"Boss, how is your wife doing?"

Hola Tod@s!

Goedemiddag vanuit zonnig Lusaka. Ik zit in een internetcafe/coffeebar/populaire hangout in een van de weinige malls hier in de stad. Op zich niet een plek waar je graag wil zijn, maar de koffie is goed (ik verdenk de eigenaar ervan Italiaans te zijn), er is (onbetrouwbaar) internet en het is een van de weinige plaatsen die op zondag uberhaupt open is. Qua openingstijden van winkels etc zouden alle kleine Nederlandse Christelijke partijen naar Zambia moeten verhuizen. (Qua vrouwenrechten ook denk ik.) Het is verder een interessante tent, waar tot een uur of drie veel expats hun zondagkater weg zitten te koffie-en, waarna de lokale kolonie arabieren volgt (met hun sigaretten) om hier engels voetbal te kijken. Manchester United speelt tegen een stel gosers in strakke blauwe shirtjes.

Ik zit hier nu al meer dan drie weken weer, de tijd vliegt, en ik heb even de tijd om te reflecteren op hoe ons hier alles vergaat. Abby is dit weekend de hort op, met nieuwe vrienden naar een meer ergens meer naar het zuiden, en ik had een training. Mijn training is voorbij, Abby zit nog in de auto, en dus heb ik de laptop in de tas gedaan en ben naar hier komen lopen.

Eigenlijk gaat alles heel erg goed in Lusaka. Mijn werk is verschrikkelijk interessant en ik heb het er prima naar de zin. Mijn voorgangers hier klaagden stiekem een beetje dat ze de eerste maanden vrijwel niets te doen hadden, maar ik ben blijkbaar met veel geluk met de neus in de boter gevallen. Ik werk elke dag minimaal van 8 tot 6, en vaak nog langer ook. Terwijl ik nog druk bezig was met het projectvoorstel voor de mijnindustrie (waarvoor we nu bezig zijn om een evenement in Washington DC te organiseren rondom de jaarvergaderingen van de Wereldbank en het IMF in april) vertrok mijn voorganger naar Afghanistan. Hij heeft een contract voor 18 maanden getekend voor een positie in een bijzonder geisoleerd gebied. Een behoorlijke uitdaging voor hem, en het is een geluk dat ie een verschrikkelijk zware baardgroei heeft. Hij komt daar onder bescherming van NAVO-troepen uit Litouwen (!). Maar omdat er nogal haast bij was is hij binnen vier dagen vertrokken en heeft ie nogal wat halve projecten laten liggen.

Een van de dingen die hij hier deed was werken aan de noodhulp voor de overstromingen hier in Zambia. Ik weet niet of er veel van in het nieuws komt in Nederland, maar een deel van het land staat behoorlijk onder water. Gelukkig zijn er geen mensen omgekomen, maar het probleem zit hem erin dat dit gebieden zijn waar de voedselvoorziening toch al moeilijk is, en nu de beperkte voedselvoorraden die mensen hadden weggestroomd zijn en veel vee is verdronken/ziek is, hebben mensen niets te eten. Bovendien zijn de gewassen die nu op de velden staan verzopen, wat betekent dat de komende zes maanden ook heel erg weinig eten beschikbaar is. Dit zijn mensen die zelfvoorzienende landbouw bedrijven en als ze een oogst verliezen betekent dat ze qua voedselvoorziening verschrikkelijk in de problemen komen.

CRS werkt samen met Caritas Zambia aan een noodoperatie. Caritas Internationalis is het netwerk van alle Katholieke hulporganisaties en bijna elk land in de wereld heeft een Caritas. In Nederland heet-ie Cordaid en CRS is eigenlijk Caritas VS.

De noodoperatie wordt opgezet in coordinatie met de VN en alle andere ontwikkelingsclubs die hier zitten. Er zijn een aantal snelle veldstudies gedaan om te bekijken hoe erg de situatie is en wat eraan gedaan kan worden, en ik heb in overleg met die veldteams een rapport geschreven. Dit rapport was intern voor CRS en Caritas en vanaf morgen ga ik werken aan een officieel voorstel aan de OFDA, de Amerikaanse club voor buitenlandse noodhulp. Hopelijk komt dat voorstel snel door de interne CRS screening, want dan kan er snel geld toegekend worden om de getroffen mensen weer op de been te helpen.

Het kan hoe dan ook alles bij elkaar nog weken, zoniet maanden, duren. Het verbaasd me zelfs een beetje hoe lang het duurt voordat hulp de mensen echt begint te bereiken. De eerste “flash floods” en overstromingen begonnen net na de kerst, maar het zal zeker tot midden maart duren voordat geld beschikbaar is om op grote schaal hulp te gaan verlenen. Inmiddels hebben we het wel over tienduizenden mensen die op dit moment getroffen zijn, en ondertussen regent het ook nog gewoon door (en hoe!). Bovendien moet het electriciteitsbedrijf (ZESCO, van de koeltoren midden in de stad) een bepaalde stuwdam morgen om 12 uur open zetten om de dam te ontlasten, wat benedenstrooms het waterniveau nog verder laat stijgen. Voordeel is wel dat mensen dit sinds een week weten, en zich dus in veiligheid kunnen stellen.

Het is inmiddels wel verschrikkelijk interessant om hier zo mee bezig te zijn. Van het werken met de partnerorganisaties tot het schrijven van gedegen rapporten waar veel geld mee losgemaakt kan worden.

De training waaraan ik dit weekend meedeed was ook een overstromingsgerelateerd. Een consultant van Cordaid (en dus nog een Nederlander ook) kwam een “emergency assessment training” geven aan de Caritas-collega’s van CRS. Mijn leidinggevende Cecilia (Keniaanse, gestudeerd in Noorwegen, gewerkt over de hele wereld – coole tante) vroeg of ik daar ook wel zin in had. Buiten dat “nee” aan het begin van de fellowship niet echt aan de orde is, was het ook gewoon een goede kans om een “skill” bij te leren en ook leuk om een weekend met onze partners te werken. Het heeft me mijn hele weekend gekost, maar het was de moeite waard. Uitslapen doen we wel weer na de fellowship! Inmiddels weet ik dus ook zo ongeveer alles wat er te weten valt over emergencies, dat lijkt me duidelijk.

Inmiddels heeft ook Abby een aantal ijzers in het vuur wat banen betreft, waaronder wat consultancywerk bij CRS zelf, en hopelijk is ze dus ook snel onder de pannen. Dit weekend heeft ze in ieder geval kunnen genieten van zebra’s, apen, emoes en weet ik veel wat allemaal nog meer.

En zo gaat het leven in razend tempo door. Omdat alles zo leuk en interessant is, is het ook prima om zo druk bezig te zijn. Ik geniet er echt van!

Nou, tot zover dan even. Fijne week allemaal, en tot de volgende keer.

Niek

Observaties:
• In Zambia moet je niet raar opkijken als je “dank je” tegen iemand zegt, bijvoorbeeld iemand die je je biertje serveert, dat ze dan rustig “dank je” tegen je terugzeggen.
• Onze wacht Christopher ziet er veel anders uit dan de wachten in Honduras, die vaak niet meer waren dan een mager kereltje met een heel groot pistool. Christopher maakt zo’n vier dagen per week de poort voor ons open keurig gekleed in driedelig pak. Ik ben “boss” en Abby blijft “Madame” (spreek op z’n frans uit).
• We hebben een poetsdame, Yvette. Niet dat we dat niet zelf kunnen, maar we hebben geen wasmachine, en het is goedkoper om Yvette op maandag te laten komen wassen en op dinsdag te laten komen strijken dan zelf de kleren naar een wasserette te brengen. Bijkomend voordeel is ook nog dat Yvette als een dolle vloeren boent en de badkamer en keuken even meeneemt. Ter illustratie: ze doet alle was op de hand in de badkuip!
• Abby en ik zijn naar de echte downtown markten geweest, en dat was wel een koele ervaring. Open riolen met zuipende kerels ertussen die schoenen, gedroogde vis, broekriemen, pispotten, electriciteitsdraad, illegale kopieen van DVDs, hakbijlen, zonnebrillen etc verkopen. Ze drinken “shake-shake”, een ongekoeld maisbier in een melkpak dat je moet schudden voor en tijdens het drinken. Ik heb me er nog niet aan gewaagd.
• Favoriete vraag van de week:”Boss, how is your wife doing” terwijl Abby naast me staat. Jullie hadden Abby’s gezicht moeten zien.

En wisten jullie dat:
• Het geen goed plan is om je mobiele telefoon in een volle mok koffie te laten vallen;
• Het wel een goed plan is om de verzopen mobiel in 5 delen in een bord ongekookte rijst een paar uurtjes op 60 graden te braden;
• Nokia telefoons toch verrassend goed reageren op een koffiebad en een droogsessie in een Zambiaanse oven;
• Ik gewoon weer mobiel te bereiken ben;
• Onze nieuwe buren blanke vluchtelingen uit Zimbabwe zijn die alles dreigen kwijt te raken door het idiote beleid van Mugabe;
• CRS zich voorbereid op een vluchtelingstroom als gevolg van de opkomende verkiezingen in Zimbabwe;
• Ik hoop dat ik de komende week mee mag op een overstromings-assessment. In een grote auto door overstroomde gebieden rijden om met mensen te praten over wat hun situatie is;
• Ik waarschijnlijk maar voor spek en bonen mee zou gaan omdat ik geen woord Bemba/Tonga etc spreek;
• Er precies 5 verschillende kapsels voor mannen in Zambia bestaan: standje 1-5 op de tondeuze;
• Ik bezorgd ben wat er gebeuren gaat bij de kapper als mijn mat echt te lang is om nog langer mee door te lopen;
• Passievruchtentijd bijna voorbij en het avocadoseizoen nu serieus aan het beginnen is.