Kerstmis in Pakistan

Hola tod@s,

Zo komt er nooit een bericht, zo komen er twee in een week :-)

De kerstdagen zijn voorbij, en die zijn hier interessant genoeg geweest. Abby en ik vierden voor het eerst in ons bestaan als "familie" echt kerstmis met zijn tweetjes. We hadden een piepklein boompje van kantoor geleend, een paar plastic kerstballen erin gehangen alsmede wat agressief knipperende lichtjes. We hadden ook de traditionele Amrikaanse "stocking" aangeschaft - niet te vinden in de Katholieke Filippijnen, en overal te krijgen in Islamitisch Pakistan. Samen kadootjes uitpakken op kerstochtend naast de dwergboom was erg knus en gezellig.

Op eerste kerstdag rond een uur of 10 's avonds - we waren al bijna klaar voor een filmpje in bed - kreeg ik een telefoontje van een van onze christelijke chauffeurs (onze staf is voor 95% moslim). Hij wilde even langskomen met zijn familie. Om kwart over 10 stonden er ineens 10 mensen voor de deur - 6 dames die voor spek en bonen meewaren, en 4 kerels die gekomen waren om te zuipen. Na een goed uur smalltalk en een flesje wodka kwam de boodschap eindelijk over: we hadden geen zin om plotsklaps een collega en zijn vrienden vol te gieten met alcohol, alleen omdat ze daar zin in hadden, het kerstmis was, en wij ook christen zijn.

Op tweede kerstdag zouden we gaan eten bij een weer andere chauffeur, ook een christelijke. Na de ervaring op eerste kerstdag waren we er een beetje bezorgd om (nog meer verplicht zuipen?), maar dit werd gelukkig een hele leuke avond. De collega had 4 dochters en een zoon, een werkende vrouw, en woonde in een perfect huisje in een gemengde wijk in Rawalpindi. We hebben lekker gegeten en een heerlijke indruk gekregen van hoe verschillende religies samen kunnen leven in Pakistan. Het is ook interessant dat de spanning tussen Sunnieten en Shi'ieten op dit moment groter is dan tussen christenen en moslims. Met kerst gebeurde niets dit jaar, maar twee dagen later gedurende Ashura, de belangrijke shi'itische feestdagen kwamen meer dan 50 shi'ieten om in twee zelfmoordaanslagen - een in Karachi en zelfs een in Muzaffarabad. Muzaffarabad, mijn oude home town, normaal gesproken de veiligste plaats in Pakistan is nu zelfs toneel van aanslagen :-S

Afgelopen dinsdag en woensdag ben ik ook waarschijnlijk voor de laatste keer naar Kashmir geweest. Buiten dat ons kantoor is gesloten, is de visaprocedure voor Kashmir, normaal gesproken een makkie, nu overgedragen aan het illustere Ministry of the Interior. Dat betekent invloed van de geheime diensten, en dus kolossale vertraging en weinig transparantie. Zelfs als ik nu naar Kashmir zou willen, zal het weken duren voordat ik visum voor een paar dagen kan krijgen. Dat is dus ook meteen het einde van Kashmir als potentiele toeristenbestemming.

Maar goed, het laatste bezoek was bitterzoet. Op dinsdagavond hadden we een afscheidsetentje in een fijn hotel in de wijk van ons kantoor. Best fancy, en de staf vond het aardig, maar het kwam toch niet echt los. De staf was er klaar mee en klaar voor het einde.

Woensdagochtend ben ik nog een laatste keer het veld in geweest. Er was een drinkwatersysteem waar we een fout technisch design hadden gekozen, en die gemeenschap had een jaar zonder water gezeten, ondanks dat wij dachten dat we ze van een goed systeem hadden voorzien. Iemand van de veldstaf had dat verschillende keren aangekaart, maar niemand had er wat mee gedaan. Door een gelukje bracht ik het systeem zelf een bezoek begin November, en trof daar een boze gemeenschap aan, die teleurgesteld waren in het werk dat was geleverd door CRS. Ik heb op diezelfde dag het balletje aan het rollen gebracht om het systeem te veranderen, wat financieel en praktisch nogal wat voeten in de aarde had. Maar we laten geen foute systemen achter (een eenvoudige norm in de ontwikkelingsbranche is "do no harm", wat we anders wel zouden hebben gedaan) en dus hebben we samen met de gemeenschap in dolle vaart het systeem omgegooid en op 30 december, een dag voor de deadline, konden we alsnog een goed werkend systeem inaugureren.

Normaal maken we geen punt van de inauguratie van een watersysteem, maar deze gemeenschap wilde dat heel graag, en dus ben ik met de nieuwe head of office, een wat oudere Pashtu man en de veldstaf erheen gegaan. Aangekomen in de gemeenschap werden we opgewacht met thee en toegezongen door schoolkinderen. We zijn door het dorp gelopen om naar de verschillende waterpunten te kijken, en om steeds te zien hoe er keurig water uit komt, en mensen te vragen hoe dit nu hun leven verandert. Met name voor vrouwen is het verschil enorm: geen paar uur per dag water halen bij een stroompje en dat water dan de berg op zeulen. Fysiek beter voor de dames, en nu ook nog de kans om de gewonnen tijd te besteden aan produktieve activiteiten zoals tuinieren o.i.d.

Uiteindelijk kwamen we aan bij de hoofdtank, een tank van 20.000 liter waar het water van de bron door 6 kilometer pijp in word opgevangen en opgeslagen. Bij de tank werd met de mannen de openingsceremonie gehouden. Ik zag al snel een flinke geit staan, en een kerel met een 30 cm lang mes mijn kant op komen. Geen Taliban, maar een vriendelijke dorpeling die mij het geitje wilde laten slachten. Traditioneel worden op feestelijke gelegenheden dieren geslacht, als een dankbaarheidsoffer en een offer voor goed geluk. Ik sloeg meteen bleek uit rondom mijn neusje, maar gelukkig was mijn Pashtu collega er gemakkelijker in. Hij scherpte het mes nog even aan en sneed al ras het arme dier de keel af. Ik stond er zogenaamd onaangedaan foto's te maken, terwijl het kabbelende bloed, stuiptrekken, en geluid van het mes door de huid en over het bot me de maag bijna deden omdraaien. Na het kelen van het geitje heb ik nog samen met de chairman van het dorpscommittee een plaquette ontbloot dat op de watertank gemonteerd was: drinkwatersysteem geinaugureerd door Niek de Goeij op 30 december 2009. Zo ben ik dus wereldberoemd in een piepklein stukje Kashmir. Alles bij elkaar nogal een eigenaardige gebeurtenis.

Het was wel heel erg leuk om de gemeenschap zo blij te zien. Ze waren oprecht dolgelukkig om nu een waterpunt letterlijk in de voortuin te hebben, en ze waren CRS verschrikkelijk dankbaar voor het fixen van wat natuurlijk in eerste instantie een designfout van onszelf geweest was. Maar goed, ze vonden het belangrijker dat we de moed hebben getoond om het te fixen, waar ik wel blij mee ben. Verder ben ik ook tevreden dat dit het enige watersysteem met technische problemen was, uit de 47 die we in Kashmir hebben gebouwd. Dat is iets meer dan 2% en dat lijkt me in orde. Na 4 jaar werk in Kashmir hebben we dus voor bijna 50.000 mensen een betrouwbaar drinkwatersysteem gebouwd, gepland om in ieder geval 20 jaar mee te gaan. Ik ben er tevreden mee.

Tot zover. Groetjes vanuit winterachtig Islamabad, waar zowel de stroom als het gas om het huis mee te verwarmen schaars is.

Niek