Na de aankomst

Hallo allemaal….
Tijd om eens wat tijd te nemen om jullie weer eens op de hoogte te brengen van de stand van zaken in Honduras. Mijn klokje zegt me dat ik hier pas 18 dagen ben maar het voelt voor mij raar genoeg alsof ik hier eigenlijk nooit ben weggeweest. Maar laat me bij het begin beginnen en eens mijn status quo beschrijven; de plaats waar ik jullie deze e-mail schrijf.

Ik zit nu in mijn kantoor, jawel, mijn kantoor, ik heb dus een heus kantoor. Mijn kantoor betreft een ruimte van ongeveer 4,5 bij 5,5 meter op de plaats waar ik altijd hoopte ooit een kantoor te krijgen als ik hier zou gaan werken. Our Little Roses bestaat uit twee gebouwen en het oude gebouw is voor de oudere meisjes en het nieuwe gebouw is voor de kleintjes en de school die hoort bij de organisatie. Ik heb een kantoor op de begane grond van het nieuwe gebouw, op een hoek aan de binnenplaats, naast een slaapkamer van de kleintjes. Dat kantoor hier heeft het voordeel dat ik airconditioning heb, een luxe die maar beperkt bruikbaar is omdat airco een dure aangelegendheid is wat betreft stroomverbruik en dus maar een uur per dag gebruikt mag worden. Nu is dat nog geen probleem: temperaturen schommelen tussen de 22 en 34 graden en dat is best uit te houden. Een ander voordeel is dat hier alle leidingen voor telefoon en internet en dergelijk liggen. Ik heb een aansluiting op de centrale van het Huis en als jullie me bellen (op 504-552-7687) kunnen jullie me bereiken op het welbekende doorkiesnummer 112 (wat de bijnaam “Rampo” dan wel weer eer aandoet), makkelijk te onthouden. Internet wil nog niet zo lukken: ik heb nu wel een computer, maar de kabel die me met die centrale moet verbinden is ergens beschadigd en moet opnieuw gelegd worden. Er wordt nu afgetast wie dat gaat betalen.

Een consequentie van het hebben van een kantoor hier op deze plek is dat ik hele dagen de kleintjes van het huis om mijn deur heb zwermen, temeer omdat is uitgelekt dat Niek een paar honderd lollies in de onderste lade van zijn kleuterbureau (80 cm hoog) met kinderslot (wat verrassend goed werkt: het duurde echt even voor ik mijn laden open kreeg) heeft. Verder heb ik hier nu twee banken staan. In het wit (mijn muren kleuren daar perfect bij want zijn volgens mij terra cotta, volgens de meisjes rose) met witblauwe kussens. De kussens zijn gemaakt door de oudere meisjes. Tien prachtige grote en dikke kussens. Het enige wat ik daarvoor hoefde te doen was de vulling te kopen; enorm lief van ze want ze hebben er veel tijd in gestoken.

Verder heb ik op een markt in de stad wat meubeltjes gekocht. Voor een eutje of 20 een drietal tafeltjes en 4 lage krukjes, het meubilair van de armen, zo heb ik me laten vertellen. Daar schaam ik me dus niet voor. Twee rechthoekige tafeltjes zijn door het make-over team oceaanblauw geverfd. De hogere ronde rafel met de vier krukjes spierwit, zo wit als de banken. Nu heb ik Jasmin, een meisje van 16 dat graag tekent, schildert e.d., gevraagd of zij die tafeltjes wil beschilderen en dat wilde ze wel. Ik heb haar een carte blanche gegeven en die heeft ze met beide handen aangenomen. De oceaanblauwe tafeltjes heeft ze tot een aquarium gemaakt door er allerlei tropische vissen op te schilderen, heel erg mooi ineens zo’n tafeltje van 4 euro. Nu gaat ze nog de witte ronde tafel voor met de krukjes doen. Op de krukjes wil ik de handafdrukken van vier jongste meisjes van het moment: Mauda, Jessica, Aylin en Diana. Dan komt er over alles een dikke laag vernis en gaat het mij kantoor in. Tenslotte heb ik Dulmy, Griselda en Karen, de creatieve directie van het make-over team gevraagd een grote quilt, een sierdeken van kleine lapjes stof, voor me te maken. Ik heb gezegd dat ik ze hiervoor wil betalen omdat zoiets veel tijd kost en als ik er een moet kopen dat veel geld kost. Voorlopig gaan ze dus nog niet van start want ze vinden het belachelijk dat ze er geld voor zouden krijgen; ze willen het namelijk doen uit vriendschap zeggen ze. Ik heb nu besloten het zo te doen dat ik materialen voor ze koop om nieuwe dingen van te maken voor het bedrag wat ik ervoor in mijn hoofd had. Kort gezegd, wat betreft de plaats waar ik dit schrijf: helemaal niets te klagen. Temeer daar ik hier al een koffiezetapparaat heb neergezet.

Ik heb ook een heleboel te vertellen over hoe de zaken er hier voor staan. Om te voorkomen dat ik jullie ga vervelen zal ik het kort proberen te houden en jullie allereerst maar een update geven van zaken en mensen die al wat bekender zijn in Nederland. Allereerst bijvoorbeeld Ernesto, mijn oude vigilante, de wacht die het vrijwilligershuis bewaakte toen ik daar in 2002 woonde. Hij werd in dat voorjaar ontslagen, vervangen door een modern alarmsysteem en kwam enorm in de knel te zitten. Hij had geen werk en zijn familie had gebrek aan eigenlijk alles. Met Daan en Rebecca zijn we toen een voedsel- annex hulppakket gaan brengen dat hem een paar maanden vooruit heeft geholpen. Welnu, Bessy, een alleenstaande moeder en een van de eerste meisjes die het Huis ooit heeft verlaten is Ernesto’s buurvrouw. Ernesto en zijn familie en Bessy wonen in Cofradia in een Housing Project van de Episcopaalse kerk en Bessy werkt op de administratie van het Huis. Bessy vertelde Ernesto dus dat ik terug zou komen naar Honduras maar bedacht daarna, Bessy is redelijk ad rem, dat ze Ernesto wel kon vertellen dat ik gedood was in de oorlog in Irak (hoe komt ze er op). Ernesto huilen dus en Bessy lachen, maar uiteindelijk heeft ze toch maar verteld dat alles oke met me is en dat ik weer hier ben. Via Bessy hoor ik dat Ernesto werkt als bewaker in het ziekenhuis in de stad (toch mooi voor een bewaker die ooit zichzelf per ongeluk met een shotgun in de benen schoot) en dat het hem goed vergaat. Ik ben uitgenodigd om kippenlever te komen eten, een uitnodiging die al langer staat, maar die ik voorlopig maar even laat staan (kippenlever.....).

Verder zijn er waarschijnlijk mensen benieuwd naar Isis. Isis is een HIV-geinfecteerd meisje dat vroeger in het Huis woonde, maar dat uit geldgebrek en gebrek aan faciliteiten in het Huis is overgeplaatst naar een ander huis. Dat is een huis dat Amor y Vida heet, bestierd door Nonnen en volledig ingericht op HIV-geinfecteerde kinderen (meer over Isis en haar achtergrond op www.ourlittleroses.nl). Voor de meiden in het Huis, die Isis zagen opgroeien met haar ziekte en de zaken daaromheen, was haar vertrek een hele schok. Het oorspronkelijke idee was om Isis in de weekenden naar het Huis te laten komen, zoals ook kinderen in Amor y Vida in de weekenden naar hunn ouders gaan, maar het lijkt erop dat er voor gekozen is Isis min of meer “te laten gaan”. Ik hoorde van de meiden dat Isis nu zover van het Huis verwijderd is dat ze de laatste keer dat ze er was nauwelijks meer mensen herkende. Zelf weet ik nog niet zo goed wat ik er van vind, maar zodra ik tijd heb ga ik haar daar opzoeken om te kijken hoe het met haar gaat.

Om wat nieuwe mensen te introduceren, er zijn 8 nieuwe jonge meisjes bijgekomen in het Huis. Allereerst de “gringa’s”, de drie blonde zusjes Josefina van 13, Bessy van 10 en Jessica van 3 en een beetje. Hier is heel duidelijk te merken dat het kinderen van de straat zijn, zowel fysiek (hongerbuikjes) als mentaal. Josefina kijkt nog zelfs zo en heeft moeite met de structuren en regels van het huis omdat ze die nooit kende. Het concept “douchen” begint ze net onder de knie te krijgen, alsmede het afdrogen dat daarbij hoort. Bij Jessica zie je dezelfde straatervaring, alleen dan op haar leeftijd. Ze maakt gehakt van de andere kleine meisjes en ouderen wanneer ze haar lastig vallen. Jessica gaat niet zitten huilen, maar trekt een slipper uit en mept er op los. Ik ben een enorme fan van haar. Hobby’s van Jessica zijn allereerst eten. Als ze niet meer mag eten (jessica zou blijven eten als je maar bleef voorschotelen) is haar hobby kijken naar eten. Na haar lunch komt jessica even op schoot zitten kijken naar hoe ik eet. Ze geniet zichtbaar.

Een volgende groep meiskes die in het Huis zijn komen wonen zijn de zusjes Vivany van ik meen 12, Nathalie van 10, Jorleny van 8 en Aylin van 3. Dit zijn alle vier wonderschone Hondurese dames. Met name Nathalie en Vivany hebben “de straat nog in zich”, zoals ze dat hier zeggen. Je merkt dat ze wat ontspannen zijn, maar op kritische momenten schrik ik wel van hoe hard hun ogen zijn. Jorleny is vooral heel lief en enthousiast en probeert op structurele basis mijn nek te breken door te pas en te onpas maar altijd onverwacht om mijn nek te springen. Aylin is echt verschrikkelijk lief met een paar koolzwarte oogjes. Haar favoriete tekst aan mij:”Usted: guapo!” (“Jij/U: Knap”), waarna ik maar antwoord:”Usted: linda!”, (Zoiets als:”Jij: beeldig!”). Maar gisterenavond deed ik het verkeerd. Aylin gaf mij haar lievelingstekst weer waarop ik zei, naar aanleiding van haar vieze stoffige neus:”Usted tiene la nariz sucia!”, je neus is vies. Aylin trok een bewonderenswaardige pruillip en zette het op een “Usted: feo!”-roepen (jij: lelijk). Oeps!

Tot slot een kleine gebeurtenis van gisterenavond die maken dat ik het hier zo leuk vindt. Ik was rond een uur of 7 nog wat aan het werken geweest en liep de deur van het kleine meisjeshuis uit om naar huis te gaan. Verderop zag ik Bessy en Jorleny gillend en lachend in hun slaap t-shirt staan dansen of iets dergelijks. Ik besteedde er verder geen aandacht aan, maar toen ik wegliep kwam ik ze bij een andere hoek weer tegen, in lachende paniek:”Niek! Je moet ons helpen, we gaan straf krijgen!” In een minder geslaagde actie hadden ze een buitenkraan afgebroken en een enorme straal water spoot eruit omhoog. Zelf hadden ze enerzijds de grootste lol en stonden ze te dansen in het zwembad dat begon te ontstaan. Anderzijds vreesden ze de toorn van de maestra’s (de oppasdames) voor als die zagen wat er gebeurd was. Veronica, een ouder meisje, probeerde tevergeefs een stuk hout in de open leiding te proppen en natuurlijk kwam het er weer op neer dat Niek in zijn korte broek en blote voeten en bast met het stuk hout en stenen in de weer ging om een constructie te bouwen die het water zou stoppen. Dat water spoot natuurlijk alle kanten op tot grote hilariteit van Bessy en Jorleny die echt de grootste lol hadden om de hele gebeurtenis. Stiekem heb ik me daar echt rot om staan lachen. Maar goed: lek gestopt en we hebben er nog eens hartelijk om gelachen en die natte kleren die trek ik in dit klimaat prima!

Om te eindigen de mededeling dat ik voor een eutje of 55 een splinternieuwe mountainbike heb gekocht. Hopen maar dat ie het lang vol houdt, maar ik ben heel blij dat ik hem heb ondanks dat fietsen hier niet echt gebruikelijk is. De meiden vinden het belachelijk; Amerikanen iets als kinderspeelgoed; taxichauffeurs roepen me na:”Gringo Pobre!”, arme Gringo, en de Hondureen zelf snapt het nog niet zo goed: waarom zou een gringo fietsen????? Die zijn toch van puur goud gemaakt? En kunnen wel 1000 ferrari’s kopen??? Het idee dat dat niet het geval is en dat ik elke dag een paar taxiritten uitspaar komt niet bij ze op. Maar goed: ik ben er erg blij mee. En het is ook wel lekker Nederlands, zo op de fiets naar de supermarkt!

Groet vanuit schoon San Pedro Sula,

Niek