Foto's en Update Honduras

Hallo mensen,

Nou, in Nederland is het feestweek geweest met Koninginnendag en 4 en 5 mei. Omdat iedereen toch in een café zat en niet bezig is mij te mailen (of is dat te narcistisch) ben ik maar jullie een mail gaan schrijven. De laatste die ik verzond was van ergens begin april, praktisch op het moment dat mijn ouders hier aankwamen om me weer eens verschrikkelijk te verwennen. Als ik mensen ophaal van het vliegveld probeer ik altijd te zorgen dat ik ze voor de douane kan opvangen om ze mee te laten profiteren van de goede reputatie van de organisatie hier zodat ze geen problemen krijgen met de douane.
Met veel serieus kijken wist ik het ook nu weer voor elkaar te krijgen. Die arme Amerikanen en hun ernstige anti-terrorisme beleid hebben het toch wel zwaar als ze het toch niet eens in hun eigen “achtertuin” (lees: Honduras) voor elkaar krijgen om de veiligheidsregels te laten naleven. Hoe gaat dat in zijn werk: ik kom aan op het vliegveld, zoek de man met pet en snor op die me de deur barricadeert naar waar de passagiers van het vliegtuig komen. Ik vertel een verhaal over twee Nederlanders die geen Spaans spreken maar misschien met een enorme zak geld komen om Honduras te helpen, toon een paar AH-bonuskaart-achtige passen ter identificatie en zonder problemen kan ik zo ongeveer gaan en staan waar ik wil om zo pap en mam een extra relaxte aankomst te bezorgen. Als ik me bezorgd maak over de boos kijkende mannen met geweren blijkt de beste oplossing te zijn een praatje met ze te maken en alles gaat uitermate gesmeerd. Dit alles tot grote ergernis van de directrice van de organisatie alhier, die al 17 jaar mensen van dit vliegveld haalt en probeert op te vangen net na de douane maar dat niet voor elkaar krijgt bij die mannen met hun petten, ondanks het feit dat ze er beduidend geloofwaardiger uitziet dan ik. Een mooi voorbeeld van gender.
Enfin, pap en mam kwamen probleemloos aan en hebben hier twee heerlijke weken gehad. Ze hebben me mee naar (duik)paradijs Roatan genomen, alwéér Roatan, heb weer een aantal duiken gemaakt (met dolfijnen, roggen, schildpadden en nog veel meer), veel gegeten en heb me enorm laten verwennen door ze. Ze zijn inmiddels weer thuis, maar hebben naar eigen zeggen hier een geweldige twee weken gehad.
Voor mij gaat het gewone leven nu weer lekker verder. Er zijn een aantal zaken uit dat dagelijkse waarover ik jullie iets wil vertellen. Zo kwam de vraag wat er nou gebeurd is met mijn hondenwens. Ik wilde graag een hond hebben, of meer, een straathond adopteren. Helaas is mijn huis er niet erg voor geschikt en zijn de honden ofwel te vals ofwel te smerig (maar meestal de combinatie), dus het viel allemaal niet mee om de hond naar mijn smaak te vinden. Maar na een maand kwam de oplossing in de vorm van Sjaak. Sjaak is een van de raarste zwarte katten van de wereld. Neem een zwarte kat, gooi hem een goed uur in een wasdroger, en wat eruit komt is Sjaak: een vies, schurftig broodmager katje dat nauwlijks kan miauwen (te lui/ te beschadigd) en een staart heeft die beweegt als een slagboom van alle breuken uit het verleden. Bij een Sjaak komen (gratis) schurft, vlooien en een valsheid die er niet gemakkelijk uit te krijgen is.
Het verhaal van Sjaak is dat het een kat is die hier 5 jaar geleden is geboren uit een kat die op het huis hoorde. Ik weet dat dat nest redelijk gemolesteerd werd door de meisjes en die katten behoorlijk getraumatiseerd zijn geraakt. Sjaak is de enige van de 7 katten die we toen hadden die nog in Our Little Roses woont, en dan nog illegaal ook. Net als met een nest pups dat we hadden, zullen er een aantal tragisch om het leven gekomen zijn (op een katje zitten, vermoord door een leguaan). Een van de pups is ooit doodgereden door een van de vrijwilligers. Die heeft het een paar dagen goed zuur gehad met de meiden. Sjaak zelf is een soort van vluchteling zonder status, een langdurige illegaal. Hij hoort niet bij het huis, wordt ook niet verzorgd, maar zodra ze hem de compound afgooien sprint Sjaak weer naar binnen. Zijn wereld bestaat uit de compound van Our Little Roses, zijn vluchtelingenkamp. Enfin, als een heuse Ruud Lubbers heb ik me over Sjaak ontfermd: ik koop kattenvoer (smaak: vis. Tevens geschikt voor kleine meisjes die het al geproefd hadden voordat Sjaak er een hap van had gegeten. De slogan “Kattenvoer is lekker, kattenvoer is lekker!” zijn ze inmiddels weer mee gestopt.) en heb hem tijdelijk een oranje riempje omgedaan (wat hij in een vechtpartij heeft verloren, tezamen met weer een hap uit een oortje). Sjaak vindt mij ook tof als ik hem eten geef. Ik krijg veel aandacht van hem, als ie honger heeft, en met grote honger komt ie zelfs naar mij kantoor gelopen en gaat voor de deur zo goed en zo kwaad als het gaat zitten miauwen. De grote meiden hebben nog steeds een hekel aan hem (zwarte kater he...) maar de kleintjes lopen met hem weg. Sjaak en ik zijn de enige mannen die in de organisatie wonen, dat schept een band.
Verder heb ik inmiddels hulp gevonden om me bij te staan in mijn huishoudelijke taken. Ik vind het raar om te moeten zeggen, maar ik betaal iemand om mijn was te doen en te poetsen. Carolina is een jonge vrouw, ik schat mijn leeftijd maar misschien jonger. Ze heeft twee zoontjes, een van ruim 2 en een van een jaar of 7, en is ongehuwd. Ze woont in de “bordo”, de krottenwijk langs de rivier vlak bij mijn huis. Carolina is een van de vele alleenstaande moeders (de meest voorkomende vorm van huishoudens inmiddels in Honduras) hier in het land en dreigde ernstig in de problemen te komen omdat ze geen werk had. Voor veel van deze vrouwen betekent het dat ze steun moeten zoeken bij familie of vaak bij mannen die ze financieel ondersteunen in ruil voor seks. Carolina was al een aantal weken hulp gaan vragen bij het vrijwilligershuis, waar 4 Amerikaanse vrijwilligers wonen. Deze meiden doen al wat ze kunnen en konden haar niet structureel helpen. Een van hen suggereerde vervolgens dat ze wel eens aan mij kon vragen of ik ze niet kon helpen en zo is de relatie tot stand gekomen. Ik was namelijk bij de wasserette erg veel geld kwijt om mijn kleren te laten wassen (de andere optie is met de hand en dat zou me zeeën van tijd gaan kosten) en zocht naar een goedkoper alternatief. Welnu, het alternatief is Carolina. Ze komt eens in de week in de middag om mijn vloeren te dweilen en mijn was te doen (zij wel met de hand) en daar betaal ik haar iets minder dan 5 euro voor. Dat lijkt dus niets, maar ik betaal haar per maand een half modaal salaris, voor 5 middagen werk.
Carolina heeft duidelijk een boel problemen. Ze heeft de basisschool niet afgemaakt en is praktisch analfabeet. Ze heeft twee zoontjes maar mist de kennis om ze goed te kunnen verzorgen. Ik heb haar met haar beide zoontjes naar onze medische kliniek gestuurd om ze te laten doorlichten, de medicatie voor ze gekocht (tegen parasieten, kinderastma, paddestoelen), maar Carolina mist ook gewoon de basiskennis over goede voeding, hygiene en andere opvoedkundige kennis. Ze houdt veel van haar zoontjes, en het zijn beiden schatjes, maar het gaat niet goed met ze.
Een paar weken geleden kwam er dan ook nog uit haar dat ze op school hadden gezegd dat haar oudste zoontje, een vrijwilligster hier betaalt voor hem om naar school te kunnen, sexueel misbruikt wordt door een man in de familie. Het verhaal was niet helemaal duidelijk en ik ben samen met Abigail (de betalende vrijwilliger) naar de school geweest, waar ook wat van onze meiden naar toe gaan, om eens poolshoogte te nemen en daar bevestigden ze het verhaal van Carolina. Nu heb ik een afspraak met de psycholoog hier om hem eens met het jongetje te laten praten om te zien wat daar uit komt en als ook hij bevestigt dat er sexueel misbruik is zullen we moeten zien wat verdere stappen zijn. De Nederlandse natuurlijke reactie is dan om de familie daar weg te halen, maar dat gaat dus zomaar niet. Carolina woont in een krotwoning, die ze in de loop der jaren heeft opgebouwd en dat kan ze niet zomaar achterlaten. Ze zou daarbij ook haar hele informele netwerk van sociale zekerheid van haar buren, kennissen e.d. achter moeten laten en ook nog de familie over zich heen krijgen, want de man die het oudste zoontje sexueel misbruikt is familie van haar.
Als ik met dit geval naar de politie zou gaan, dan gaan die naar de INHFA, het “Hondurese instituut van het kind en de familie” en die nemen de kinderen in zo’n geval direct weg bij de moeder. En dat wil ik Carolina ook niet aan doen. Dit is een ronduit kloterige situatie en we lopen op eieren om kind en familie te beschermen. In ieder geval gaat de familie redelijk gevoed door de voedsel- en fruitpaketten die ik ze meegeef door de wereld en zijn ze gekleed in hippe Westeuropese kleding, meegebracht door mijn ouders. Bovendien is het aan Carolina goed te zien dat ze trots is op haar kleine beetje geld en het feit dat ze daar voor werkt. Niemand voelt zich goed om geld te moeten krijgen.
Dat INHFA heeft twee weken geleden ook definitief de drie meiden die bij ons weggehaald dreigden te worden weggehaald. Ik refereerde er al aan op de website www.niekdegoeij.waarbenjij.nu dat de meiden weggehaald zouden kunnen worden, maar het is dus inmiddels ook werkelijk gebeurd. Het verhaal zoals ik het nu boven water heb is het volgende. De drie meiden van 13, 10 en 3 kwamen in juni 2003 bij Our Little Roses. De moeder stond ze vrijwillig af omdat ze niet voor hen kon zorgen (ze is psychotisch en leeft praktisch op straat), maar de oudste van de drie is vervolgens weggelopen omdat ze niet naar Our Little Roses wilde. Toen de politie haar na een paar dagen te pakken kreeg en naar haar moeder gingen om te vertellen dat ze haar weg gingen brengen en daar ook een baby-broertje aantroffen hebben ze die gemakshalve ook maar meegenomen, ze waren er nu toch. Dat broertje echter zou bij de moeder en vooral de vader blijven.
Het gevolg was hoe dan ook, dat nu 4 kinderen over 2 huizen verspreid waren en INHFA heeft als beleid in deze dat broertjes en zusjes altijd bij elkaar blijven, wat een verstandig beleid lijkt. Er is veel getouwtrek geweest tussen Our Little Roses, die voor de meisjes wilde blijven zorgen, en de organisatie in de buurt van Tela waar het jongste broertje zit. Uiteindelijk werd er een vredesbestand gesloten en zouden de drie meiden in ieder geval nog een jaar bij ons blijven om te stabiliseren. Goed, de donderdagavond dat ik op Roatan aan een biertje zat kwam een advocaat van INHFA binnengelopen met de mededeling dat de meiden de volgende ochtend om 8 uur ingeleverd moesten worden op het kantoor van INHFA vanwaar ze dan naar een andere organisatie zouden gaan waar ze herenigd zouden worden met hun broertje. INHFA leek een beetje klaar te zijn met het getouwtrek tussen Our Little Roses en de organisatie in Tela en heeft de knoop over de hoofden van de twee mattende organisaties en met name de vier kinderen doorgehakt. Twee honden vechten om een been...
Maar het is een heel tragische situatie geworden. De meiden die hier net aan het acclimatiseren waren, met name de jongste twee begonnen te wennen aan een normaal, veilig en regelmatig leven, werden nu in een auto gezet, de middelste en scherpste van de drie (een straatkatje) moest met geweld in de auto worden gezet, en naar hun derde leefsituatie in een jaar gebracht. Van het harde en rare leven met hun moeder naar Our Little Roses naar organisatie nummer drie. Naar verluid is dit trouwens een erg goede organisatie en zijn de meiden daar misschien wel heel goed af. Er is in ieder geval veel geld daar, want de organisatie wordt gefundeerd door de Zwitserse overheid, die nog wel heil ziet in dergelijke kleinschalige activiteiten. Officieel mogen we de meiden een langere tijd niet bezoeken van de kinderrechter, maar komende zondag gaan Abigail (peettante van de oudste van de drie), Mauricio (de psycholoog) en ik proberen ze te bezoeken. Ik had een erg goede band met de jongste, het meisje dat eten als hobby heeft, en ik wil graag dat ze het idee heeft dat ik nog in de buurt ben. Ze snapte verder sowieso niet zo goed wat er aan de hand was, want mij werd verteld dat ze dacht dat ze ging “naar waar Niek is om lolly’s te eten”, het schatje. Mauda, haar vriendinnetje van 3 is er ook van overtuigd dat ze bij mij in huis woont nu. “Niek heeft haar mee naar huis genomen.”
Dan kwam er deze week nog meer slecht nieuws. Zo in de loop der maanden, jaren (deze maand is het 5 jaar geleden dat ik hier voor het eerst kwam) begin je de mensen hier in de buurt een beetje te kennen. Omdat straatkinderen, arme kinderen altijd zullen kijken of er wat te halen valt bij een buitenlander krijg je met name met die arme blagen een beetje contact. De huidige groep vrijwilligers heeft een jaar lang geprobeerd structureel te werken met die kinderen, onder meer door dagelijks basisvoedsel (rijst en bonen) aan ze uit te geven. Ze zijn met de hulp in deze vorm gestopt omdat bleek dat een paar kinderen de rijst en bonen (ter waarde van misschien 50 eurocent) verkoopt om lijm van te kopen om te inhaleren.
Er is een groep kinderen, van een enkele familie, die de zaken zoveel mogelijk manipuleren om aan geld te komen om lijm te kunnen snuiven. Zo collecteren ze wekelijks in de buurt om geld in te zamelen voor de begrafenis van een opa/oma die overleden is. Hele volksstammen van hun opa’s en oma’s zouden reeds overleden moeten zijn, ware het niet dat ze het geld inzamelen om lijm te kunnen snuiven of andere drugs gebruiken. Nu is deze week bekend geworden dat een van de oudere meisjes van die familie, Carmen (prachtige naam), geperforeerde longen heeft van het snuiven van oplosmiddelen-houdende lijm. Daarbij is in het ziekenhuis waar ze even opgenomen werd nadat ze op straat instortte ook geconstateerd dat ze HIV-geinfecteerd is. Dat doet ook het ergste vrezen voor de rest van de familie. Ik vind het erg om te moeten zeggen, maar ik zie geen enkele kans voor Carmen. Een tijdje heeft ze in een huis van het INHFA gezeten, maar daar was ze niet te handhaven. Ik vrees dat ze overlijdt voor ze 15 jaar oud wordt.
Maar ook: afgelopen zaterdag een hele vrije dag genomen. Met de bus in 1,5 uur naar Tela gegaan, een kustplaatsje, en daar een middag op het prachtige strand doorgebracht van wat vroeger het resort van de eigenaars van de bananenplantages waren. Een enorm strand, wit zand, palmbomen en prachtig blauw gekleurd water. Het was er onwaarschijnlijk stil en mooi. Later die middag een vissoep gegeten op basis van kokosmelk met een biertje erbij. Soms sta ik versteld van hoe mijn leven hier van dag tot dag kan verschillen, hoe de mensen hier dag in dag uit met nieuwe ellendige zaken geconfronteerd worden en hoe flexibel ik er tot nu toe nog in ben. Met andere woorden: dat ik niet horendol wordt van alle ziekte, moord en doodslag, armoede en onmacht. Ik sta hier positief in het leven en ik denk dat dat zolang zal zijn als ik het gevoel heb dat ik hier werkelijk mee kan helpen de situatie voor de mensen te verbeteren. Ik hoop dat ik een lange adem heb.

Groeten uit Honduras,

Niek