Ben ik weer eens...

Hola Tod@s!

Nou, het is alweer bijna twee maanden geleden dat ik iets op deze site zette, dus het is weer hoog tijd om iets van me te laten horen! Het is niet bepaald dat ik niets doe, of niets te zeggen heb, maar het is gewoon vooral verschrikkelijk druk.

Ik ben inmiddels alweer anderhalve maand terug in Honduras, nadat ik mijn werzaamheden voor Our Little Roses in de VS (voorlopig) heb afgerond, en ben hier nu bezig met alle drukte van de zomer. De zomermaanden mei, juni, juli, augustus zijn voor Our Little Roses erg belangrijk, omdat er veel missiegroepen op bezoek komen. Die vallen soms onder mijn verantwoordelijkheid. Dan zijn er nog vrijwilligers, en ook is de taalschool die ik voor Our Little Roses heb opgezet deze tijd van het jaar verschrikkelijk druk, en heb ik op sommige momenten zelfs zes studenten in vier verschillende klaslokalen aan het werk gehad. Deze studenten, uit Nederland, de VS, VK en Canada komen voor 2 tot 6 weken om de Spaanse taal te leren en ondertussen Our Little Roses te leren kennen. Het geld dat we daarmee verdienen helpt het programma van Our Little Roses te financieren. Het is geweldig dat het zo goed gaat met de taalschool. Op een bepaald moment was het zo druk zelfs dat we geen klaslokalen meer vrij hadden zodat er een enkele leerlinge op mijn kantoor les kreeg, zodat ikzelf op mijn eigen toilet zat te werken. Tsja, een beetje zelfopoffering voor de vooruitgang van OLR is mij niet vreemd :-)

Vanochtend schrijf ik jullie vanuit het dorpje Copan Ruinas, inderdaad het dorpje bij de Mayaruines van Copan. Ik ben hier dit weekend met 5 taalschoolstudenten die graag de ruines wilden bezoeken, en twee vrijwilligers van OLR. De eerste is een 22-jarige jongen uit Alabama, leuke goser, en de andere is Violet, een Nederlandse vrijwilligster we hier gisteren mee hadden afgesproken, nadat ze een week door Guatemala had gereisd om haar visum te vernieuwen. Ze was alweer 90 dagen in Honduras geweest, en dan moet je 72 uur het land uit voordat je weer opnieuw een visum kunt krijgen.

Op dit moment zijn de vrijwilligers en taalschoolmensen in de Ruines, maar ik ben niet gegaan omdat ik ze al wel vaker heb gezien, en lekker wilde uitslapen en internetten. Gisteren zijn we met zijn allen naar de Aguas Termales gegaan, natural hot springs, en dat was erg cool. Ik had sowieso even een rare ervaring, want de tour operator waarbij we de tour boekten liet mij voor niets meegaan omdat ik al vaker een groep bij hem had aangebracht. Ik krijg nu de "reisleiderbehandeling", en weet nog niet zo goed wat ik daar van vind :-)

Om naar de Aguas Termales te gaan moesten we 21 kilometer achterin een pick-up over onverharde wegen rijden. Ik heb in de loop van de ruim 3.5 jaar die ik inmiddels hier in Honduras heb gezeten al een hoop natuurschoon van het land gezien, maar gisteren viel mijn mond weer wagenwijd open op die rit: wat een ongelofelijk mooi land is dit toch. Ik heb geprobeerd foto's te nemen, maar hield er maar mee op en heb mijn camera weggestopt, want dit soort schoonheid is met een foto niet te vangen. Wow!

De hotsprings zelf waren erg leuk: je moest een snelstromend beekje oversteken om daar aan de overkant bij een stroompje gloeiend heet schetenwater (het stinkt verschrikkelijk van de zwavel in het water) aan te komen. Daar hebben we met zijn allen even lopen poedelen, en uiteindelijk hebben we biertjes zitten drinken aan het beekje. We hadden het er goed naar ons zin!

Helaas is het weer in de bergen van Copan een stuk onvoorspelbaarder dan in de Sula-vallei waar San Pedro Sula in ligt: een "tormenta" (tropische storm) brak los, en we konden een tijdje gewoon niet weg, zo hard regende en onweerde het. Na een uurtje rillend nog wat biertjes te hebben gedronken zijn we toch maar gaan rijden. De chauffeur en vier taalschoolmensen gingen voorin in de cabine waar echt maar ruimte was voor 2.5 personen, en ik ging met 3 anderen achterin de bak. Het was erg koud, donker, en we waren geen 'happy campers' zo achterin. Tot overmaat van ramp waren de riviertjes zo opgezwollen van al het water, dat we er eentje niet over te steken was, en moesten we ook nog een half uurtje wachten tot het water ging dalen. Dat was dan op zich wel weer leuk om te zien, omdat ook alle Hondurenen moeten wachten, en ik vind het altijd heerlijk om die zachtaardige mensen van de Copan-regio te observeren. Uiteindelijk zijn er twee kerels met gevaar voor eigen leven de rotsen van de weg en uit de snelstomende rivier gaan duwen en konden we door. Het was nog een koud half uurtje, en ik moest heel erg nodig plassen. Maar goed, weer een 'war story' erbij zullen we maar zeggen.

Gisterenavond zijn we op kosten van de ouders van een van de taalschoolstudenten gaan eten. Die wilden ons graag bedanken voor de goede zorgen voor hun dochter (ze leeft nog), en dus hebben we ons helemaal gek gegeten aan een 'mixed grill' Hondurese stijl, met harde kazen, chirmol, refried beans, avocado, tortilla, zure room en encurtido. Dat alles hebben we besprenkeld met flink veel 'Cuba Libres' in een serieuze poging in een enkele avond geheel Cuba vrij te drinken. Ik was blij toen ik om half een in mijn kribje lag en lekker kon slapen, en heb er niets van gemerkt dat mijn roomie opgestaan is om naar de ruines te gaan. Ik heb lekker tot 10 uur in mijn bedje gelegen. :-)

Strakjes gaan we weer terug naar San Pedro en dan begint er weer een lange werkweek. Maar het gaat allemaal erg goed in Honduras, en ik krijg veel goede dingen voor elkaar voor Our Little Roses, dus ik heb het prima naar mijn zin.

Groetjes vanuit nog altijd betoverend Honduras,

Niek