Paaslunch in krottenwijk
Door: Niek de Goeij
Blijf op de hoogte en volg Niek
20 April 2006 | Honduras, San Pedro Sula
Hola Gente!
Tijd voor weer eens wat nieuws uit kokend heet Honduras. Dit jaar is toch nog toe lekker koel geweest, en niet vaak heter dan 30 graden. Sinds een dag of drie is de temperatuur omhoog geknald naar de veertig en zit ik inmiddels weer gutsend van het zweet op mijn kantoortje. De kleine meisjes zijn er helemaal op van, en hebben van die zweetnatte haartjes. Daar heb je het erg mee te doen.
Afgelopen Goede Vrijdag stond er een bijzonder bezoek voor me op het programma. Op uitnodiging van de twee roemruchte jongens E&N, ging ik op bezoek in de krottenwijk bij het kindertehuis Our Little Roses, de zogenaamde “Bordo”. Matthew Wilt ging met me mee. Hij is een professionele cameraman en documentairemaker uit Florida die op uitnodiging van Our Little Roses een documentaire maakt over het leven van vrouwen in Honduras, en de positieve invloed die Our Little Roses op het leven van meisjes en vrouwen heeft. Ik heb hem geholpen met de voorbereiding van het project, en nu hij hier is bekijken we allerlei mogelijke interessante dingen voor hem om te filmen. De krottenwijk, en gesprekken met de mensen die daar leven, is er een van.
Op Goede Vrijdag-morgen gingen we dus met de nodige zenuwen op pad met E&N, om voor het eerst een echt bezoek te brengen aan de Bordo. De Bordo is een extreem arm gebied, met kleine krotwoninkjes gebouwd aan de rand van de rivier. Er is geen aansluiting op riolering, electriciteit en stromend water, en de mensen leven er onder erbarmelijke omstandigheden. Our Little Roses Nederland heeft een medisch programma opgezet voor de kinderen uit deze gebieden, en het werd al gauw duidelijk hoe hard, en waarom het zo hard nodig is. Over het algemeen is het ook een erg onveilig gebied, met bendeleden, roofovervallen, en moord en doodslag. Hier leven de allerarmsten van de stedelijke gebieden.
De woning van E&N is betrekkelijk luxe voor de Bordo. Het is een eenvoudig houten huisje van ongeveer 30 vierkante meter, met een lekkend dak, en een gedeeltelijk betonnen vloer. Hier wonen 11 mensen. Ze slapen op 4 vuile oude dunne matrassen die ik ze nog heb gegeven. De deur naar achter toe leidt naar een modderveldje, waar een toilethokje staat. De mensen doen hun behoefte op een pot, maar de uitwerpselen vallen achter het hokje gewoon op de grond, bij de vuilverbrandplaats, waar kippen tussen het vuil scharrelen. Daar moest ik op mijn slippertjes dus lekker doorheen. In de modder staan de kinderen, met vuile smoeltjes en grote ogen te kijken. De mensen leven van klusjes en het ophalen van vuilnis in de omringende wijken waar geen vuilnisdienst it. Dat vuil dumpen ze verderop in de rivier, waardoor muggenplagen en enorme vervuiling ontstaat. Verder heeft de familie wat varkens, kippen, een eend en ze kweken wat platanos, een soort banaan die hier als een zoete groente gegeten wordt.
Het bezoek werd echt heel erg bijzonder. Ik had gevraagd of ik wat vragen mocht stellen en of Matthew mocht filmen, en dat was geen enkel probleem. We praatten over veiligheid, armoede, de toekomst van de kinderen, van meisjes, HIV/Aids en vooral over wat er gaat gebeuren als de Bordo door de overheid ontruimd (lees: platgegooid) wordt om een weg aan te leggen. Dit verhaal loopt al jaren, al sinds 2002, maar de nieuwe regering zegt dat het echt gaat gebeuren: komend september. De mensen zullen gedwongen worden om elders te gaan wonen, op een locatie ver buiten de stad, die door de overheid is uitgekozen. Er worden kleine huisjes gebouwd, waar ze in gaan wonen, in afgelegen wijkjes, waar helemaal niets is. De mensen moeten ineens “hypotheek” gaan betalen, 25 euro per maand, en er zijn genoeg families die dat nooit consequent op kunnen gaan brengen. Deze mensen komen gewoon op straat te staan, of bouwen elders een nieuw krot, waar ze geen hypotheek op hoeven betalen.
De mensen zullen hun sociale netwerk en hun vaste klusjes kwijtraken en ook de huisjes waar ze al jaren in wonen, sommige zelfs al sinds begin jaren negentig. Kinderen zullen misschien niet meer naar school kunnen, als ze al gaan, en men vreest dat veel meer kinderen zullen sterven op de nieuwe locatie, omdat er veel andere ziektes en bijvoorbeeld muggen zijn. Dat is wat de mensen hun vertellen die al uit andere Bordo’s zijn verdreven. Wegen zijn belangrijker dan mensen en hun hele manier van leven, en de Wereldbank sponsort het project graag.
Ik maak me zorgen om E, die op zijn 16e nog op de middelbare school zit, onder meer omdat Abby en ik hem sponsoren. Dat is een wonder voor een jongen uit de Bordo. Maar als E ineens naar een andere school moet, en misschien zelfs elke dag busgeld moet hebben om naar die school te kunnen gaan, dan denk ik dat de verleiding heel groot is om gewoon te gaan werken. En toch wordt dit “ontwikkeling” genoemd, alleen omdat die mensen niet meer in hun krotwoningen wonen. Een interessant detail is dat twee van de oudere meiden van Our Little Roses werkend voor de overheid onderzoek hebben gedaan in de Bordo, en er heel erg bij betrokken zijn. We discussieren er nog wel eens stevig over.
Maar goed, terug naar het bezoek. Hondurenen, hoe arm ook, zijn erg gastvrij en erg blij als ze bezoek krijgen. De moeder van E had als bedankje voor het bezoek en de steun die we geven aan de kinderen (en dat doen we graag) een lunch bereid. Terwijl de hele familie zat toe te kijken moesten Niek en Matthew een groot bord, niet zo verse, vissoep eten. Ik maakte me zorgen om hepatitis en allerlei andere narigheden, maar je moet ook bedenken dat deze mensen zelf zelden genoeg te eten hebben. En toch hadden ze een lunch bereid voor de twee bezoekende “gringos”, spaarden zichzelf het eten uit de mond, en uit beleefdheid hebben Matthew en ik dus gewoon het hele bord leeggegeten.
Na het eten zijn we nog wat gaan rondlopen in het micro-buurtje. Ik heb dat als bijna surreëel ervaren. De Bordo’s bevinden zich op de rivieroevers van een van de rivieren die door San Pedro Sula loopt. Op een bepaald moment wilde E me graag op zijn paard zien, dat ze gebruiken om vuilniskarretjes te trekken. En dus probeerde ik met frisse moed op een ongezadeld paard te springen, dat nadat ik er dus maar moeizaam opgeklommen was, er als een dolle vandoor ging: dit paard hield van rennen, zware gringo op zijn rug of niet! Zo zag ik mijzelf dus ineens midden in San Pedro Sula, op een paard in een rivierbedding, tussen het hoge groen van het onkruid rijden, aan beide kanten ingekneld door de Bordo’s met de allerarmzaligste huisjes, terwijl in de verte over de bruggen het verkeer van de 21ste eeuw raaste. Een waanzinnige ervaring.
Het was alles bij elkaar echt heel bijzonder, en het werd weer een stukje zichtbaarder onder wat voor erbarmelijke omstandigheden deze mensen leven. En dan toch alles doen om twee buitenlanders met zoveel vriendschap en gastvrijheid te ontvangen. Wow!
Vriendelijke groet,
Niek
www.ourlittleroses.nl
Tijd voor weer eens wat nieuws uit kokend heet Honduras. Dit jaar is toch nog toe lekker koel geweest, en niet vaak heter dan 30 graden. Sinds een dag of drie is de temperatuur omhoog geknald naar de veertig en zit ik inmiddels weer gutsend van het zweet op mijn kantoortje. De kleine meisjes zijn er helemaal op van, en hebben van die zweetnatte haartjes. Daar heb je het erg mee te doen.
Afgelopen Goede Vrijdag stond er een bijzonder bezoek voor me op het programma. Op uitnodiging van de twee roemruchte jongens E&N, ging ik op bezoek in de krottenwijk bij het kindertehuis Our Little Roses, de zogenaamde “Bordo”. Matthew Wilt ging met me mee. Hij is een professionele cameraman en documentairemaker uit Florida die op uitnodiging van Our Little Roses een documentaire maakt over het leven van vrouwen in Honduras, en de positieve invloed die Our Little Roses op het leven van meisjes en vrouwen heeft. Ik heb hem geholpen met de voorbereiding van het project, en nu hij hier is bekijken we allerlei mogelijke interessante dingen voor hem om te filmen. De krottenwijk, en gesprekken met de mensen die daar leven, is er een van.
Op Goede Vrijdag-morgen gingen we dus met de nodige zenuwen op pad met E&N, om voor het eerst een echt bezoek te brengen aan de Bordo. De Bordo is een extreem arm gebied, met kleine krotwoninkjes gebouwd aan de rand van de rivier. Er is geen aansluiting op riolering, electriciteit en stromend water, en de mensen leven er onder erbarmelijke omstandigheden. Our Little Roses Nederland heeft een medisch programma opgezet voor de kinderen uit deze gebieden, en het werd al gauw duidelijk hoe hard, en waarom het zo hard nodig is. Over het algemeen is het ook een erg onveilig gebied, met bendeleden, roofovervallen, en moord en doodslag. Hier leven de allerarmsten van de stedelijke gebieden.
De woning van E&N is betrekkelijk luxe voor de Bordo. Het is een eenvoudig houten huisje van ongeveer 30 vierkante meter, met een lekkend dak, en een gedeeltelijk betonnen vloer. Hier wonen 11 mensen. Ze slapen op 4 vuile oude dunne matrassen die ik ze nog heb gegeven. De deur naar achter toe leidt naar een modderveldje, waar een toilethokje staat. De mensen doen hun behoefte op een pot, maar de uitwerpselen vallen achter het hokje gewoon op de grond, bij de vuilverbrandplaats, waar kippen tussen het vuil scharrelen. Daar moest ik op mijn slippertjes dus lekker doorheen. In de modder staan de kinderen, met vuile smoeltjes en grote ogen te kijken. De mensen leven van klusjes en het ophalen van vuilnis in de omringende wijken waar geen vuilnisdienst it. Dat vuil dumpen ze verderop in de rivier, waardoor muggenplagen en enorme vervuiling ontstaat. Verder heeft de familie wat varkens, kippen, een eend en ze kweken wat platanos, een soort banaan die hier als een zoete groente gegeten wordt.
Het bezoek werd echt heel erg bijzonder. Ik had gevraagd of ik wat vragen mocht stellen en of Matthew mocht filmen, en dat was geen enkel probleem. We praatten over veiligheid, armoede, de toekomst van de kinderen, van meisjes, HIV/Aids en vooral over wat er gaat gebeuren als de Bordo door de overheid ontruimd (lees: platgegooid) wordt om een weg aan te leggen. Dit verhaal loopt al jaren, al sinds 2002, maar de nieuwe regering zegt dat het echt gaat gebeuren: komend september. De mensen zullen gedwongen worden om elders te gaan wonen, op een locatie ver buiten de stad, die door de overheid is uitgekozen. Er worden kleine huisjes gebouwd, waar ze in gaan wonen, in afgelegen wijkjes, waar helemaal niets is. De mensen moeten ineens “hypotheek” gaan betalen, 25 euro per maand, en er zijn genoeg families die dat nooit consequent op kunnen gaan brengen. Deze mensen komen gewoon op straat te staan, of bouwen elders een nieuw krot, waar ze geen hypotheek op hoeven betalen.
De mensen zullen hun sociale netwerk en hun vaste klusjes kwijtraken en ook de huisjes waar ze al jaren in wonen, sommige zelfs al sinds begin jaren negentig. Kinderen zullen misschien niet meer naar school kunnen, als ze al gaan, en men vreest dat veel meer kinderen zullen sterven op de nieuwe locatie, omdat er veel andere ziektes en bijvoorbeeld muggen zijn. Dat is wat de mensen hun vertellen die al uit andere Bordo’s zijn verdreven. Wegen zijn belangrijker dan mensen en hun hele manier van leven, en de Wereldbank sponsort het project graag.
Ik maak me zorgen om E, die op zijn 16e nog op de middelbare school zit, onder meer omdat Abby en ik hem sponsoren. Dat is een wonder voor een jongen uit de Bordo. Maar als E ineens naar een andere school moet, en misschien zelfs elke dag busgeld moet hebben om naar die school te kunnen gaan, dan denk ik dat de verleiding heel groot is om gewoon te gaan werken. En toch wordt dit “ontwikkeling” genoemd, alleen omdat die mensen niet meer in hun krotwoningen wonen. Een interessant detail is dat twee van de oudere meiden van Our Little Roses werkend voor de overheid onderzoek hebben gedaan in de Bordo, en er heel erg bij betrokken zijn. We discussieren er nog wel eens stevig over.
Maar goed, terug naar het bezoek. Hondurenen, hoe arm ook, zijn erg gastvrij en erg blij als ze bezoek krijgen. De moeder van E had als bedankje voor het bezoek en de steun die we geven aan de kinderen (en dat doen we graag) een lunch bereid. Terwijl de hele familie zat toe te kijken moesten Niek en Matthew een groot bord, niet zo verse, vissoep eten. Ik maakte me zorgen om hepatitis en allerlei andere narigheden, maar je moet ook bedenken dat deze mensen zelf zelden genoeg te eten hebben. En toch hadden ze een lunch bereid voor de twee bezoekende “gringos”, spaarden zichzelf het eten uit de mond, en uit beleefdheid hebben Matthew en ik dus gewoon het hele bord leeggegeten.
Na het eten zijn we nog wat gaan rondlopen in het micro-buurtje. Ik heb dat als bijna surreëel ervaren. De Bordo’s bevinden zich op de rivieroevers van een van de rivieren die door San Pedro Sula loopt. Op een bepaald moment wilde E me graag op zijn paard zien, dat ze gebruiken om vuilniskarretjes te trekken. En dus probeerde ik met frisse moed op een ongezadeld paard te springen, dat nadat ik er dus maar moeizaam opgeklommen was, er als een dolle vandoor ging: dit paard hield van rennen, zware gringo op zijn rug of niet! Zo zag ik mijzelf dus ineens midden in San Pedro Sula, op een paard in een rivierbedding, tussen het hoge groen van het onkruid rijden, aan beide kanten ingekneld door de Bordo’s met de allerarmzaligste huisjes, terwijl in de verte over de bruggen het verkeer van de 21ste eeuw raaste. Een waanzinnige ervaring.
Het was alles bij elkaar echt heel bijzonder, en het werd weer een stukje zichtbaarder onder wat voor erbarmelijke omstandigheden deze mensen leven. En dan toch alles doen om twee buitenlanders met zoveel vriendschap en gastvrijheid te ontvangen. Wow!
Vriendelijke groet,
Niek
www.ourlittleroses.nl
-
20 April 2006 - 14:15
Sjoerd:
Zeer triest verhaal een weg verscheurt zo hele levens, wat een bizarre contrasten zijn er toch in deze wereld!
Kwam wel niet meer bij toen ik voor me zag hoe je door de Bordo aan het racen was op Joly Jumper, hahaha! -
22 April 2006 - 15:09
Christine De Goeij:
Kind toch!
Toch is dit wat je wilde. Ontdekken waar de echte nood is! Dan komt de ware ontwikkelingshulp echt op gang. Laten we er in Nederland maar een steentje toe bijdragen. En wat minder vanuit onze luxe situatie mopperen en klagen.
Dat van dat paard, dat hoort wel bij je....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
