Vakantie in VA

Hola Tod@s,
zo, na een zes en een halve maand in Honduras te hebben gezeten, een korte trip naar Belize buiten beschouwing gelaten, ben ik op vakantie geweest bij Abby in de Verenigde Staten. In het dorpje Fork Union, Fluvannah County, staat Virginia om precies te zijn.

Ik had een voorspoedige reis van San Pedro Sula naar hier, op een kleine vertraging na in Houston, Texas (op het politiek beladen George Bush vliegveld). Maar van daar uit werd ik met een express jet van Continental naar Washington Dulles gevlogen wat een eigen leren stoel aan het raam en gangpad betekende met lekker veel beenruimte. Ik kwam om 1 uur 's nachts aan op Dulles en daar stond Abby al traditioneel met de camera klaar om van een enorm gare Niek een foto te maken. Vanaf Dulles was het nog een kleine 3 uur rijden naar Fork Union en daar kwamen we dan ook laat in de ochtend aan, een uurtje of 4. Van veel bijpraten kwam het niet want ondergetekende zakte na 1 Yuengling (een "typisch Amerikaans biertje") door zijn "hoefjes" en kon naar bed.

De zaterdag stond een bruiloft van vrienden van Abby op het program. Het ging hier om een stel wat ik in december ook al had ontmoet, die toen aanwezig waren op het nieuwjaarsfeest van het Gay-team (remember:"Saving Ryan's privates"). De bruiloft was net zoals een Nederlandse, alleen zoveel mogelijk in een vast stramien gegoten. Alles wat op een bruiloft hoort, MOEST ook, binnen een stevig tijdschema: toast, boekwerpen, taartsnijden, openingsdansen, champagne etc etc. Veel tijd om eens flink te feesten hadden wij niet want zondagochtend moest Abby haar presentaties geven in een van haar kerken om steun voor het volgende jaar bij Our Little Roses te verzamelen.

Abby heeft sinds Januari 2003 voor Our Little Roses als vrijwillige lerares gewerkt, maar gaat in Augustus terug om een jaar als staflid te werken. Net als ik is ze afhankelijk van donaties van mensen die haar werk mogelijk willen maken en ook zij moet dus op zoek naar die donaties. De zondagochtend dus kon Abby in haar kerk, een klein Methodistisch kerkje in een dorpje dichtbij, twee keer een presentatie geven over haar afgelopen jaar en wat ze het komend jaar gaat doen. Dat ging prima en ze heeft weer wat geld bij elkaar kunnen sprokkelen.

Maandag tot en met woensdag waren er veel verplichtingen voor Our Little Roses en familie-activiteiten gepland. Dat waren lange en vermoeiende dagen, zeker ook omdat ik probeerde op vakantie te zijn van OLR, maar dat ging niet altijd even makkelijk. Iedereen is heel geinteresseerd in de organisatie dus er wordt veel over gepraat.

Voor donderdag hadden Abby en ik een dag winkelen gepland. Ik had geeist dat ik oneindig uit mocht slapen die dag en ik kwam, o heerlijk, pas om 12:00 uur uit mijn bed gekropen en ook alleen omdat Mikki, een van de honden van de familie, mijn hand begon schoon te likken waarvan ik wakker werd. Uiteindelijk kregen we het voor elkaar om pas om een uur of half drie een eerste winkel binnen te stappen. Vervolgens hebben we een hele werkdag, 8 uurtjes (met dank aan de openingstijden in de VS) enorm fanatiek gewinkeld, niet normaal. Kleren zijn goedkoop en gemakkelijk te krijgen in Honduras, alleen broeken zijn voor mij een probleem. Er zijn weinig mensen met mijn goddelijke bouw, dus probeer maar een broek te vinden voor lange benen+smalle heupen. Dat gaat niet. Ik was dus op een missie om jeans te scoren en dat lukte uitstekend. Relaxte jeans voor weinig dollars.

Het weekend was gepland door te brengen aan de Potomac River, een zijrivier van de Chesapeake Bay die iets ten zuiden van Washington DC in de Atlatischje Oceaan uitkomt. De familie van Abby bezit daar een aantal, naar eigen zeggen erg gare, maar keurig van alle gemakken (airco en luxe badkamers) voorziene Cottages. Abby en ik hadden twee kamertjes bij een oom en tante en de broer, vader en opa en oma waren ook in hun cottages. Aan de rivier zijn twee dingen belangrijk: vis en krab eten en watersport. Heel veel meer heb ik dan ook niet gedaan. De vrijdagmiddag hebben we eerst de kleine catamaran zeilboot uitgeprobeerd. Abby was niet enthousiast dat ik wilde zeilen want die had het een paar weken geleden met haar tante geprobeerd. Dat was geen succes geweest, want onwetend van de regels van het zeilen hadden ze alleen aan lager wal gezeten en hebben uiteindelijk de boot in de blubber van de rivier, tussen waterslangen en ander ongedierte in, van de kant moeten houden. Dit totdat SUPERoma, Abby's oma, hen met haar waterscooter (vandaar SUPERoma) hen kwam redden.

Maar goed, Abby wilde me een eerlijke kans geven met het zeilen en dat begon slecht. Ik molde direct een onderdeel en terwijl Abby een vervangend stuk ging halen gleed ik uit en smakte met mijn delicate ribjes op een balk hout. Ribjes flink beurs (doen vandaag nog pijn en probeer maar eens de hik te hebben met beurse ribben) en wat degelijke schrammen over rug, benen en handen die later nog heel interessant begonnen te zweren. Maar uiteindelijk werd de boot gefixed en konden we het proberen. Vijf minuten later schreeuwde Abby iets in de trant van:"Jezus, je kunt ECHT zeilen", want die boot ging als een tierelier. En terwijl Abby op het bootje lag te zonnen zeilde ik de rivier op en af in de gaten gehouden door de Bold Eagles (de inmiddels zeldzame nationale vogel van de VS) en andere roofvogels. De familie zag met grote schrik toe hoe ik bij terugkomst bij de steiger de boot zonder problemen aanlegde terwijl de familietraditie toch was dat er tenminste gepeddeld/door de modder gewaad moest worden. Ik was zelf verbaasd dat het zeilen me nog zo goed afging (zeker na mij laatste ervaring met zeilen met Sjoerd), maar heb het hele weekend van die boot genoten.

Buiten de watersport om moest er dus gegeten worden. Abby's opa gaat elke ochtend vissen en ik werd volgepropt met allerlei kleine gepaneerde en gefrituurde filetjes die erg lekker waren. Maar de echte lekkernij is de Blue Crab, de krab die er gevangen wordt. Op vrijdag- en zaterdagavond als die hele familie bij elkaar zat, kwam oma met een paar manden met een stuk of 100 krabben aangezet die vakkundig door ons 10-en (ik moest wel een lesje krabje mutileren krijgen) aan gort gegeten. Wat een bende werd dat, want het is een hoop slachtwerk voor weinig vlees en na een half uurtje zat het krabbenvocht tot in mijn oksels.

Zondag moest er met bootjes gevaren worden. Abby's vader is een goede monteur en had een bootje gefixed. Met 225 pk was het geen truttig motortje en met een flinke vaart werd er over de rivier geracet, totdat op de terugweg de benzine op was. Abby zei dat haar vader een uitstekend monteur is maar dit soort details nogal eens vergeet. Uiteindelijk werden we, verrassing, gered door SUPERoma die ons met de waterscooter kwam slepen nadat ze mij had zien peddelen vanaf haar huis.

Daarna moest er gewaterskied worden, een soortement van initiatieritueel voor de eerste keer aan de rivier geloof ik. Iedereen zat zich al te verkneukelen omdat niemand het schijnt te kunnen de eerste keer. Ik had er zelf ook weinig hoop op en op de eerste poging schoot alles weg behalve ik. De tweede poging echter was een stuk beter en tot ieders maar vooral mijn eigen verbazing kwam ik overeind en stond potverdrie echt te waterskieen. Gejubel van de kant, Abby lachte zich een breuk en vergat foto's te nemen en ik had de grootste lol en moeite daarbij om overeind te blijven. Ik had een schitterende stijl, ik noem het zelf de "oude vrouwtjes achter een winkelwagen"-stijl, omdat ik volledig geforceerd voorovergebogen aan die treklijn hing. Uiteindelijk halfweg op de terugweg, na een minuut of 5, stortte ik op de stomste manier ter water: hoofd vooruit met de mond open. Ik kwam boven met een maag vol brak water van de Potomac river. Ik had er wel de grootste lol om. Lachen, dat waterskieen.

Na het weekend was het voornamelijk weer voorbereiden op mijn terugkeer naar Honduras, afgelopen woensdag. Maandag hebben we een tocht gemaakt naar de Grand Caverns, grotten vol stalagtieten en stalagmieten. Erg mooi en best boeiend. 's Avonds zijn we naar Fahrenheit 9/11 geweest, de "nieuwe" film van Michael Moore. Erg interessant en best boeiend om te gaan bekijken. Na de film in Charlottesville, een klein stadje waar Abby twee jaar College heeft gedaan, een biertje (Grolsch..... Hmmmmmmmmm) gedronken en naar huis gegaan. Dinsdag was voorbereiding van vertrek. Ik zou woensdagochtend 6 uur vliegen, wat betekent dat er rond middernacht vanuit Fork Union vertrokken moest worden. 's Ochtends heb ik gepakt: een enorme koffer vol met spullen voor OLR en mijn hele plunjezak vol met kleren voor de meiden, gedoneerd door de vrouw van Abby's broer. 's Middags nog een laatste kans om wat spulletjes te kopen: beddengoed wat hier erg duur is en wat hemden en daarna mentaal de voorbereiding op het vertrek ingezet. Ik heb geen bed gezien die avond want slapen tot 12 uur 's nachts werkt niet, dus uiteindelijk was ik, toen ik 2 uur 's middags in San Pedro Sula aankwam, al weer een uurtje of 36 op de been. De reis was voorspoedig en ik ben erg content met Continental Airlines.

Aangekomen in San Pedro Sula werd ik meteen weer in de werkelijkheid gezet: temperaturen van tegen de 40 graden en tot overmaat van ramp, terwijl ik alleen maar naar bed wilde met een koude cola en een beetje tv kijken, was de stroom afgesloten. Dat is helaas iets dat te vaak gebeurd, maar ik kon er op dat moment bijzonder slecht tegen.

Maar inmiddels zijn we alweer 3 dagen verder. De stroom is gisteren weer aangesloten en er is weer een koude cola/biertje op zijn tijd. De grootste rommel van werk dat zich ophoopte is opgeruimd en ik ga me nu voorbereiden op een bruiloft. Want zo dadelijk trouwt hier Clarita, een van de eerste en oudste meisjes van Our Little Roses. Clarita is iets ouder dan ik, 26+, en heeft vanaf haar 11de in Our Little Roses gewoond, vanaf haar 20ste in een begeleid wonen systeem totdat ze een jaar geleden bij haar vriend (en snel daarna verloofde) ging inwonen. Samen zijn ze al voor de wet getrouwd, hebben een kindje, Clarita heeft inmiddels een Master-titel internationala bedrijfskunde gehaald en als kroon op dit alles wordt vandaag het kerkelijk huwelijk gedaan. Clarita is een uitstekend voorbeeld van hoe de organisatie Our Little Roses de vicueuze cirkel van armoede doorbreekt en een kansloos meisje uit een gebroken gezin met allerlei vormen van misbruik een echte kans op een goed leven geeft. Clarita heeft die kans met beide handen aangenomen.

Ik ga erg genieten van de bruiloft en kan dan morgen lekker uitslapen met mooie herinneringen van 2 heerlijke weken in de VS en een prachtige bruiloft van een enorm succesverhaal van Our Little Roses in gedachten. Het is allemaal even weer zo slcht nog niet in (toch wel veel te warm) Honduras.
Groetjes en tot snel,
Niek
P.S.: Info over Our Little Roses? www.ourlittleroses.nl