Quetzales, smogg en de Christo Negro

Hallo,

levend en wel terug in San Pedro Sula na een heerlijke week door Guatemala. Het laatste bericht kwam toen we net aankwamen in Coban, een stadje ten noorden van "Guate", zoals Guatemala City hier genoemd wordt. Daar stond op de planning om een beetje rond te toeren in de omgeving en wat natuur te gaan bekijken. De eerste dag werd dat "het achtste wereldwonder" (zoals men zelf claimt) genaamd: Cemuc Champey. Dat is een natuurlijke brug, maar niet zoals je verwacht. Het is een tunnel van 300 meter lang waar met groot geweld een rivier doorheenknalt. Daar bovenop liggen een aantal lagen kalksteen, in afdalende plateaus ook gevuld met (zacht) stromend water van de rivier, maar dan met een prachtig helderblauwe kleur die je eerder bij een tropisch eiland verwacht. Daar hebben we een dagje lekker lopen poedelen nadat we er 3,5 uur over deden om de 60 kilometer er naartoe te reizen (en we ook nog 3,5 uur terug moesten). Maar wel prachtig om zo in zo'n bassin te badderen in de Guatemalteekse hooglanden met uitzicht over een fantastische vallei.

De volgende dag gingen we naar de "Grutas de Rey san Marcos", de grotten van Koning Heilige Marcus als het ware. Een nieuw ontdekt grottenstelsel van 3 kilometer lang ook weer ten noorden van Coban. Dat was heel interessant en erg mooi ook weer. We moesten verschillende bussen dieper de bergen in nemen, waar de laatste niet meer dan een pick-up de zandweg op was. De medepasagiers, van een etnische groep afstammend van de Maya's, hadden de grootste lol om de twee gringo's die in plaats van per gele Hummer met gave velgen o.i.d. de berg op gingen met hen in de pick up. Dat gegeven bespraken ze luidop in hun eigen taal, het Quek'chi (maar pin me er niet op vast) dat zo ongeveer klonk als "pakhuechikkkhua". Ik stierf inmiddels duizend doden terwijl ik mijzelf op de been probeerde te houden achterop in die pick-up, terwijl Abby de grootste lol erom had. Grrrrrr.....

De grotten zelf waren erg mooi, maar zoals gezegd vrij recent ontdekt en nog niet zo heel erg geexploiteerd. We gingen met zijn tweetjes met Roberto, een soort van grondhobbit, de berg in. Dat was gaaf, want pikkedonker en erg nauw. Niek moest op handjes en knietjes door tunneltjes, wat wel eens wat claustrofobische gevoelens opriep. Klauterend over stalagtieten en -mieten kwamen we aan in een grote ruimte die zogenaamd een Maya-religieuze plaats was. Daar name we rustig de tijd, keken flink rond en draaiden voor een minuut of 5 het licht uit. Gitzwart en doodstil en behoorlijk creepy zo dat zo mee te maken. Naar het schijnt werkt zo'n bezoek aan die grot wel zegenend en helend, dus dat dan weer wel. Het was alles bij elkaar wel een lange reis voor 45 minuten in die grot, maar wel erg leuk om gedaan te hebben.

Diezelfde middag reisden we af richting Guate, maar we lieten er ons halfweg uitzetten bij een punt waar we nog wat recht te zetten hadden: de Biotopo Quetzal. De Quetzal is een mooi vogeltje, dat in Guatemala de nationale vogel is. Ter vergelijking, ik weet niet OF Honduras een nationale vogel heeft, maar ALS ze er een hebben, is het de kip. Gefrituurd wel te verstaan. Maar goed, alle gekheid op een stokje, we hoopten in dit nationale park de Quetzal te spotten. Daarvoor moesten we overnachten in een hospedaje aldaar aan de snelweg, doodstil, donker, koud, geen vermaak, slechts 1 biertje in de hele toko en alles bij elkaar waren we blij toen we om half 8 in bed lagen. De volgende ochtend om half 6 de wekker om op openingstijd de biotopo in te kunnen om de Quetzal aan zijn staart te gaan trekken. Wij dus 2,5 uur hiken door prachtig "cloud forest", schitterende dicht bos, maar geen Quetzal gezien. Die zijn waarschijnlijk allemaal in Honduras gefrituurd opgediend. Vette pech voor ons, maar niet getreurd, we pakten de boel gauw in en raceten door naar de grootste stad van Midden-Amerika: Guatemala City.

Dit was de 4e of 5e keer dat ik in Guate was, maar ik heb er nog nooit echt tijd willen doorbrengen. De stad heeft de reputatie smerig en onveilig te zijn, eigenlijk net als San Pedro Sula. Maar ik vond dat ik er na al die keren toch eens aan moest gaan geloven en een beetje moeite moest gaan doen om haar te leren kennen. Om 1 uur 's middags kwamen we aan en om 2 uur hadden we een hotel gevonden waarvan we het gevoel hadden dat het veilig genoeg was om geen Mara's (bendeleden) binnen te laten of gerund werd door bendeleden. We togen de stad in en gingen richting Parque Central. Onderweg daarheen liepen we langs kilometers straatstands waar alles verkocht wordt wat in Nederland illegaal is: gehackte software, cd's, dvd's etc. Op een bepaald moment zag ik een jonge vrouw, gekleed in traditionele (Maya)kleding die illegaal gekopieerde DVDs verkocht. Misschien het mooiste voorbeeld van "glocalisering" (kruising van locali- en globalisering) van de afgelopen weken. Ik tikte een dvd van Lord of the Rings op de kop voor heel weinig. Mooi!

Na een paar uurtjes rondgehangen te hebben op en om Parque Central werd het donker. We hadden al besloten dat we niet in het donker door de stad zouden gaan struinen en dus was het zaak een hap eten binnen te krijgen, veel junkfood te scoren met wat koude "hanen" (Gallo's, het nationale bier dat "Haan" heet). Het eten werd in een "pittoresque" restaurantje aan de straat, waar het eten buiten aan de weg op display lag. Helaas bleek dat ons eigen eten van diezelfde display kwam en zo dus de rijst en bonen, platano's, runderspies en guacamol gerookt was in uitlaatgassen van kippenbussen, smogg en rubber van scheurende banden. Geloof me: dat kon je proeven. Maar nog steeds geen maagklachten noch diarree en dus werkt smogg lekker desinfecterend. Vervolgens door naar de hotelkamer waar we met veel moeite hebben geslapen in veel te veel licht (geen gordijnen en een kamer naast een paar TL-balken maakt het niet perse donker in je kamer) en de takkenherrie van kippenbussen met naverbranders voor uitlaten die steeds voorbij kwamen. Gelukkig stond (zucht: weer!) om 5 uur de wekker, want we gingen terug naar San Pedro Sula. Maar we gingen niet de logische route vanuit Guate via Chiquimula en Copan, maar via Esquipulas en Aguas Calientes.

In Esquipulas is een bedevaartsoord, het Lourdes van Midden-Amerika om zo maar eens te zeggen. Er is een kerk met daarin de "Christo Negro", de zwarte Christus. Naar verluid besloot de lokale Maya-chef, ergens net voor 1600, niet te vechten tegen de Spaanse Conquistadores, die als dank prompt een Christus bestelden bij een vooraanstaande Spaanse kunstenaar voor de kersvers gekerstende Maya's. De kunstenaar maakte deze Christus uit een hele donkere houtsoort en jaren van kaarjes erbij branden en hem letterlijk bewrijven maakt deze Christus gitzwart. Bovendien schijnt hij zeer helende effecten te hebben, waardoor heel gelovig&ziek Midden Amerika een bedevaart maakt naar deze Christus. Daar kwamen Abby en ik ook achter: we moesten 1,5 uur met alle bagage in de rij staan in de brandende zon om 20 seconde naar dit kruisbeeld te kunnen kijken. Dat was wel een bijzondere ervaring: honderden zeer devote mensen luidop biddend, uren wachtend om even snel een blik op het kruisbeeld te kunnen werpen: wow! We kwamen er WEER gezegend en geheeld van weg, dat is na de Grutas del Rey mooi dubbelop dus! Ons jaar kan net meer stuk!

Maar goed, voor die 20 seconden maakten we dus een omweg van 3 uur en moesten we 1,5 uur in de rij en wilden we nog wel dezelfde dag door naar San Pedro Sula. Dat betekende snel een collectieve taxi naar de grenspost Guatemala-Honduras bij Aguas Calientes. Dat was een hoogbejaarde Isuzu Diesel met een hoogbejaarde meneer aan het stuur die met 5 passagiers waaronder ons (in dit piepkleine autootje) naar de grens tufte. De douane van Guatemala had een baaldag, dus checkten we niet (normaal verplicht) uit uit Guatemala (wat ons weer een exit belasting scheelde, dat dan weer wel) en konden we door naar de Hondurese douane die ons uiterst vriendelijk en vakkundig aan een nieuwe stempel in het paspoort en een gloednieuw Visum voor 90 dagen hielp. Hoera! Tot ons grote geluk stond daar ook de laatste bus klaar die direct door zou tuffen naar San Pedro Sula en daar kwamen we dan gisterenavond om 9 uur, moe maar voldaan, weer aan.

Morgen is iedereen vrij, maar ga ik gewoon aan het werk, ik heb tenslotte weer wat vrije dagen genomen. Maar ik kan er met frisse moed weer hard tegenaan, totdat de paasweek ons weer de ruimte geeft om de regio af te reizen. Voor dan staat, andermaal op een minimaal budget, weer een ander land op het programma: Nicaragua!
Voor nu veel liefs en tot hoors,

Niek