Tekentje van leven...

Hallo allemaal,

De regentijd gaat weer van start in Honduras. Gisterenavond zat ik nog wat te werken op mijn kantoortje, toen een schitterende onweersbui losbarstte. Onweer is hier vaak zo heftig, dat je er makkelijk bang van wordt. Ik was bezig foto’s te verkleinen om ze door te kunnen sturen, een langdurig werkje hier op mijn slome computertje met reuzetraag internet, en was al bang dat de stroom zou uitvallen. Dat was de laatste dagen al vaker gebeurd, maandagavond hadden we tussen negen uur en een uur ‘s nachts geen stroom, en ik zat er ook weer op te wachten. Na een klein kwartiertje flink waaien en heel hard regenen, zag ik een bliksem een paar honderd meter verderop in de krottenwijk slaan, en met een enorme knal sloeg de stroom eraf: alles gitzwart.

Als je kantoor bij de slaapkamertje van de kleinste meisjes in de buurt zit en de stroom valt uit, dan hoor je binnen een seconde een enorm gehuil en geschreeuw. Het was echt zo zwart en donker en alle kleintjes waren in paniek en de regen ging maar door en het onweer ook. Ik maakte blind mijn weg naar de slaapkamertjes, waar ik met een hele harde schreeuwerige toon duidelijk maakte dat ik er was en dat ik erg kalm en relaxed was dat er echt niets aan de hand was. In no time wierp een dozijn kleintjes zich op en om mij, huilend, wegkruipend etc. Mijn “dochter”, toch al 8 jaar oud, was doodsbang, Ana Cecilia, onze “drama-queen” huilde om het huilen, onze allerjongste Rosenda had grootse schik en vroeg of ik haar vandaag ik school had gezien, de op een na jongste, Nicole, was een klagerig hoopje huil en Mauda hing over mijn schouder zoals ze alleen hangt als ze van streek, moe of ziek is. Of snoep van me wil.

Na een minuutje of tien sprong het licht weer aan en zag ik al die huilende koppies en had stiekem grote lol. Gelukkig werd iedereen weer gauw rustig, behalve Nicole, die met haar klagerige gehuil aan me bleef hangen. Met haar ben ik vervolgens “tel de lampen” gaan doen, om aan te tonen hoeveel licht er wel niet was en dat er dus geen reden was om nog langer bang te zijn. Zo snel als ze huilt, zo snel was het over en bij lamp nummer 5 was het gedaan met het verdriet en kon ze weer blij gaan spelen en naar bed.

Ik kon dus naar huis vetrekken, altijd weer een uitdaging tijdens of na een flinke regenbui. We hebben nog steeds de poeprivier van overstromende riolering voor de poort van het tehuis, en hij was zo hoog dit keer dat ik er wel doorheen moest. Gelukkig had ik mijn vieze voetbalkloffie aan want donderdag is voetbaldag, en dus hoefde ik niet met nette kleren door het rioolwater te waden. Een geluk bij een ongeluk. Ik kon niet zeggen dat ik er blijer van werd, wat met de bliksems om je heen door een enorme plas poepwater waden is ook niet alles, maar ik ben veilig thuisgekomen en ben met al mijn kleertjes en schoenen aan maar meteen onder de douche gesprongen.

Overigens zag ik onze overburen bij een recente storm heel handig gebruik maken van de snelstromende rivier voor onze deur. Ik kwam terug van Taco Pollo (fried chicken met fried plantains, hmmmmmm) en betrapte ze erop dat ze twee vuilniszakken in de rivier pleurden en zo makkelijk en snel van het vuilnis afkwamen, maar dit terzijde. Milieupolitie kennen ze hier niet.

Het douchen zat ook alweer niet mee: wij hebben hier van die levensgevaarlijke electrische douches (stel je een waterkoker voor, alleen dan als douche, met stroomdraden die uit de douchekop komen), die we gekscherend “de eletrische stoel” noemen, en die is dus ook afhankelijk van stroom. Sta ik net lekker het poepwater van me af te boenen en de potentiele schimmels en ringwormen weg te zepen, valt de stroom weer uit en is het ook nog een koude douche geworden. Ik werd er niet vrolijker van.

Wat wel vrolijke dingen zijn is dat het nieuwe schooljaar is begonnen. Onze tweetalige school gaat op dit moment heel erg goed, en we zijn dit jaar gestart met maar liefst 160 leerlingen. Voor de duidelijkheid: onze school is voor alle kinderen en het schoolgeld van de kinderen die hier komen die niet van het kindertehuis zijn, betaalt voor het schoolgeld van onze eigen meisjes. Dit jaar hebben we maarliefst 19 van onze eigen meisjes op onze eigen school zitten.

De twee allerjongste meisjes van het huis zitten nu dus ook op school. Rosenda en Nicole snappen er nog niets van dat ze nu op een stoeltje moeten blijven zitten en luisteren. Als ik langs het raam loop, staat Rosenda op om achter me aan te komen. Dat doet ze namelijk altijd, dus waarom nu niet meer. Rosenda heeft een allerschattigste manier om bij mij op kantoor te kunnen blijven komen. Ze verstopt dingetjes van haarzelf ergens en dan komt ze aankloppen en roepen “Mijn sandalen, mijn sandalen!” en tovert die dan van onder de bank vandaan. Als ik haar er vervolgens weer uitgooi, probeert ze net voor ik de deur sluit weer een slipper naar binnen te gooien, met haar onschuldige grote ogen. Nicole is weer wat makkelijker: die blijft tenminste zitten, maar die heb ik wel al een keer een van haar klasgenootjes in elkaar zien meppen, een jochie. Ja, dat krijg je met die meiden van ons, die weten zichzelf te verdedigen!

Ook drie andere meisjes zijn dit jaar nieuw naar onze school gegaan. Ismelda, 6 jaar oud, kwam in februari naar Our Little Roses nadat haar moeder overleed, was nog nooit naar school geweest. Eerst heeft ze 5 maanden in “kindergarten” op en publieke school gezeten. De hele zomer heeft ze engelse woordjes en liedjes geoefend met een vrijwilligster, zodat ze nu twee klassen over kon slaan en met haar leeftijdsgenootjes in “preparatoria” kan zijn, zonder een (engelse) taalachterstand te hebben. Het is maar iets heel kleins, maar wel iets om erg blij mee te zijn. Het leven van dit meisje is in ieder geval heel snel op de goede weg gekomen. En ze is zo schattig in haar uniformpje.

Een tweede meisje dat nieuw naar onze school gaat is Jakalin, het oudere zusje van Nicole. Zij is direkt in Kinder terechtgekomen en doet het daar “leuk” en bijt stevig van zich af. Ze is daar samen met een ander spook van het kindertehuis, Mauda. Ook Jakalin betrapte ik al dat ze een tik uitdeelde aan een klasgenootje, weer een knaapje. Tenslotte is er nog Katarine, “Kata” zoals we haar noemen. Kata is ook dit jaar naar Our Little Roses gekomen en is een absoluut engeltje. Zij komt uit een situatie van extreme armoede en is snel opgeknapt hier. Ook zij heeft de hele zomer Engels geleerd, zodat ze nu in First grade zit. Die klas had al 7 van onze meisjes, door veel leerkrachten al de “teroristas” genoemd. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om 7 van onze eigen, assertieve, ondeugende en blije meisjes in je klas te hebben. Met Kata zijn dat er nu 8, een eigen klein Al Qaida-netwerkje bij elkaar. De nieuwe lerares van die klas, een 22-jarige vrijwilligster uit South Carolina, stond al een keer huilend bij me op kantoor dat die K-kinderen niet wilden luisteren. 

Verder hebben we sinds 4 weken weer een nieuw meisje erbij, Raquel wel een heel tragisch geval. Dit meisje is echt heel zwaar mishandeld en verwaarloosd door haar familie. Ze zit vol littekens van stok- en zweepslagen en is echt een stokje, zo mager. Ze zit op een speciaal dieet, en ik voel me soms net een Italiaanse oma als ik tegen haar praat:”Eet, Eet, je moet eten jij!” Vandaag is ze voor het eerst mee gaan voetballen, wat al wel heel bijzonder was. Maar de ellende straalt wel van dit meisje af, wat een triestigheid dat ouders, familie, zo met een eigen kind omgaan.

Voor de rest loopt alles hier lekker. We blijven ons best doen om zo positief mogelijk zoveel mogelijk meisjes te helpen. Steun blijft hard nodig! Dus als je iets voor OLR wilt doen, kijk eens op www.ourlittleroses.nl of stuur me gewoon een mailtje. We blijvenvrijwilligers zoeken, dus mensen die willen komen, of iemand kennen die iets zoeken, moeten me ook beslist schrijven. Verder is er morgen in Dordrecht een grote sponsorloop voor het medische programma voor straatkinderen van Our Little Roses. Dat is een nieuw project dat ik opzet samen met de kliniek hier. Voor een dollar kunnen straatkinderen naar een dokter en krijgen gratis medicatie erbij. Daarmee gaan we honderden kinderen helpen.

Tenslotte heb ik een vlucht geboekt om in Oktober naar Nederland te komen. Ik blijf dan drie en een halve week, en vlieg in November terug om via een tussenstop in Washington weer door te vliegen naar Honduras. Dit jaar vier ik kerst met de meiden.

Hartelijke groet,

Niek

P.S.: Ik heb een nieuw mobiel nummer in Honduras. Jullie kunnen me als het goed is bereiken op +.504.365.3626
P.P.S.: Wat fotootjes……