Back in town....

Hola Tod@s,

Zo dan, na alweer 9 dagen in San Pedro te zijn heb ik eindelijk even de tijd om wat te laten horen van het reilen en zeilen hier.

Om te beginnen maar eens de reis van Nederland naar hier. Op donderdagmorgen 13 januari stond ik afscheid te nemen van pap en mam. Je merkt, nu het toch weer de vierde keer is dat we voor langere tijd afscheid nemen, dat je er wel aan went. Geen of niet al teveel tranen deze keer. En pap en mam staan hier ook in april weer op de stoep, dat is alweer heel snel. Maar goed, door de douane en op Schiphol nog gauw even wat goede lectuur gekocht om hier nog wat lekkers te lezen te hebben, en vervolgens door naar mijn gate.

Zoals gezegd had ik een nogal rare maar goedkope reis geboekt. Ik mocht eerst met Northwest Airlines naar Detroit en dan verder door met hen naar Miami, de poort van Latijns Amerika. Northwest was op de weg van San Pedro naar Nederland best goed bevallen, alleen was het echt een knakenvliegtuig geweest wat de reis, 9 uur over de Atlantische Oceaan, nou niet bepaald korter maakt. Maar deze keer had ik geluk: een splinternieuwe airbus met computers in de stoel voor je zodat je zelf je filmpje, muziekje en spelletje uit kon kiezen. Negen uur was niet kort, maar ging zo wel een stuk sneller voorbij!

Vervolgens in Detroit de grote stress: de VERENIGDE STATEN binnen zien te komen. Ik ben alleen op doorreis, maar moet toch door alle beveiligingshorror heen. Natuurlijk begrijp ik de angst voor terrorisme etc, maar het is inmiddels onvriendelijk tot op het onbeschofte af. Ik werd, als arme vrijwilliger, door de immigratiemensen uit de rij gepikt, paspoort afgepakt en zonder verdere uitleg door een snor, met wel een heel indrukwekkend uniform, op een kantoortje neergezet. Ik maakte me dus al ernstig zorgen: drugs gevonden in mijn tas, explosieven in de autoradio die ik gekregen had, mijn naam in verband gebracht met Osama Bin Laden etc. Een half uurtje zit ik te wachten, zonder verdere uitleg o.i.d. terwijl ik naar een poster zit te staren waarop staat \"We verplichten ons er toe de immigratieprocedures goed uit te leggen en u zo snel en beleefd mogelijk te helpen etc\". Na een half uur gaat een andere snor, glimmend buttons en knopen op zijn uniform, met mijn paspoort aan de gang, stelt me nog wat vragen ( \"handelt u in nucleaire wapens, bent u van zinnen een vliegtuig in een hoog gebouw te vliegen?\" ) en ik krijg een ORANJE in plaats van een RODE stempel in mijn paspoort. Ook is er inmiddels een heel dosier over me aangelegd, want er wordt nogal wat afgetypt zodra mijn paspoort door de scan gaat en daarbij heeft G.W. Bush inmiddels ook verschillende malen mijn vingerafdrukken en een foto van mijn gezicht digitaal op laten slaan. Hoera! (Ik stel voor dat we het Braziliaanse model volgen: alleen Amerikanen eenzelfde veiligheidsprocedure laten doorlopen als ze een ander land binnen willen. Kijken hoe ze dat ervaren.)

De man van de douane maakt \'s avonds alweer een heleboel goed. Hij is erg vriendelijk en roept uit:\"Man, what the hell did they do to you!\" als-ie in de computer naar mijn gegevens kijkt. Mijn koffers hoeven niet eens meer open en omdat het toch niet druk was keuvelden we nog een tijdje over Honduras, vrijwilligerswerk en het geld dat daar niet aan verbonden is. Ik kon door om mijn bagage her in te checken en ging vrij soepel naar de vlucht van Detroit naar Miami.

Die was als alle binnenlandse vluchten in de VS: alsof je in een Nederlandse bus zit. Mensen zijn zo gewend aan vliegen dat het er als een forensentrip aan toegaat. Ik landde om 01:25 in de morgen in Miami en had tot 04:40 de tijd om in te checken bij TACA, de leukste luchtvaartmaatschappij waar ik ooit mee gevlogen heb.

TACA is een Latijns-Amerikaanse maatschappij met basis in El Salvador en grote internationale plannen. Ze hebben redelijke vliegtuigen, goede service en die heerlijke relaxte Latijnse manier van werken. In de rij voor het inchecken (dat kan bij TACA zeker nog niet digitaal hoewel een e-ticket dan al wel weer kan) staan hele families waar zelf de kinderen van 2 hun reglementair toegestane 2 koffers van 70 pond vol met zooi voor het vaderland hebben. Eigenlijk is TACA de kippenbus onder de vliegtuigen. Maar goed. Ik was een beetje zenuwachtig, want ik ging met een enkele reis naar Honduras. Dat mag van de douane niet, maar de verantwoordelijkheid van het controleren ligt bij de luchtmaatschappij. Bij Continental Airlines werd dat een probleem, maar bij TACA om 3 uur \'s morgens gelukkig niet, terwijl ze zelfs constateerden dat ik met een enkele reis ging! Ze kennen die regel domweg niet.

Ik zat dus in mijn derde vliegtuig en was inmiddels zo\'n 25 uur onderweg en redelijk gaar aan he worden. De TACA-vlucht zou van Miami naar San Salvador naar San Pedro Sula leiden, maar tot mijn verbazing kreeg ik als bonus ook nog een, geografisch zeer onlogische, tussenstop in Managua, Nicaragua! Nu was ik nog nooit in Nicaragua geweest, maar de 25 minuten die ik daar uit het raam heb kunnen koekeloeren laten me backpackerig zeggen:\"Nicaragua, been there done that!\" Alles bij elkaar na 3,5 uur vliegen met 2 tussenstops kwam ik eindelijk weer aan in San Pedro. Traditiegetrouw is het aanvliegen over de Sula-vallei werkelijk schitterend en de douane en migratie was uiterst vriendelijk en dus kon ik na even op de chauffeur van Our Little Roses gewacht te hebben en voor het eerst in mijn leven in San Pedro gepind te hebben op weg naar het vrijwilligershuis. Daar kwam ik veilig aan en na iedereen, onder wie 5 nieuwe mensen, begroet te hebben ben ik in een korte doch comatueuze slaap gevallen. Dat was ook wel nodig na bijna 40 uur op de been te zijn geweest.

In San Pedro en Our Little Roses is inmiddels niet veel veranderd. De natuur is er groen en overweldigend, de bergen zijn prachtig, de stad is vuil en loert (of fluit) en de mensen die je leert kennen zijn verschrikkelijk vriendelijk. De meiden op het huis zijn, ook na zoveel tijd, nog steeds enthousiast om me weer te zien. Wie begrijpt dat! De kleintjes zijn weer net wat groter en mijn dochtertje deed weer heel arrogant alsof het haar niets kon schelen dat ik er weer was (terwijl ik hoorde dat ze aan iedereen vroeg waar ik was en of ik er al was) en was behoorlijk pissig dat ik niet meteen \"na kerstmis\" terug was gekomen, zoals ik gezegd had.

Ik heb nu alweer een hektische week gewerkt en ook daaraan is niet veel verandert. Veel werk mt veel verschillende mensen in verschillende situaties. Veel praten met de meiden om te weten wat zij willen en wat zij wensen. Om hen gaat het hier tenslotte. Ik heb met geld van mijn broer en zijn vriendin de basis laten leggen voor een buitenbarbecue en plantenbakken en heb daarmee een oude vriend die in de krotten woont een paar dagen werk bezorgd. Roy en Rino, de ICT-boys houden me ook weer veel bezig (nagels aan mijn doodskist) en afgelopen vrijdag heb ik van 9 uur \'s ochtends tot 4 uur \'s middags doorgebracht met het vervalsen van de geboorte-akte van een van de meisjes zodat ze een jaar jonger werd en naar een gewone middelbare school zou kunnen. Tot ik na 6 uur werk te horen kreeg dat het niet meer nodig was. Zoals gezegd, Honduras is Honduras en Our Little Roses is Our Little Roses gebleven. Het is hier heerlijk!

Veel groeten uit warmer San Pedro Sula,

Niek

P.S.: Abuelito TUTU, mijn autootje, is nog steeds dood, steeds doder eigenlijk en heeft nu buiten een kapotte toeter en een slecht draaiende moter een lekke band en een NIET draaiende moter en problemen bij de besturing. Ook mijn fiets heeft lekke banden. Goede tijden voor de taxi-chauffeurs!