(B)aardig Pakistan

Hola Tod@s,

Zoooo... daar zijn we weer eens. Ik zit alles bij elkaar alweer bijna twee maanden in Pakistan. Het lijkt nog maar een week geleden dat ik in Rawalpindi de hitte instapte en met al mijn bagage richting Islamabad ging. De tijd vliegt voorbij – hoogste tijd dus voor een “korte” update.

Aankomen in Pakistan was wel aardig eigenlijk. Customs en Migration was een eitje - een vriendelijk dametje keek eens lafjes van onder haar hoofddoek naar mijn met pijn en moeite verkregen visa, stempelde me, en ik kon door naar de bagageband. Mijn bagage had het allemaal gered, nou ja, bijna allemaal: een stel onverlaten in Zuid Afrika hebben in Johannesburg nog even wat items, waaronder twee camera's, uit mijn bagage gejat en die omgeruild voor (jawel!) 13 stukken zeep, twee chinese rekenmachines, een Nokia batterij, en ongeveer 25 meter touw. Alleszins een faire deal - toch?

Kan ik bij deze ook nog even van harte Etihad Airlines afraden: geen enkele malloot die camera's in zijn/haar koffer meeneemt, maar als je van Etihad maar 7 kilo handbagage mag meenemen op een reis van 32 uur (en die idioten gaan het ook nog wegen!) dan kan het niet anders dan dat er waardevolle spullen in je koffer gaan. Gelukkig was Etihad er heel erg goed onder: het was allemaal mijn eigen schuld en ik krijg geen cent van ze. Dat doen ze bij Amerikaanse luchtvaartmaatschappijen beter en steken ze veel eerder de hand in eigen boezem. Wat mij betreft is Etihad is nu samen met Iberia "de as van het kwaad" qua luchtvaartmaatschappijen.

Anyway. Toen ik de terminal uitstapte begon een mevrouw in een halve burqa enthousiast naar me te zwaaien. Ik wilde niet te enthousiast reageren - voor je het weet sta je naar iemands anders’ vrouw te wuiven met alle mogelijke gevolgen van dien - maar gelukkig bleek onder die hoofddoek Abby verscholen te gaan. Hoera! Eindelijk weer herenigd na weer een periode apart. Snel de auto in (Abby voorin met de chauffeur, ik achterin want Abby mag als vrouw niet achterin bij het raam zitten - ik weet nog niet precies waarom niet) en doorgekacheld naar ons guest house in Islamabad.

Uiteindelijk hebben we vijf weken in het guest house gewoond – een beetje raar, maar wel erg relaxed. Na een week waren de staf ik matties en dus werden we behoorlijk in de watten gelegd: room service, een krantje elke ochtend, fruitschaaltje op de kamer, en altijd netjes de generator aan als in ons bijgebouwtje de stroom uitviel. De kers op de taart was de grote pot filterkoffie die ik bij onze ontbijtjes op het weekend kreeg. Sinds twee weken wonen we in onze tijdelijke permanente woning – een verdieping van pakweg 175 vierkante meter. Ik krijg er pleinvrees van en wij hebben besloten om maar in 3 van de 7 kamers te leven.

Heel anders is het hotel waar ik de laatste week heb gezeten: het “schitterende” Midway hotel in het altijd gezellige Besham in de North West Frontier Province. Er staat een optimistisch bord voor de deur:”Four Seasons Hotel.” Dat kan alleen maar erop duiden dat het alle vier seizoenen open is, want het is ver verwijderd van de echte Four Seasons. Het Midway is een typisch Pakistaans gebouw: ongeinspireerd beton en maar half af (kun je er altijd nog een verdiepinkie bovenop zetten als de zaken goed gaan). Kleine kamertjes met harde bedden met slecht werkende ventilatoren – als je geluk hebt. Het enige positieve van het Midway is de generator, die hard nodig is in Besham, omdat er misschien 10 uur per dag stroom is en als er stroom is is het voltage zo laag dat je electrische tandenborstel er al nauwelijks op zou kunnen fundcioneren.

Vorige week zat ik samen met Abby in Besham. Allebei ondersteunden we het werk van ons kantoor hier. In NWFP bouwen we scholen, drinkwatersystemen, paden door de bergen, irrigatiekanalen, en dat gaat allemaal samen met trainingen over betere landbouw, hygiene, onderwijs, vee houden, en nog veel meer. Een “integrale aanpak” heet dat. Die week zaten we samen in het Midway omdat CRS’ guest house als vrouw taboe is voor Abby. Nu zij deze week in Islamabad zit en ik hier alleen, mag ik wel de hele week in het guest house. Nu weet ik dat het ene guest house niet het andere is. Dit guest house lijkt op wat ik me voorstel bij Guantanamo Bay: geen electriciteit, kleine kokend hete kamertjes, geen privacy, en slecht eten. Het is deze week even afzien.

Het werken in NWFP is pittig maar ook boeiend. Besham ligt aan de Karakoram Highway (KKH) naar China. Het stadje ligt in een smalle vallei aan de Indus en is kokend heet en benauwd want aan beide zijden staan stijle bergen die alle hitte vasthouden. Die hitte maakt het lastig op het moment. Verder zijn de mensen verschrikkelijk warm en gastvrij. Omdat het een extreem conservatief gebied is houdt CRS een laag profiel. Al onze staf is Pakistani, man, en bijna allemaal komen ze uit dit gebied. Dat maakt ze dus Pathaan, oftewel Pashtu. Ons kantoor is een kleine compound waar je van buiten niet ziet wat het is. Op kantoor zelf word ik echt opgenomen in de groep. In eerste instantie is er wel wat wantrouwen over die buitenlander die even een paar weken problemen komt maken, maar na een paar dagen met staf het veld in (de berg op) is het heel erg gastvrij. Kopjes thee, mijn eigen Nestle drinkwater, borden delen met de lunch, en veel vragen over Nederland.

Gastvrijheid alom ook op de velddagen. Ik bentwee dagen het veld in geweest om onze waterprojecten te bezoeken en kijken hoe de constructie ervan ervoor staat en wat de problemen zijn. CRS werkt samen met de gemeenschappen, dus CRS betaalt de hoogste kosten, maar de gemeenschap zorgt voor het werk. In twee dagen heb ik 12 verschillende watersystemen bezocht. Ik moet er even bij vertellen dat ik voor deze trip een paar weken een baard laat staan – een laf laagje halfzware Van Nelle op de wangen – en ook een shalwar kameez draag. Dat is de Pakistaanse pyjama outfit. Het is dan dus best onwaarschijnlijk om met grote groepen vervaard uitziende kerels over hele smalle bergpaadjes te lopen in je lichtblauwe pyjama. Mensen vinden het schitterend dat ik er ben. Van Geert Wilders hebben ze nog nooit gehoord (en er weinig aan gemist) en Amerika vinden ze prima, behalve de president. Ik moet overal blijven slapen en mensen vechten om me op de thee te krijgen. De uitnodiging is nooit voor thee, maar altijd voor lunch. Als we daar geen tijd voor hebben drinken we een “compromis thee” waar dan altijd gauw even een stukje kip bijgelegd wordt, zodat het toch nog net lunch is.

Die gastvrijheid kan soms ook verkeerd uitpakken. Vorige week donderdag at ik twee eieren van de niet zo schone keuken van het Four Seasons Midway hotel, en ging vervolgens het veld in. Na een uurtje stijl een berg opgewandeld te hebben, nam ik plaats bij een door CRS georganiseerde vee-management workshop. Daar begon het me te dagen dat ik iets verkeerds gegeten had. Ik heb de de hele dag koortsig tussen de vrijheidsstrijders in naar onze consultants’ gebrabbel over Blackwater Disease in Pashtu zitten luisteren, terwijl ie af en toe tussen neus en lippen door even een geit of buffel vaccineerde. Aan het eind van de dag maakte ik het ter nauwernood die berg weer af en crashte in de “suite” van het Four Seasons Midway om 12 uur niet meer overeind te komen – dacht ik. De eigenaar van ons kantoor en tevens een belangrijke man in Besham had ons uitgenodigd voor avondeten, Abby ook, en we moesten acte de presence geven. Ik heb mezelf overeind gehesen en ben naar zijn huis toe gegaan. Daar zaten Abby en ik met hem en twee collega’s buiten op de grond te eten. Ik knabbelde ongeinspireerd aan een stukje komkommer, maar Akkram moest er niets van hebben: Pashtu eten maakt je beter, en dus schepte hij nog eens een flink bord vette rijst en “village chicken” voor me op. Toen ik een hap van die kip nam ging het bijna mis, en heb ik qua eten meteen de spreekwoordelijke pijp aan Maarten gegeven.

Hoe dan ook zijn de ervaringen geweldig. Pakistan is een fascinerend land en weer zo anders dan Noord of Midden Amerika of Zuidelijk Afrika. Islamabad is veiliger dan de meeste steden – totdat een of andere malloot zichzelf opblaast. De mensen zijn verschrikkelijk gastvrij – maar alleen de mannen, want de vrouwen zitten praktisch binnen opgesloten. De natuur is overweldigend, de grootte van het land ook. Ik heb hier nog veel te leren en te doen, maar vooralsnog is het voornamelijk genieten.

Groetjes,

Niek