Leven in het Kamp

Hola Tod@s,

Vandaag was een goede dag in Haiti. Vandaag zijn we begonnen met het geven van identiteiten aan de mensen die sinds de aardbeving van een maand geleden alleen nog maar bekend zijn als "intern ontheemde mensen" in de Petionville Golf Club.

In de dagen direct na de aardbeving zijn duizenden mensen de Golf Club binnengekomen. Dat zit zo. De club is een oase midden in Port au Prince, een heuvel met ruimte voor 9 holes, waar groen gras groeit, een citrusboomgaardje is, en een kabbelend beekje doorheen loopt. Daar omheen: dicht op elkaar gebouwde betonnen en cementstenen huisjes. Toen de aardbeving 10% van de huizen in de omliggende woonwijken vernietigde, viel ook de muur om de golf course. Duizenden mensen die niet terug durfden te keren vanwege de naschokken (sommige 6 op de schaal van Richter) of wiens huizen al verwoest waren nestelden zich in enkele uren op het comfortabele gras van de 9 holes. Vandaag wonen daar rond de 40000 mensen.

Ik heb al gezegd hoe afschuwelijk de situatie er is. Mensen wonen met zijn zessen op 8 vierkante meter. Ze wonen onder zeiltjes, uitgedeeld door CRS. Ze slapen op de vloer, als ze geluk hebben hebben ze wat karton om op te liggen. Het groene gras is weg, en de grond is droog, hard en stoffig. Latrines zijn er te weinig, water is schaars, en de dreiging van regen draagt bij aan de onzekerheid van de mensen.

Omdat mensen zo snel mogelijk het kamp weer uit moeten - er is daar simpelweg geen toekomst - zijn we vandaag begonnen met registreren. Dat begint met elke tent en familie in het kamp systematisch een nummer te geven. Een team van 70 personen heeft dat vandaag in 6 uur gedaan. Elke familie heeft nu een eigen uniek nummer. De komende week gaan we al die families een korte questionnaire afnemen om te achterhalen waar ze precies vandaan komen en wat de status van hun huis is. Op basis daarvan kunnen we actief gaan werken aan het verkassen van mensen, ofwel terug naar hun huis als we kunnen aantonen dat het de aardbeving goed doorstaan heeft, ofwel naar de plaats waar hun huis was, als we de ravage weg hebben gebuldozerd zodat mensen weer voorzichtig aan opbouwen kunnen beginnen, of mensen verkassen naar een transitioneel huis als ze nergens anders meer heen kunnen. Dat wordt een proces dat maanden gaat duren.

Maar vandaag was wel een dag dat ik de hele dag in het kamp kon doorbrengen. Niet teveel geouwehoer met de Amerikaanse militairen, Sean Penn, VN vergaderingen, maar gewoon door het kolossale kamp struinen en een beter gevoel van het leven daar krijgen.

Het eerste wat me opvalt is dat dit kamp inmiddels een stadje is. Hoewel er geen baksteen, beton of electriciteitsdraad te vinden is heb ik vandaag 1 bioscoopje, 3 voetbalcafes, 2 pruikenwinkels, een beauty salon, 6 kappers, een red light district, een internetcafe en talloze winkeltjes gezien. Ondanks dat mensen in slechte omstandigheden leven zijn ze vrolijk, inventief en vriendelijk. Door het kamp lopend rennen kinderen op me af, stoppen mensen om met me te praten of gewoon handen te schudden, spelen kinderen met allerlei inventief speelgoed, wassen volwassen kerels hun spijkerbroek in een teiltje in de modderpaadjes, lopen vrouwen met grote emmers groenten op hun hoofd naar de markt, slacht een oma een kip, en ga zo maar door. Drie vrouwen nodigden me uit voor een sorghum maaltijd - eten gedistribueert door CRS. Het rook overigens geweldig (knoflook, hmmmm).

Wat me het meeste opvalt is "gemeenschap." Hier zijn mensen volledig ontheemd, hebben letterlijk huis en haard verloren en vaak nog familieleden, buren en vrienden. En in 5 weken hebben ze een stadje gebouwd van tentdoek en stukjes hout waar mensen samen leven. Die "social fibre" is bijna tastbaar.

Maar we moeten de boel ook niet idealiseren. Er zijn malaria- en denguegevallen, gevallen van de waterpokken, elke dag tenminste een verkrachting, mensen met open wonden en slecht geheelde amputaties van na de aarbeving, en voor bijna iedereen heel veel onduidelijkheid over wat de toekomst gaat brengen.

Het is meer dan 5 weken na de aardbeving, en ofschoon Nederland gefocust is op de val van Balkenende IV, is de eerste schok van de ramp hier nog nauwelijks voorbij. Haiti staat voor een enorme klus, en het gaat 5 tot 10 jaar duren om hier overheen te komen.

Ik kan alleen maar hopen dat mensen die spirit houden om er iets van te maken. En ook die brede glimlach.

Groetjes,

Niek