Weer in de "beschaving"

Hola Tod@s,

de laatste keer dat ik hier schreef zat ik net weer in Honduras, met een gebroken polsje. Dat is alweer even geleden, en er is in die tijd al weer veel gebeurd om een update op de site te rechtvaardigen.

Allereerst, het polsje dat ik brak bij een lamme valpartij op de "Road of Death" in Bolivia... De eerste drie weken gingen heel erg snel voorbij en ik dacht dat het allemaal wel een eitje zou worden. Totdat ik terugkwam in Honduras, waar in San Pedro Sula de temperaturen traditioneel hoog waren, en de luchtvochtigheid idem dito. Het begon te zweten en te stinken en te jeuken. Ik ben erg geduldig gebleven, en ben na bijna 6 weken nieuwe rontgenfoto's gaan maken, in de veronderstelling dat dokter Tony me daarna van het gips zou verlossen. Helaas bleek op de foto's dat de breuk goed aan het genezen was, maar nog niet helemaal dicht, en dat ik dus nog twee weken doormoest ermee. Dat was flink balen, en die laatste twee weken waren behoorlijk beroerd met jeuk en stank etc.

Dat de tijd met het gips zo voorbijvloog had waarschijnlijk wel te maken met de drukte in Honduras. Toen ik 15 augustus terugkwam uit Bolivia, kwam ook meteen het hele nieuwe vrijwilligersteam aan, 8 man sterk, en was ik meteen druk met het inwerken van die nieuwe groep. Het ziet er uit als een leuk en gevarieerd team, met zowaar 4 mannen en 6 vrouwen. De nieuwe mensen werken allemaal voor de school en blijven tot juni 2007, behalve een Amerikaans meisje in dat voor het tweede jaar in Honduras is, en mij helpt met name als ik niet in Honduras ben.

De nieuwe groep moest meteen hard aan de bak, met lange dagen lesgeven en allerlei verplichtingen met de meisjes van het kindertehuis (huiswerkbegeleiding, Engelse les). Dat bevalt de meesten goed, behalve een wat oudere Canadese man, die het allemaal niet zo goed trok, en inmiddels alweer met de noorderzon vertrokken was. De arme man verwachtte dat San Pedro een mooie koele koloniale stad zou zijn waar hij lekker koffie zou kunnen drinken op een mooi pleintje in plaats van het straatarme onveilige stomend hete San Pedro Sula, waar de werkelijkheid van een ontwikkelingsland vanaf druipt. Die teleurstelling had hij zich kunnen besparen door een reisgids open te slaan om zich in te lezen over waar hij naartoe zou gaan. Nu was hij alleen maar negatief en drukte een deprimerende stempel op de groep, en ik ben eigenlijk gewoon blij dat hij weg is.

Toen de nieuwe vrijwilligers ingewerkt waren was er weer meer tijd om naar mijn andere verantwoordelijkheden te kijken. Het medisch programma voor straatkinderen en kinderen uit de krottenwijken, betaald door Our Little Roses Nederland, loopt goed door, en de artsen zijn steeds erg blij als de medicijnen en consulten weer gefinancierd worden. Alles bij elkaar zijn er al bijna 1000 kinderen nagenoeg gratis weer op de been geholpen. De taalschool loopt dit kalenderjaar erg goed, en is een belangrijke inkomstenbron voor het tehuis geworden. De hele zomer door had ik tussen de 5 en 9 studenten.

Met de meiden van OLR liep het even minder goed. De drukke zomer (veel bezoekers en uitstapjes etc) en verbouwingen in het kindertehuis hebben veel stress op de meiden gelegd, en dat ontplofte begin september toen 3 meiden dronken en stoned van school terugkwamen. Veel van onze meiden worstelen met depressie, en drugsgebruik en drank zien ze helaas als uitlaatklep. Een van deze meiden gebruikt nogal zware medicijnen tegen haar depressie, en toen ze verschillende keren het bewustzijn had verloren, besloten we niet verder te wachten en heb ik haar naar het publieke hospitaal Catarino Rivas gereden. Daar is ze goed onderzocht, en constateerden de artsen dat er "geen medische reden voor haar flauwvallen was", oftewel, ze speelde toneel. Ze had wel flink aan de rum gezeten, en dubieuze wiet gerookt, maar hoefde niet flauw te vallen.

Het probleem met dit meisje, en een van de anderen, was dat ze beiden meerderjarig zijn, 19 en 20 respectievelijk. Beide meiden heb al zoveel waarschuwingen gehad, dat het erg slecht zou zijn om onder deze omstandigheden niets te doen, en dus zijn ze de volgende dag naar de kinderrechter gebracht, die als enige nog beslissingsbevoegdheid over de kinderen heeft. Het probleem is, dat als meiden meerderjarig zijn ze vrijwilliger in Our Little Roses wonen. Dat vinden we bij OLR heel erg fijn: onze meiden willen pas weg als ze er klaar voor zijn, maar dat betekent in situaties als deze dat we er weinig over te zeggen hebben. Beide meerderjarige meiden zijn vervolgens door de kinderrechter weggehaald bij OLR, omdat ze als een gevaar voor de andere meiden gezien worden. Een van hen is naar een doodarme tante in een ruraal gebied in de buurt van Siguatepeque gebracht. Een andere is naar een tehuis voor jonge vrouwen gebracht, Casitas Adolecentes, en daar is ze kort geleden ontsnapt. Waar zij is weten we niet, ze kan nu ook niet verder met haar therapie en bezoek aan een psychiater dat OLR voor haar door zou blijven betalen, en we vrezen allemaal het ergste voor dit meisje.

De twee plaatsen die vrij zijn gekomen werden direct weer opgevuld door de rechter, en dus zijn we weer twee jonge dames (1 en 2 jaar oud) rijk geworden. Ik heb die twee meiden nog niet gezien, want voor die tijd was ik alweer naar Washington vertrokken.

Er zijn wat grote veranderingen gaande bij Our Little Roses. Ondanks dat mensen vaak denken dat OLR veel geld heeft (we hebben mooie gebouwen die goed gebouwd zijn), is het financieel altijd moeilijk om het hoofd boven water te houden. Een belangrijke inkomstenbron is de tweetalige school, waar we dit jaar al 200 leerlingen op hebben. Op de school zitten 22 van onze eigen meiden, en de rest zijn kinderen uit de buurt, die betalen om bij ons op school te zitten. Uiteindelijk kun je daar winst op maken, en dat is dan ook de een van de bedoelingingen: gratis onderwijs voor de meiden van OLR, goed en betaalbaar onderwijs voor honderden kinderen uit de buurt, en inkomen voor de organisatie om voor de opvoeding van de meiden te betalen. Een echte win-win situatie. Maar we hebben meer ruimte nodig voor de school. En we hebben meer ruimte nodig voor de meiden, om meer meiden beter te kunnen huisvesten.

De rol die ik hier in speel is dat ik in samenwerking met onze founder en met de directrice van de steunorganisatie in de VS aan "grants" werk, om fondsen te werven om de bouw van een tweede verdieping op het kindertehuis en een verbouwing van het schoolgebouw te betalen. Dat betekent dat ik nu tot eind november in Washington DC zit om "grant research" te doen, organisaties te benaderen en samen met de directrices die "grant proposals" te schrijven. Dat is allemaal best interessant en een heel andere wereld weer! Waar ik me eerst zorgen maakte om de hygiene in het vrijwilligershuis, mijn eigen veiligheid, de gaten in het dak tijdens een regenstorm, maak ik me nu zorgen of ik wel van a naar b kan omdat Mr. Bush in Washington ook van a naar b moet en de halve stad afgesloten is! Dat is toch allemaal weer anders.

Maar het is ook wel weer lekker in Washington. Ik eet allerlei lekkers dat ik in Honduras niet kan krijgen (goede sushi, goede pizza, vlees anders dan kip, varken en rund en vooral GEEN rijst en bonen) en geniet van de luxe van schone straten, schone honden, schone alles eigenlijk, en een comfortabel appartementje. Papa en mama zijn ook nog op bezoek geweest, en hebben een weekje in het appartement geslapen. Dat was erg gezellig. De avond voor ze vertrokken was het grote moment daar en heb ik eindelijk het gips van mijn pols af kunnen halen, na bijna 8 weken, en was ik eindelijk verlost van het stinkende jeukende ding. Hoewel mijn polsje er een beetje leproos uitzag, is de huid weer helemaal normaal, en kan ik de pols weer bijna 100% gebruiken. In ieder geval om te voetballen (niet meer voor het Witte Huis, maar nu bij het Pentagon), en vanaf vandaag ga ik ook weer sporten, bij de YMCA, en dan gaan we zien of ik ook weer eens wat kan bankdrukken....

Groetjes uit koel Washington!

Niek