Naar Nederland!

Halloooooooooo!

Het zit er aan te komen. Komende donderdag stap ik voor het eerst in meer dan 11 maanden op een vliegtuig richting Nederland. heel raar eigenlijk. Ik ben stiekem zelfs al aan het inpakken gegaan: bril uit de auto gehaald, rontgenfoto's in de koffer om in Nederland ook nog eens naar mijn polsje te laten kijken, cadeautjes voor alle mensen die het VERDIENEN ;-) etc etc.

De auto overigens hield er na het schrijven van afgelopen verhaal over het begin van de regentijd ook mee op. Al dat water was teveel voor arme "abuelito tutu". Ik kreeg hem de volgende dag nog wel keurig gestart en naar de bioscoop gereden voor een "hot date" met Abby, maar tijdens een bocht naar rechts begon de besturing ineens angstige geluiden te maken. Met toegeknepen billen hebben we hem na de film door de overspoelde straten naar huis gereden. Door de poeprivier kon ik hem niet in Our Little Roses parkeren en dus moest arme opa de nacht buiten in de regen doorbrengen en dat was teveel van het goede. De toeter is er dus definitief mee opgehouden en de besturing is aan gort. En nadat ik hem een paar dagen op OLR-compound had geparkeerd wilde het arme vehikel ook al niet meer starten. Abuelito TUTU zal gedurende mijn verblijf in Nederland dus mogen uitrusten en als ik in januari weer terugkom moet ie op een of andere manier weer aan de praat komen. Slaap zacht, opaatje, slaap zacht.

Verder is de poeprivier weer weggetrokken nu de regens wat minder en minder heftig zijn. Honduras zou Honduras niet zijn als er niet toch op de een of andere manier stront aan de knikker was: de rioleringen zitten weer verstopt en nu is het resultaat dat over de gehele lengt van de 9 Avenida (die voor de compound van OLR langs loopt) de riolering overstroomt. Jawel, nu geen regenwater met riool-zooi vermengd, maar gewoon regelrecht rioolwater dat als een nieuw ontdekte oliebron uit de straat omhoog spuit. Je begrijpt dat het heerlijk ruikt. Het maakt lopen op slippers ook wat minder aantrekkelijk.

Verder vieren we morgen met de vrijwilligertjes een Thanksgiving Feest. Ik heb als enige Nederlander altijd geprobeerd om prachtige Hollandse dagen als koninginnendag en bevrijdingsdag door te voeren bij die republikeinse Amerikanen, maar dat lukte nooit. Maar nu staan we met 2 Nederlanders hier toch wel machteloos tegen het culturele geweld van 5 Amerikanen en 1 Canadees die koste wat het kost een kolossale dioxinekalkoen (80 eurocent per pond; zonder hormonen kan dat niet) moeten eten als dank voor de hulp van de indianen, pardon: "native americans", toen de dappere kolonisten aan het verhongeren waren. Ik ben de beroerdste niet, Saskia, het andere Nederlandertje hier, ook niet en dus schuif ik een krat Salva Vida-bier onder mijn aanrecht en kom ik morgen de dag wel door. Met eten, drinken en American Football kijken; rugby voor mietjes.

Saskia en ik overigens gaan vandaag en morgen voor de party bitterballen in elkaar proberen te draaien. Dat wordt dus een verschrikkelijke ellende en de bitterballen zullen allicht bitterplatsen worden of bitterplaten. Niet erg: Saskia en ik heb vast besloten te doen dat ongeacht het resultaat van onze kookkunsten de bitterballen zijn zoals ze horen te zijn. De Amerikanen, een Canadees, een Salvadoreen en wat Hondurenen dwingen we vervolgens die op te eten, terwijl wij aan de kalkoen en pumpkin pie gaan. Goed geregeld.

Dat voor morgen. Tenslotte zijn er inmiddels wat foto’s van onze nieuwe dames beschikbaar die ik hier attach. Het zijn weer schatjes. Eigenlijk doen alle 5 de nieuwe dames het goed. De oudste gaat naar school en draait daar goed mee, ze heeft Engelse les van Brian, een van de vrijwilligers, omdat ze zo lekker leergierig is. De tweeling is gebleken geen tweeling te zijn, maar louter zusjes. Dat blijkt uit de papieren die uiteindelijk van het IHNFA (kinderinstituut van de staat) zijn overgekomen. Ze zijn er niet minder schattig om en de jongste tekent voortdurend mijn hele vloerbedekking oranje in een poging een kleurplaat te vullen. Als ze bij me weggehaald wordt zegt ze steeds “mi papi, mi papi”, wat heel lief is, maar ook een beetje triest. De allerjongste van de vijf doet nog niet veel meer dan als een aapje aan me hangen. Het is wel een echt schatje. Op dit moment verwachten we nog twee jongedames. Er is een meisje waarvan het wachten is tot de moeder gestorven is, daarna komt ze naar Our Little Roses en van de andere ken ik het verhaal niet.

Goed, ik ga bitterballen bakken. Of althans, proberen. Zal er maar vast een Salva Vida bij open maken. Donderdagochtend om iets voor zevenen stap ik op het vliegtuig naar Amsterdam. Via San Salvador, Miami en Memphis wel te verstaan. Tot volgende week?

Groetje,

Niek