamp in mijn gezicht stond te schijnen om er zeker van te zijn dat mijn aanwezigheid op film werd vastgelegd.

De bruidegom was wel erg blij dat we uiteindelijk met 12 collega's waren gekomen, en vond het ook supermooi dat ik er was (cameraman en een close-upje van mij en de bruidegom innig glimlachend naar elkaar). In al mijn jaren "overzees" heb ik al verschillende van dit soort evenementen meegemaakt, en soms komt het er op neer dat je als "pronkbuitenlander" urenlang netjes blijft zitten om iedereen tevreden te houden en niemand van streek te maken. Hier niet - zo'n walima is echt perfect. Na een uurtje zitten kletsen met de collega's - iedereen in opperbeste stemming vanwege de aankomende vakantie - kregen we op het plaatsje een prima maaltijd van rijst, kip en geit voorgeschoteld, waarna het Grote Afscheidsknuffelen begon (zalig slachtfeest, prettig huwelijk, etc etc). Iedereen geeft een beetje geld aan de bruidegom om een economische kickstart te geven aan het nieuwe echtpaar, en vervolgens konden we weer in het piepkleine karretje stappen en terug naar het "goede gedeelte" van Muzaffarabad. Super leuk om meegemaakt te hebben!

Verder gaan alle projecten hier in Pakistan voorspoedig door. Ik krijg soms wel eens de vraag of ontwikkelingswerk in Pakistan eigenlijk wel mogelijk is, en als je hier dagelijks aan de bak bent, dan kun je zo'n vraag met een volmondig en hartgrondig "JA" beantwoorden. Ontwikkelingswerk is in Pakistan juist uitstekend mogelijk!

Het land heeft pakweg 170 miljoen inwoners, veruit het grootste deel leeft in extreme armoede en isolatie. In Kashmir werken wij voornamelijk aan de rehabilitatie van mensen die getroffen zijn door de aardbeving van oktober 2005 waarbij bijna 80.000 mensen omkwamen. Het epicentrum lag onder Muzaffarabad. Voor het programma dat vanuit mijn kantoor wordt gerund bouwen we dit jaar 20 scholen, 20 drinkwatersystemen, rehabiliteren we 20 irrigatiekanalen/wegen/bergpaden, trainen honderden mensen in betere technieken om inkomen te krijgen, en bijna 2000 mensen in betere hygiene.

Ons principe van werken hier is dat activiteiten gesteund en gedragen moeten worden door de gemeenschap. We komen niet even een dorp binnengerend om er een school te bouwen en weer weg te wezen. De gemeenschap wordt erg betrokken, en in tegenstelling tot wat mensen misschien denken, de gemeenschap IS heel erg betrokken.

Er bestaan veel misverstanden over onderwijs in Pakistan: dat meisjes niet naar school mogen, en dat scholen afgebrand worden. Dat scholen afgebrand worden is in kleine gebieden inderdaad zo. In het overgrote deel van het land is de gemeenschap juist erg blij als er scholen gebouwd worden. Onze eigen onderzoeken in dorpen in het uiterst traditionele westen wijzen uit dat nummer 1 prioriteit voor mensen betere gezondheidszorg is. Nummer 2 is scholen. Dat is ook niet gek als je bedenkt dat Pakistan 8000 basisscholen meer nodig heeft om alle kinderen naar school te kunnen laten gaan.

In alle dorpen waarin we werken helpen de inwoners dus mee. In het geval van een school bijvoorbeeld, hielp de gemeenschap zo hard mee, dat het hele gebouw binnen 2 weken volledig gebouwd was. Toen de kinderen eindelijk naar school konden, en er toch een enkel gezin was dat de kinderen niet naar school stuurden, kwamen de "nazim" (de dorpsoudsten en vaak ook religeuze leiders van de gemeenschap) in actie en gingen in die huizen wel even duidelijk maken dat die kinderen naar school moesten. Hier zijn de religieuze leiders juist motors van verandering, in plaats van conservatieve oude mannen die vooruitgang tegen werken.

Voor projecten als irrigatiekanalen, bergpaden en verbindingswegen is enorm veel ondersteuning van de gemeenschap nodig. Een deel van dat werk komt van "cash for work" - een systeem waarin mensen een klein beetje geld krijgen voor elke dag die ze aan het project werken. Broodnodig inkomen voor deze arme mensen. Buiten die betaalde arbeid leveren de gemeenschappen ook gratis zand en grind voor beton, en allerlei andere hand- en spandiensten voor niets. In het geval van onze drinkwatersystemen bijvoorbeeld lopen de mensen met stalen pijpen van 7 meter lang kilometers de berg op om die pijp naar de bron te brengen. We zijn nu bezig met het afronden van een brug, en de ontbrekende delen zijn 3 boomstammen van 20 meter lang die door een groep van dertig mannen twee kilometer lang een berg afgesjouwd moet worden.

In Pakistan gaat het om 170 miljoen mensen die in armoede leven, die lijden onder conflict aan beide grenzen en een waardeloze reputatie in het buitenland. Dit zijn allemaal mensen met dezelfde aspiraties als jij en ik in Nederland of waar dan ook in de wereld: zekerheid van inkomen, veiligheid en gezondheid voor ons zelf en voor onze kinderen. Samen met deze mensen kan CRS alleen in Kashmir dus al 20 scholen bouwen voor meer dan 1100 studenten per jaar. Met deze mensen bouwen we drinkwatersystemen voor in totaal 14000 mensen, hoewel er op gerekend wordt dat het over twintig jaar meer dan 40000 mensen zijn. Samen met deze mensen bouwen we bruggen, maken bergpaden en linken dorpen aan wegen, zodat mannen en vrouwen makkelijk een arts kunnen bereiken, of de groenten die ze verbouwen op de markt kunnen verkopen. Bijna 2000 mensen in Kashmir komen naar onze trainingen om te leren hoe ze hygienischer kunnen koken, betere latrines kunnen bouwen en hun handen kunnen wassen zodat kinderen gezond blijven.

Als ik half-half het debat in Nederland over het nut van ontwikkelingssamenwerking volg, dan zou ik zo graag alle dames en heren politici willen uitnodigen om hier eens langs te komen (politici misschien in plaats van BN'ers). Ze zouden de gezichten moeten zien van de vrouwen die nu niet meer dagelijk anderhalf uur kwijt zijn met 25 kilo water de berg op te slepen, om vervolgens te constateren dat dat water hun kinderen ziek maakt. Of de gezichten van de mannen in de gemeenschap die eerst hun kinderen verloren tijdens de aardbeving, en die nu met hun eigen handen een prachtige school hebben kunnen bouwen. Dan zouden ze misschien ook beter begrijpen dat ontwikkelingssamenwerking buiten een economische en politieke noodzaak ook onze morele plicht is. JUIST voor landen als Pakistan.

Groetjes,

Niek