"We zijn niet slechts lichamen"

Hola Tod@s...
ik wist dat dit geen gemakkelijke dag zou worden.... Vandaag ben ik op bezoek geweest bij een organisatie, "Casa Aurora", die werkt met mensen geinfecteerd met HIV. Vorige week sprak ik met een priester die vrijwillig meewerkte in dit project en vandaag ben ik met een andere vrijwilliger op bezoek gegaan tijdens een "sessie".

Deze organisatie ondersteunt families met HIV/Aids door de kinderen medicatie te geven en de familie verder, bij gebrek aan geld voor medicijnen voor iedereen, geestelijk, juridisch en praktisch te ondersteunen. Vaak komt dit toch neer op stervensbegeleiding van deze arme mensen. Aangekomen in dit woonhuis in een beter deel van een slechte wijk werden we eerst rondgeleid en daarna werden we ingeluid in de sessie die met de ouders of overgebleven familie gehouden werd. We werden voorgesteld en introduceerden onszelf aan 25 mannen en vrouwen in de leeftijd van 16 tot 65 jaar, allemaal HIV-geinfecteerd of lijdend onder de infectie van een familielid. Na onze eigen introductie namen we plaats voor een dialoog met deze mensen, maar heel eerlijk: hier had ik geen woorden voor. Ik wilde vertellen dat ik kwam omdat ik van hen wil leren, dat ze me moeten vertellen wat ik kan doen, kan bijdragen om te veranderen waaronder ze lijden. Al met al voelde ik me heel erg slecht daar tussen deze mensen die ik met al mijn kennis, vermogen en eerlijk is eerlijk: geld, geen spat vooruit kan helpen.
Toen een jonge vrouw van mijn leeftijd in vertelde over haar nichtje en zuster die waren overleden aan Aids en vervolgens in tranen uitbarstte en vertelde dat ze uiteindelijk zelf geinfecteerd was door haar eigen man, die ook het virus had opgelopen moest ik zelf mijn tranen wegdrukken. Het leek me niet juist om te huilen met die mensen; ik heb bij lange na niet de conceptie van hun verdriet en ellende om met hen te kunnen huilen. Het meest pijnlijke vond ik misschien dat haar verdriet voornamelijk voort leek te komen uit het gegeven dat haar zus en haar nichtje waren gestorven en meer nog om het vreemdgaan van haar man dan om het feit dat ze zelf nu HIV heeft opgelopen.

Maar ondanks het verdriet is dit een organisatie van hoop en leven. Mensen komen hier om te delen met elkaar en om vooruit te kijken. Medicatie is niet alles, zei een oudere vrouw, Rosalinda, want, zei ze:"No solo somos cuerpos", we zijn niet louter lichamen. Het samen zijn, samen leven met HIV en samen vooruit kijken met HIV is een enorme verbetering van kwaliteit van leven, zo ervaarde ze het.

Aan het einde sprak ik met verder met deze vrouw en werd het een heel gezellig gesprek. Hondurese vrouwen zijn trots en warm en hartelijk. Ze blijkt in de slechte wijk achter de mijne te wonen, een buurvrouw dus, en gaat hier in mijn wijk naar een kerk. Ik heb beloofd om daar eens naar toe te gaan en te kijken hoe Rosalinda verder leeft met HIV.

Een zeer overweldigende ervaring was dit. Leerzaam weer. Het is maar goed dat ik hier zit om te zien wat ik zie. Met de ogen en het hart open heb ik vandaag weer veel geleerd over de grote wereld en de kracht en moed en liefde van "kleine" mensen.
Liefs vanuit San Pedro Sula,
Niek