Schietend het nieuwe jaar in....

Hola gente,

Oudjaarsavond, uurtje of half zeven. In Nederland viert iedereen nu nieuwjaar, daar is het al half 2. Ook van mijn kant uit: feliz Ano Nuevo!

Er is hier gisteren wat gebeurd, en dat wil ik vast even kwijt. Ik heb vast wel eens wat geschreven over het kleine project in het dorp Cofradia, waar Our Little Roses 7 klein huisjes heeft gebouwd voor ontheemde families (na orkaan Mitch). Het is aan het einde van het dorpje met onverharde weg (wel electriciteit inmiddels) in een heel arm gebied waar veel bendeleden zitten. Abby en ik hebben daar sinds augustus 2004 bijna wekelijks een bezoek gebracht, om te kijken hoe het met die families gaat en om zo goed en kwaad als het gaat een alfabetiseringsproject op te zetten. Toen Abby in augustus is vertrokken heb ik de verantwoordelijkheid over het project overgenomen.

In een van de huisjes woont de familie van doña D., een vrouw van halfweg de veertig. Ze is geestelijk niet helemaal 100% en heeft duidelijk zichtbaar een zwaar leven achter de rug. Ze heeft geen werk, geen eten, geen geld. Ze heeft een behoorlijk verstandelijk gehandicapt dochtertje van een jaar of 10, en een oudere dochter S., van 15. S. is een gevoelig en mooi meisje, dat nooit naar school is geweest. Als haar moeder het haar toestond, participeerde zo zoveel mogelijk in het alfabetiseringsprogramma. Veel kwam daar niet van, want haar moeder stuurde haar van hot naar her om voor zieke familieleden te zorgen. S. is goed aanspreekbaar als haar moeder er niet is, maar als haar moeder er wel is, is ze een nerveus en trillend meisje. Haar moeder heeft de toekomst van S. zelf nooit echt als prioriteit gesteld.

Abby en ik hebben het er vaak over gehad, dat we S. zo graag wilden helpen. Er waren veel geruchten rondom haar: dat ze verkracht was, geslagen, zich prostitueerde. Afgelopen woensdag zag haar “ex-vriend”, die haar in ieder geval heeft geprobeerd te verkrachten, haar vlak bij haar huisje staan praten met een andere jongen. De ex-vriend is ’s nachts om 2 uur teruggekomen, het huisje binnengelopen en heeft S. zonder pardon in de borst en arm geschoten. Doña D. werd in haar been geraakt. Niemand in de buurt durfde het eerste uur te gaan kijken, wat heel gruwelijk klinkt, maar niemand wil het risico lopen zelf ook slachtoffer te worden, iets was hier wel vaak gebeurd. Na een uur is de politie gekomen, die een enorm bloedbad aantrof. S. En doña D. zijn achterin een politietruck gegooid en naar het Catarino Rivas gereden, een publiek ziekenhuis hier, ongeveer een uur rijden van hun huis af. S. was toen al buiten bewustzijn van het bloedverlies.

Op dit moment is het erg onduidelijk wat precies hun status is. Ik weet dat beiden nog leven, en dat de dader, die door S. voordat ze het bewustzijn verloor is geidentificeerd, niet opgepakt is. Het leven van S. was al ongelofelijk hard en zwaar, maar hoe het nu verder moet weet ik niet. Anderhalve week geleden besprak ik met doña Diana, de directrice van OLR, nog de mogelijkheid om haar in Our Little Roses op te nemen, maar nu is het te laat. (Er zijn heel veel redenen om haar wel en niet op te nemen, geen makkelijke beslissing.)

Voor mij persoonlijk is dit een enorme klap, waar ik het behoorlijk moeilijk mee heb. S. is voor mij altijd zo’n voorbeeld geweest van een meisje dat veel beter af kon en had moeten zijn, en ik heb zo vaak in de bus terug van Cofradia tegen Abby gezegd:”Als we eens.... kunnen we niet...”, en nu is het allerergste gebeurd. Voor haar voorlopig nog geen gelukkig nieuw jaar.

Ik ga koken, over een uur naar de meiden, en tussen hun in maar lekker vieren dat we nog niet alle meisjes in Honduras kunnen helpen, maar al wel blij moeten zijn met de 70 die we nu in Our Little Roses hebben.

Goed begin,

Niek

Meer info: www.ourlittleroses.nl