Verlaat Decemberverslag

Hola Tod@s,

ja, we zitten alweer in Februari, dus om nu nog over december 2006 te schrijven lijkt nogal wat mosterd na de maaltijd te zijn. Toch wil ik jullie geen verslag van de gebeurtenissen van de laatste 8 weken onthouden. Er is uiteindelijk verschrikkelijk veel gebeurd.

Eigenlijk is het meest belangwekkende geweest, dat ik in de loop van oktober heb besloten om mijn baan bij kindertehuis Our Little Roses in Honduras op te zeggen. De maanden die ik naar die beslissing heb toegeleefd zijn behoorlijk pittig geweest, maar ik heb uiteindelijk alles goed voor mijzelf op een rijtje gezet en niet anders kunnen besluiten dan dat het tijd was om te gaan.

Ik heb sinds 1999 ongeveer vier jaar voor Our Little Roses in Honduras gewerkt. Destijds ben ik begonnen als een vrijwilliger die geen flauw idee had van wat er allemaal gaande was, en ik heb me uiteindelijk ontwikkeld tot een sleutelfiguur binnen de Hondurese organisatie. De laatste twee jaar heb ik met veel vrijheid en verantwoordelijkheid kunnen werken aan de ontwikkeling van de organisatie, zowel op financieel gebied als de kwaliteit van de uitgevoerde programma's. Ik heb een taalschool opgezet die al snel bijna 10% van het jaarlijkse budget van de organisatie binnenbracht, een medisch programma voor de kinderen uit de omringende sloppenwijken, een groot en goed georganiseerd vrijwilligersprogramma, een alfabetiseringsprogramma voor een rurale gemeenschap van alleenstaande moeders, en uiteindelijk ook veel kunnen bijdragen aan de fondsenwerving. Ik werkte direct samen met de beide directrices van de organisatie, en dat heb ik steeds met heel veel liefde en plezier gedaan.

De werkweken waren lang, minimaal 10 uur per dag, en vaak 7 dagen per week, en mijn verantwoordelijkheden liepen uiteen van onderhandelen/overleggen met mensen van verschillende internationale donor-organisaties, tot het eindeloos wachten op het vliegveld tot een vertraagde vlucht eindelijk eens een keer in San Pedro zou aankomen. Van het organizeren van medische zorg voor een meisje met schotwonden tot schoenstrikoefeningen met een vijfjarige. Ik heb verschrikkelijk veel dingen gedaan en van de meeste ook ontzettend genoten.

Maar toen ik in het najaar vooruit moest gaan kijken en denken, moest ik voor mezelf ook bekennen dat ik ambitieuzer ben dan de ruimte die ik op dat moment bij Our Little Roses had. Hoe leuk het werk ook, ik besefte dat ik ergens anders heen zou moeten om door te groeien, professioneel, persoonlijk en ook gewoon financieel. Ontwikkelingswerk, en zeker in een lokale NGO die geen onderdeel is van een grote internationaal organisatie, is schnabbelwerk voor de mensen die er werken. Dat is heerlijk geweest, maar niet voor altijd mogelijk.

Ik heb dus de koe bij de horens moeten vatten, en mijn ontslag ingediend. Beide directrices waren erg teleurgesteld: ze hadden me graag voor de organisatie behouden. Dat heeft me gevleid. Belangrijker nog vond ik het dat de meisjes van Our Little Roses, de staf, en alle mensen die ik in de loop der jaren heb leren kennen het verschrikkelijk jammer vonden dat ik ging vertrekken. Dat is eigenlijk het grootste compliment dat je kunt krijgen, want voor hen en met hen heb ik eigenlijk altijd dit werk willen doen. De jongere meisjes van OLR konden het niet zo goed bevatten dat ik zou vertrekken, want die weten eigenlijk niet beter dan dat ik er gewoon ben. Iemand kwam met de metafoor dat ik "als een soort van oude lievelingsbank ben": je ploft er lekker op neer zonder er bij na te denken, maar je gaat hem enorm missen als ie er niet meer is. Dat is voor mij eigenlijk ook best een groot compliment!

Maar goed, in December heb ik uitgebreid de tijd genomen om afscheid te nemen, van alles en iedereen. Buiten de staf van het kindertehuis en de meiden zelf heb ik in de loop der jaren ook gewoon heel veel mensen leren kennen. Van die mensen wilde ik ook gewoon goed afscheid kunnen nemen. Bovendien voel ik me heel erg verbonden met het land, met de natuur, de vuiligheid, en de mensen die in armoede leven, en het jaar in jaar uit moeten stellen met slappe politiek en een kleine club rijken die het allemaal niets interesseert. De hele ervaring van "afscheidsmaand" is heel erg intens geweest, maar ook heel erg positief.

Voor mezelf om nog een paar dagen te reflecteren ben ik naar Guatemala geweest. Verder heb ik nog als afscheidskado aan mezelf een korte duiktrip naar de Islas de Bahia gemaakt. Dat was wel weer een mooie Hondurese ervaring, want toen ik 's ochtends om 6 uur op het busstation zat te wachten, waren alle bussen geannuleerd omdat de hevige regenval de highway onbegaanbaar had gemaakt. Zelfs de meest getikte buschauffeur durfde het niet aan, dus moest ik alternatieven vinden om richten de eilanden te komen. Ik ben naar het vliegveld gegaan om te kijken of ik een binnenlandse vlucht kon nemen, maar die waren te duur. Uiteindelijk kon ik in 6 uur reizen 20 km overbruggen, en stond ik in El Progreso samen met nog 100 andere mensen op een bus te wachten.

Een slimme zakenman regelde toen snel een bus voor ons, die ons langs overstroomde Palmolieplantages (van Dole, dus dat is niet erg :-) en over noodbruggen naar la Ceiba reed. Daar ben ik bij het vliegveld uitgestapt, om de eerste de beste vlucht naar een van de eilanden te nemen. Mijn oorspronkelijke plan was om naar Utila te gaan, maar dat vliegveld was vanwege noodweer gesloten, en dus ben ik maar weer naar Roatan gegaan. Nadat de eerste dag daar volledig verregende heb ik nog twee dagen goed kunnen duiken.

Afscheid van de staf en vrijwilligers van OLR kwam een paar dagen voor de kerst, toen we een feestje hadden in het huis van de directrice. Daar werd ik hartelijk bedankt door iedereen, en mocht uiteindelijk zelf nog een ad hoc toespraakje uit de mouw schudden. Dat was wel een emotioneel moment.

Voor een officieel afscheid van de meiden had ik al snel duidelijk gemaakt aan de staf dat ik geen eigen afscheidsfeest wilde. De meiden hebben al vaak feestjes met afscheidnemende mensen, en het is meer routine dan iets speciaals. Bovendien kun je op zo'n feestje ook onmogelijk individueel afscheid nemen van meisjes. Voor mij is het afscheid op en rond kerstavond geweest, toen ik de hele avond met meisjes individueel heb kunnen praten. De meiden zijn gewend dat mensen komen en gaan, en dus kwamen we er wel uit met zijn allen, en ik weet toch dat ik in de toekomst wel weer eens terugga.

En toen kwam dus 31 december, de dag dat ik Honduras voorlopig voorgoed ging verlaten. Ik vloog op oudjaarsdag, omdat dat een goedkope dag is om te vliegen. 's Ochtends om 5 uur werd ik met een enorme hoeveelheid bagage naar het vliegveld gebracht door een chauffeur, en een collega die me toch nog uit wilde zwaaien. Mijn matties van American Airlines matsten me de betaling voor het extra bagagestuk en alle overgewicht van mijn koffers. Vervolgens dronk ik mijn laatste kopje koffie bij de bekende dames van de Espresso Americano, en ging door de security. Een uur later vloog ik, terwijl ik tegen het vliegtuigraam zat geplakt om nog een laatste keer naar San Pedro Sula, Puerto Cortes, Tela en de Bay Islands te kijken, naar Washington DC.

Daar stond Abby alweer te wachten, en zijn we eigenlijk begonnen aan een nieuwe fase in mijn leven. OLR zal ik nooit vergeten, ik blijf ook gewoon met de mensen in Honduras en meiden van huis in contact, en nu kijk ik vol goede moed naar de toekomst! Maar daarover later meer.

Voor nu de laatste Hondurese groetjes,

Niek