Warm duiken, koude thuiskomst

Hola Tod@s,
na een dag of 5 heerlijk duiken bij mijn inmiddels "stam-duikschool", de relaxte West End Divers te West End, Roatan ben ik weer in San Pedro Sula aangekomen. Met papa en mama mocht ik weer mee naar het prachtige tropische eiland waar ik weer heerlijk hele dagen in het kraakheldere water kon liggen. Met de West End Divers werd een "missionarissenprijs" afgesproken zodat ik voor 90 dollar uiteindelijk 8 duiken heb gemaakt, toch beduidend goedkoper dan de twee duiken voor 90 dollar in Belize. Ik heb weer vanalles gezien: grote baracuda's, zeker 20 dolfijnen, een dozijn schildpadden, eagle en sting rays (roggen) van meer dan een meter breed en een paar meter lang. Verder had ik nog een aangename kennismaking met een grote groep kreeften en een Grouper, een chagrijnig kijkende maar uiterst sociale vis die een minuut of twee recht voor mijn masker ging hangen om mij eens net zo goed te bestuderen als ik hem. Een erg tof beest; we zijn onderwatervrienden geworden.
Buiten alle moois tijdens het duiken heb ik ook verschrikkelijk veel moois gezien tijdens het snorkelen. In de Half Moon Bay, een halvemaanvormige (verrassend) baai zag ik standaard als ik het water in ging een of twee eagle rays van meer dan 3 meter lang, erg rustig die als een onderwaterzweefvliegtuig een half rondje om me heen zwommen en dan op een paar meter afstand van met lekker gingen grazen van het onderwatergras. Ik achtervolgde er schildpadden en molesteerde een kreeft die elke dag onder hetzelfde stuk koraal aangetroffen kon worden. Het was er PRACHTIG.

Nu ben ik gisterenavond weer in San Pedro Sula aangekomen en vandaag weer hard aan het werk gegaan. Papa en mama komen hier vandaag terug en ik moet snel even wat afwerken zodat we de laatste drie dagen hier nog samen kunnen doorbrengen.
Vanochtend om 7 uur was ik dus op het huis en werd daar met een koude douche ontvangen. In de verhalen "Verwarring" en "Verwarring 2" beschreef ik het verhaal over Marina, Betty en Rachel, die het risico liepen bij ons weg te moeten omdat hun 1,5 jaar oude broertje depressief van het gemis van zijn drie zusjes zou zijn. Welnu, dat werd na een procedure voor de kinderrechter ogenschijnlijk in het voordeel van Our Little Roses beslecht en de drie meisjes mochten bij ons blijven, tenminste voor de rest van dit jaar. Maar terwijl ik dus ergens op Roatan aan een biertje hing kwamen de advocaten van het huis waar datt broertje van deze drie meiden zit met een beschikking dat de volgende ochtend om 8 uur de meiden weggebracht moesten worden naar dit andere huis. Natuurlijk was iedereen in rep en roer, de meiden enorm van streek, maar de volgende ochtend brachten een chauffeur van Our Little Roses samen met een maestra de drie meiden naar dit andere huis, voorgoed weg van ons. Betty moest aan haar haren de auto ingesleurd worden. De moeder van de drie, een psychotische vrouw die hier half half in de buurt rondzwerft, kwam vrijdagmiddag nog langs om afscheid te nemen van haar dochters , maar was dus ook te laat: de meiden waren vertrokken.
Met name de jongste van de drie, het kleine dikke meisje Rachel met als hobby eten, ga ik verschrikkelijk missen. Ik had een goede band met haar, die voor 90 procent van snoep afhing, maar ook vonden we elkaar gewoon tof. Ik was er niet bij toen ze weggehaald werden, maar begreep van de meiden dat het erg emotioneel was. Ze hebben hier een klein jaar gewoond en het goed gehad. Nu worden ze weer ergens weggerukt en in een andere omgeving neergezet, een verandering die elke weldenkend persoon toch een kind niet aan wil doen. Ik heb het gevoel dat hier veel machtsspelletjes gespeeld zijn. Door het huis waar het broertje zit, door INHFA, het Hondurese instituut voor het kind, en ook door Our Little Roses. Botsende ideeen, verschillende opvattingen over kinderpsychologie en het veroveren van geloofwaardigheid in een samenleving waarin kinderen vaak het slachtoffer zijn. Het lijkt mij in ieder geval dat in dit geval de verliezers de kinderen zijn.
Voor mij persoonlijk is het gemis van de meiden erg groot. Rachel stond elke ochtend aan mijn deur van mijn kantoor om even te komen spelen en een lolly te komen eten. Van maestra Brigitta, die het beste contact had met haar, hoorde ik dat Rachel dacht dat ze ging "donde Niek", naar daar waar ik was. Ik mis haar nu al heel erg. Ik heb begrepen dat voor een bezoek aan de drie meiden toestemming van advocaten nodig is. Ik ga toch mijn best doen om die snel te krijgen om eens flink wat snoep naar ze toe te brengen.
Groetjes,
Niek