Nieuwe Dames en Cofradia

Beste Mensen,

kort verhaaltje over mijn bezigheden van deze week. Allereerst hebben we gisteren weer 2 nieuwe dames binnengekregen. Een kleintje van een jaar of drie dat er weliswaar slecht en ondervoed uitziet, maar geen echte mentale problemen heeft. Ze springt in het rond en hang aan mijn nek, samen met de twee jongste meisjes die een maand geleden binnen kwamen. Haar oudere zusje van 6 was verlegen, maar heeft reeds een aantal keer de kieteldood moeten ondergaan. Toen kon er wel gelachen worden (of dat nou vrijwillig was of niet). Deze beide meisjes komen via de Episcopal Church, de kerk waaraan Our Little Roses gelieerd is. Daar wordt de laatste jaren wel stevig mee gevochten, of in ieder geval met de bisschop van hier, maar de bisschop belt wel als er kinderen een plekje nodig hebben en wij zeggen geen nee. Er schijnt nog een derde meisje binnekort via hun te komen, waarvan de moeder stevende is.

Verder ben ik gisteren weer naar Cofradia geweest. Cofradia is een klein project voor alleenstaande moeders dat bij Our Little Roses hoort. Het verhaal is vrij simpel. na orkaan Mitch van eind 1998 waren een boel woningen weggespoeld en -geblazen. De overheid deed niet veel, maar bood in enkele gevallen alternatieve stukjes land aan aan de mensen die voorheen langs de rivier woonden. Daar konden ze dan veiliger wonen want het gevaar van overstroming was dan weg en de lokale overheid kon infrustructurele projecten langs de rivier uitvoeren. Helaas was het zo dat die alternatieve stukjes land bij wet alleen aan gezinnen geleid door mannen gegeven konden worden. Een stukje statistisch onderzoek van de eigen overheid: de meerderheid van de huishoudens hier hebben geen man. Het merendeel van de huishoudens is de zogenaamde "female headed household". Dat is een keurig voorbeeld van sexisme, of ongelijkheid op basis van sexe, verwerkt, vastgelegd in de wet.

Diana Frade, de oprichtster en directrice van Our Little Roses, was daar redelijk kwaad over een lobbyde een stukje land los, aan de rand van het dorpje/stadje Cofradia, 45 minuten ten westen van San Pedro Sula. Daar bouwde ze zes eenvoudige stenen huisjes waaar sinds begin 1999 6 gezinnen wonen. Vaak inmiddels met mannen en soms zelfs met meerder gezinnen in die kleine huisjes.

Het is een klein project in een prachtige omgeving en de mensen die er wonen zijn poeparm. Ik ken het omdat mijn oude wacht die ik had in 2002 er woonde, inderdaad, die wacht die zichzelf met de shotgun in de benen schoot, die. Maar goed, Abigail heeft dit jaar "Cofradia" als taak erbij gekregen. De bedoeling is dat ze een alfabetiseringsprogramma opzet en op basis daarvan begint aan het opzetten van een klein bedrijfje voor de vrouwen daar dat ze kleren kunnen gaan verkopen om zo geld te verdienen. Met behulp van een organisatie genaamd "Alfasic" zijn de klasjes in lezen, schrijven en rekenen inmiddels begonnen. Abby gaat wekelijks bij de mensen op bezoek en ik ga mee als ik kan. Gisteren was het prachtig weer en heb ik heerlijk in het zonnetje, tussen de bergen met een stuk mais in mijn mond een tijdschrift zitten lezen. Erg ontspannend. Affijn, ik heb er wat fotootjes bij geplaatst.

Fijn weekend. Ik weet niet wat ik ga doen, misschien een dag of 2 naar Tela, maar IETS komt er zeker van. Vandaag over 20 dagen vertrek ik naar Nederland. Tot dan!

Niek