Aankomst...
Door: Niek de Goeij
Blijf op de hoogte en volg Niek
06 Februari 2004 | Honduras, San Pedro Sula
Hallo Allemaal....
Na alweer bijna twee veelbewogen weken een berichtje uit Honduras. Om maar eens te beginnen: een gelukkig nieuwjaar allemaal.
Ik ben na een gezellige en drukke trip door de Verenigde Staten veilig en wel aangekomen in San Pedro Sula en voel me welhaast alsof ik hier nooit ben weggeweest. Puntsgewijs zal ik kort proberen uiteen te zetten hoe een en ander gegaan is.
Aankomst: bij aankomst op het schitterende vliegveld van San Pedro, het heeft wel wat om over de bananenplanten aan te komen vliegen in plaats van over steden als Washington, Miami, Mexico City o.i.d., werden Abigail en ik opgewacht door een mevrouw van de hospitality die ons keurig opving en de chauffeur van het Huis ging roepen die op ons stond te wachten. Omdat we voor Our Little Roses komen is de douane een formaliteit en hoeven we zeker geen tassen open te maken. In de blauwe bus van het gerenommeerde merk Asia, bekend om zijn esthetisch verantwoord roestende carosserie alsmede de fascinerende sterren in de voorruit, zijn we vervolgens doorgereden naar de eigenlijke stad San Pedro Sula. Wennen aan de hitte was er niet bij: ik stond te soppen in mijn schoenen. In de stad werden we meteen doorgereden naar het vrijwilligershuis. Daar kwam Mayra, de secretaresse van de organisatie, me ophalen om me te escorteren naar wat MIJN huis zou worden. Met het schaamrood op de kaken nam ik tenslotte van haar de sleutels van mijn paleis aan.
Paleis: oppervlakte zo´n 100 vierkante meter. Overdekte patio voor als het moet twee auto´s, keuken met barretje, woonkamer, living, geoutilleerde wijnkelder (in my dreams), living, VIER slaapkamers met donker houten inbouwkasten die mooi kleuren bij de donkerhouten plafonds, twee badkamers. Het huis is gebouwd als een kooi en alleen ik en ongedierte kunnen zonder sleutel naar binnen. Dat is wel een fijn idee voor de veiligheid. Locatie: op zo´n 10 meter van de poort van het Huis, dus een keer goed struikelen is voldoende om thuis te komen.
Toen ik de sleutels aan stond te nemen kwamen de eerste meiden, straf van de maestra´s riskerend, naar met toegerend om me te begroeten. Heerlijk om ze allemaal weer te zien. Ze worden met de dag groter en mooier en ik raakte niet uitgezoend.
Meiden: op dit moment wonen alle meiden weer intern die anders alleen zouden wonen. Er hebben zich wat nare geweldadigheden voorgedaan waardoor het veiliger is voor de oudere meisjes die eerst extern zaten om weer binnen te komen wonen. In totaal zijn er nu zo´n 75 als ik het beeld weer compleet heb, die intern wonen. Er zijn er 8 of 9 nieuw, die in leeftijd varrieren van tussen de 2 a 3 en 12 jaar. Er zijn twee clubjes uit twee gezinnen, zusjes dus, en een meisje dat alleen kwam. De jongste, Jessica, heeft groeistoornissen zowel fysiek als geestelijk, maar is verschrikkelijk snoezig en blond, dik daarbij. De OUdste, Vivani is een prachtig meiske dat vanaf februari naar de middelbare school kan. De rest van de meiden is als de rest van de meiden alleen tien maanden ouder. Sommigen veranderen van meisje in jonge vrouw, Mauda, een peuter, gedraagt zich als een vrouw van 22 (hoewel ze die act liet varen toen ze vol trots het gat kwam laten zien dat ze een paar uur daarvoor in haar hoofd was gevallen), sommige meisjes van 15 gedragen zich als peuters, niets nieuws onder de zon dus. Over het geheel genomen gaat het ze eigenlijk wel goed, beter dan wat ik me herinner. Dit kan mede te maken hebben dat er bij de organisatie veel mensen vertrokken zijn de laatste tijd wat meer verantwoordelijkheid bij de meisjes legt waardoor ze zich beter gedragen, of in ieder geval beter de suggestie van braaf en volwassen kunnen ophouden.
De organisatie: er is verder weinig veranderd alleen dat te merken is dat er steeds minder geld beschikbaar is. De hele heisa rondom 11 september en de oorlog in Irak heeft geldstromen doen opdrogen en de controverse rondom die homosexuele bisschop die in de VS is benoemd heeft de relaties tussen de vooruitstrevender kerk in de VS en de conservatiever elementen in Ontwikkelingslanden ook doen bekoelen. Ook dat zal zeker effecten hebben gehad. Soms is het wel een naar idee dat zulke factoren direct van invloed zijn op het dagelijks leven van de meisjes. In plaats van dat de meisjes met de schoolbus naar school gebracht worden moeten ze nu met het onbetrouwbare en onveilige openbaar vervoer. Bijna alle auto´s van het huis staan stil met pech en uitstapjes die geld kosten worden niet meer gemaakt. Vanochtend hadden we een vergadering waarin met de meisjes gesproken werd dat we op een bepaalde manier moeten proberen zelf het geld te verdienen voor uitspajes naar bijvoorbeeld het strand. Er zijn dus een paar maestra´s vertrokken en waar er voorheen 5 in het oudere meisjeshuis werkten werken er nu nog maar 2, een overdag en een in de nacht. Al met al is er reden temeer dus om te kijken hoe de organisatie financieel een breder draagvlak kan krijgen. Op korte termijn houdt alles in dat het dagje strand voor volgende week zaterdag geschrapt is en vervangen wordt door een dagje "etiketteleer", met vork en mes eten e.d., gegeven door mij (door MIJ ja, mama). Leuk hoor. Ik gok dat de kleintjes idee van etikette zich zal beperken tot haren kammen met een vork.
Hier moet ik het voor nu even bij houden. Ik moet nu naar een school om wat meisjes op te halen en te praten met de wiskundeleraar over hoe het met Frances gaat. Om een of andere bizarre reden denken ze hier dat ik daar goed in ben. Daarna ga ik naar mijn kantoor kijken. Het is nu namelijk HELEMAAL leeg. Er is werkelijk NIETS, een uitstekende werkplek dus! Wordt verder vervolgd.
Saludos uit San Pedro Sula,
Niek
Na alweer bijna twee veelbewogen weken een berichtje uit Honduras. Om maar eens te beginnen: een gelukkig nieuwjaar allemaal.
Ik ben na een gezellige en drukke trip door de Verenigde Staten veilig en wel aangekomen in San Pedro Sula en voel me welhaast alsof ik hier nooit ben weggeweest. Puntsgewijs zal ik kort proberen uiteen te zetten hoe een en ander gegaan is.
Aankomst: bij aankomst op het schitterende vliegveld van San Pedro, het heeft wel wat om over de bananenplanten aan te komen vliegen in plaats van over steden als Washington, Miami, Mexico City o.i.d., werden Abigail en ik opgewacht door een mevrouw van de hospitality die ons keurig opving en de chauffeur van het Huis ging roepen die op ons stond te wachten. Omdat we voor Our Little Roses komen is de douane een formaliteit en hoeven we zeker geen tassen open te maken. In de blauwe bus van het gerenommeerde merk Asia, bekend om zijn esthetisch verantwoord roestende carosserie alsmede de fascinerende sterren in de voorruit, zijn we vervolgens doorgereden naar de eigenlijke stad San Pedro Sula. Wennen aan de hitte was er niet bij: ik stond te soppen in mijn schoenen. In de stad werden we meteen doorgereden naar het vrijwilligershuis. Daar kwam Mayra, de secretaresse van de organisatie, me ophalen om me te escorteren naar wat MIJN huis zou worden. Met het schaamrood op de kaken nam ik tenslotte van haar de sleutels van mijn paleis aan.
Paleis: oppervlakte zo´n 100 vierkante meter. Overdekte patio voor als het moet twee auto´s, keuken met barretje, woonkamer, living, geoutilleerde wijnkelder (in my dreams), living, VIER slaapkamers met donker houten inbouwkasten die mooi kleuren bij de donkerhouten plafonds, twee badkamers. Het huis is gebouwd als een kooi en alleen ik en ongedierte kunnen zonder sleutel naar binnen. Dat is wel een fijn idee voor de veiligheid. Locatie: op zo´n 10 meter van de poort van het Huis, dus een keer goed struikelen is voldoende om thuis te komen.
Toen ik de sleutels aan stond te nemen kwamen de eerste meiden, straf van de maestra´s riskerend, naar met toegerend om me te begroeten. Heerlijk om ze allemaal weer te zien. Ze worden met de dag groter en mooier en ik raakte niet uitgezoend.
Meiden: op dit moment wonen alle meiden weer intern die anders alleen zouden wonen. Er hebben zich wat nare geweldadigheden voorgedaan waardoor het veiliger is voor de oudere meisjes die eerst extern zaten om weer binnen te komen wonen. In totaal zijn er nu zo´n 75 als ik het beeld weer compleet heb, die intern wonen. Er zijn er 8 of 9 nieuw, die in leeftijd varrieren van tussen de 2 a 3 en 12 jaar. Er zijn twee clubjes uit twee gezinnen, zusjes dus, en een meisje dat alleen kwam. De jongste, Jessica, heeft groeistoornissen zowel fysiek als geestelijk, maar is verschrikkelijk snoezig en blond, dik daarbij. De OUdste, Vivani is een prachtig meiske dat vanaf februari naar de middelbare school kan. De rest van de meiden is als de rest van de meiden alleen tien maanden ouder. Sommigen veranderen van meisje in jonge vrouw, Mauda, een peuter, gedraagt zich als een vrouw van 22 (hoewel ze die act liet varen toen ze vol trots het gat kwam laten zien dat ze een paar uur daarvoor in haar hoofd was gevallen), sommige meisjes van 15 gedragen zich als peuters, niets nieuws onder de zon dus. Over het geheel genomen gaat het ze eigenlijk wel goed, beter dan wat ik me herinner. Dit kan mede te maken hebben dat er bij de organisatie veel mensen vertrokken zijn de laatste tijd wat meer verantwoordelijkheid bij de meisjes legt waardoor ze zich beter gedragen, of in ieder geval beter de suggestie van braaf en volwassen kunnen ophouden.
De organisatie: er is verder weinig veranderd alleen dat te merken is dat er steeds minder geld beschikbaar is. De hele heisa rondom 11 september en de oorlog in Irak heeft geldstromen doen opdrogen en de controverse rondom die homosexuele bisschop die in de VS is benoemd heeft de relaties tussen de vooruitstrevender kerk in de VS en de conservatiever elementen in Ontwikkelingslanden ook doen bekoelen. Ook dat zal zeker effecten hebben gehad. Soms is het wel een naar idee dat zulke factoren direct van invloed zijn op het dagelijks leven van de meisjes. In plaats van dat de meisjes met de schoolbus naar school gebracht worden moeten ze nu met het onbetrouwbare en onveilige openbaar vervoer. Bijna alle auto´s van het huis staan stil met pech en uitstapjes die geld kosten worden niet meer gemaakt. Vanochtend hadden we een vergadering waarin met de meisjes gesproken werd dat we op een bepaalde manier moeten proberen zelf het geld te verdienen voor uitspajes naar bijvoorbeeld het strand. Er zijn dus een paar maestra´s vertrokken en waar er voorheen 5 in het oudere meisjeshuis werkten werken er nu nog maar 2, een overdag en een in de nacht. Al met al is er reden temeer dus om te kijken hoe de organisatie financieel een breder draagvlak kan krijgen. Op korte termijn houdt alles in dat het dagje strand voor volgende week zaterdag geschrapt is en vervangen wordt door een dagje "etiketteleer", met vork en mes eten e.d., gegeven door mij (door MIJ ja, mama). Leuk hoor. Ik gok dat de kleintjes idee van etikette zich zal beperken tot haren kammen met een vork.
Hier moet ik het voor nu even bij houden. Ik moet nu naar een school om wat meisjes op te halen en te praten met de wiskundeleraar over hoe het met Frances gaat. Om een of andere bizarre reden denken ze hier dat ik daar goed in ben. Daarna ga ik naar mijn kantoor kijken. Het is nu namelijk HELEMAAL leeg. Er is werkelijk NIETS, een uitstekende werkplek dus! Wordt verder vervolgd.
Saludos uit San Pedro Sula,
Niek
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
