Kerstlampjes in palmbomen...
Door: Niek de Goeij
Blijf op de hoogte en volg Niek
29 December 2005 | Honduras, San Pedro Sula
Feliz Navidad!
Wel eens 100 Barbies in een half uur tijd moeten uitpakken? Kom gerust kerstmis vieren bij de meiden van kindertehuis Our Little Roses! (www.ourlittleroses.nl)
Voor het eerst in de ruim 6 jaar dat ik betrokken ben bij Our Little Roses heb ik kerstmis met de meiden gevierd. Ik wilde dat heel graag, omdat voor de kinderen kerstmis een speciale tijd is, en ook heel erg een tijd waarin ze geconfronteerd worden met het feit dat ze geen of bijna geen familie hebben. Omdat de meeste staf en vrijwilligers ook bij hun respectievelijke families zit, is het leuk om bij ze te kunnen zijn, en ze een beetje familiegevoel mee te geven.
Er werd natuurlijk heel veel heisa gemaakt van kerstmis in San Pedro Sula. Hoewel hier alleen kerstavond gevierd wordt, eerste en tweede kerstdag bestaat niet, proppen ze alle emotie, eten en kapitaal van twee en een halve kerstdag in die paar uur. Alles vindt plaats op kerstavond, pakweg tussen 7 en 1. Bovendien moet er ook nog verschrikkelijk veel vuurwerk afgestoken worden.
De stad was al dagen voor het grote feest een enorme bende. San Pedro staat op zijn zachtst gezegd al niet bekend om zijn schone straten, maar er lagen/liggen nu letterlijk hopen afval door de hele stad. Niet normaal meer wat een bende. De kranten staan er vol van, de bijbehorende ziektes, en ook van alle vuurwerkongelukken.
Als het in SPS koortsachtig druk is rondom een feestdag, dan doen we daar bij Our Little Roses gewoon gezellig aan mee. Dagen tevoren waren de meiden al aan het uitvogelen wie er wel en niet met hen kerst zou vieren, of er wel mooie kleren beschikbaar waren (de oudere meiden), of de kerstman zou komen (de jongere meiden) en of de kerstman eng zou zijn of niet (Mauda).
Ik genoot wel van alle heisa, maar kon zelf niet echt in de kerstsfeer komen. Het blijft lastig met bijna 30 graden op de thermometer, in mijn korte broek en kerstlampjes in palmbomen.
Op kerstavond zelf haalde ik zowaar een strijkbout over een nette broek en overhemd, en ging keurig netjes naar het Huis toe. Eerst zouden we met zijn allen naar de kerstmis gaan. Daar kwamen we natuurlijk 20 minuten te laat aan, want de meiden kregen het niet voor elkaar om helemaal klaar, prachtig en opgemaakt op tijd te vertrekken. Omdat 70% van de congregatie uit meiden van OLR bestaat wachtten ze keurig op ons, en zo kregen we toch de hele mis mee. Die was niet veel anders dan normaal, behalve dat deze keer de bisschop de meiden in 45 minuten in slaap preekte, in plaats van een gewone priester. Rosenda, onze "baby" was er helemaal van streek van, want die snapte er helemaal niets van dat het allemaal zo lang moest duren. Drie kwartier preken voor een groep met 70 kinderen is misschien een beetje aan de lange kant.
Na de mis met zijn allen de bus weer in om als een dolle naar het Huis te racen voor belangrijker zaken: er moesten kadootjes uitgepakt worden! De kleintjes werden gek, want er moest ook nog gegeten worden. (Eten?? Wie wil er eten als er KDAOOTJES uitgepakt moeten worden??!) Ik haastte me dus om met de staf vier kalkoenen onvakkundig aan flarden te snijden, en na een snelle hap aardappelpuree, kalkoen met hele vette vulling en wat salade konden we eindelijk de tv-kamer in om te wachten op de Kerstman.
Vorig jaar was het niet goed gelukt om een kerstman te regelen, vandaar dus dat Diana Frade, de directrice, er dit jaar zelf voor zorgde. Haar man, de bisschop van Miami die de perfecte bouw heeft voor Kerstman, werd in een pak gehesen en hij stapte driftig "Ho-Ho-Ho"-roepend de tv-kamer in. Sommige meiden liepen te juichen (de kleintjes), anderen huilden (Mauda, eventjes maar) en de rest riep "Hola bisschop Leo!" (de ouderen).
De Kerstman ging zitten en begon in een razend tempo kado-tassen uit te delen aan de meiden. Stel je voor dat je bij alle 75 stil zou moeten staan, Rosenda zou naar de basisschool kunnen tegen de tijd dat we klaar waren! Dus al na een goed uur had iedereen een kadotas en begon het grote uitpakken.
De ouderen krijgen met name functionele kado's: mooie nieuwe kleren, sierraadjes, geurtjes etc. De kleintjes krijgen echt kinderspeelgoed, zoals Barbies, My Little Ponies, kammetje en borsteltjes (Nicole kamde me nog dezelfde avond een hoofdhuidperforatie, het schatje). Veel roze en plastic kado's dus. Ik liep rond met de camera om heel veel foto's van al die blije smoeltjes te maken en om al dat speelgoed uit hun drie kilo overbodige verpakking te halen. De meiden waren, al was het al na middernacht, enorm blij en het was geweldig ze zo te zien. Enorm snoezig.
Rond een uur of half een waren we er wel redeljk klaar mee, en de vrijwilligers besloten naar huis te gaan. Dat was nog een redelijk riskante tocht, want met al het vuurwerk leek het wel burgeroorlog. Ik wilde ook graag nog wat fotootjes maken van al die enorm verlichte huizen, dus wandelden we nog wat voorzichtig door de buurt om wat plaatjes te schieten. Redelijk vermoeid ging ik vervolgens naar bed, om de volgende ochtend wakker te worden op een doodnormale Sampedraanse zondag: kerstmis was weer helemaal voorbij. Kort maar krachtig!
Groetjes,
Niek
Wel eens 100 Barbies in een half uur tijd moeten uitpakken? Kom gerust kerstmis vieren bij de meiden van kindertehuis Our Little Roses! (www.ourlittleroses.nl)
Voor het eerst in de ruim 6 jaar dat ik betrokken ben bij Our Little Roses heb ik kerstmis met de meiden gevierd. Ik wilde dat heel graag, omdat voor de kinderen kerstmis een speciale tijd is, en ook heel erg een tijd waarin ze geconfronteerd worden met het feit dat ze geen of bijna geen familie hebben. Omdat de meeste staf en vrijwilligers ook bij hun respectievelijke families zit, is het leuk om bij ze te kunnen zijn, en ze een beetje familiegevoel mee te geven.
Er werd natuurlijk heel veel heisa gemaakt van kerstmis in San Pedro Sula. Hoewel hier alleen kerstavond gevierd wordt, eerste en tweede kerstdag bestaat niet, proppen ze alle emotie, eten en kapitaal van twee en een halve kerstdag in die paar uur. Alles vindt plaats op kerstavond, pakweg tussen 7 en 1. Bovendien moet er ook nog verschrikkelijk veel vuurwerk afgestoken worden.
De stad was al dagen voor het grote feest een enorme bende. San Pedro staat op zijn zachtst gezegd al niet bekend om zijn schone straten, maar er lagen/liggen nu letterlijk hopen afval door de hele stad. Niet normaal meer wat een bende. De kranten staan er vol van, de bijbehorende ziektes, en ook van alle vuurwerkongelukken.
Als het in SPS koortsachtig druk is rondom een feestdag, dan doen we daar bij Our Little Roses gewoon gezellig aan mee. Dagen tevoren waren de meiden al aan het uitvogelen wie er wel en niet met hen kerst zou vieren, of er wel mooie kleren beschikbaar waren (de oudere meiden), of de kerstman zou komen (de jongere meiden) en of de kerstman eng zou zijn of niet (Mauda).
Ik genoot wel van alle heisa, maar kon zelf niet echt in de kerstsfeer komen. Het blijft lastig met bijna 30 graden op de thermometer, in mijn korte broek en kerstlampjes in palmbomen.
Op kerstavond zelf haalde ik zowaar een strijkbout over een nette broek en overhemd, en ging keurig netjes naar het Huis toe. Eerst zouden we met zijn allen naar de kerstmis gaan. Daar kwamen we natuurlijk 20 minuten te laat aan, want de meiden kregen het niet voor elkaar om helemaal klaar, prachtig en opgemaakt op tijd te vertrekken. Omdat 70% van de congregatie uit meiden van OLR bestaat wachtten ze keurig op ons, en zo kregen we toch de hele mis mee. Die was niet veel anders dan normaal, behalve dat deze keer de bisschop de meiden in 45 minuten in slaap preekte, in plaats van een gewone priester. Rosenda, onze "baby" was er helemaal van streek van, want die snapte er helemaal niets van dat het allemaal zo lang moest duren. Drie kwartier preken voor een groep met 70 kinderen is misschien een beetje aan de lange kant.
Na de mis met zijn allen de bus weer in om als een dolle naar het Huis te racen voor belangrijker zaken: er moesten kadootjes uitgepakt worden! De kleintjes werden gek, want er moest ook nog gegeten worden. (Eten?? Wie wil er eten als er KDAOOTJES uitgepakt moeten worden??!) Ik haastte me dus om met de staf vier kalkoenen onvakkundig aan flarden te snijden, en na een snelle hap aardappelpuree, kalkoen met hele vette vulling en wat salade konden we eindelijk de tv-kamer in om te wachten op de Kerstman.
Vorig jaar was het niet goed gelukt om een kerstman te regelen, vandaar dus dat Diana Frade, de directrice, er dit jaar zelf voor zorgde. Haar man, de bisschop van Miami die de perfecte bouw heeft voor Kerstman, werd in een pak gehesen en hij stapte driftig "Ho-Ho-Ho"-roepend de tv-kamer in. Sommige meiden liepen te juichen (de kleintjes), anderen huilden (Mauda, eventjes maar) en de rest riep "Hola bisschop Leo!" (de ouderen).
De Kerstman ging zitten en begon in een razend tempo kado-tassen uit te delen aan de meiden. Stel je voor dat je bij alle 75 stil zou moeten staan, Rosenda zou naar de basisschool kunnen tegen de tijd dat we klaar waren! Dus al na een goed uur had iedereen een kadotas en begon het grote uitpakken.
De ouderen krijgen met name functionele kado's: mooie nieuwe kleren, sierraadjes, geurtjes etc. De kleintjes krijgen echt kinderspeelgoed, zoals Barbies, My Little Ponies, kammetje en borsteltjes (Nicole kamde me nog dezelfde avond een hoofdhuidperforatie, het schatje). Veel roze en plastic kado's dus. Ik liep rond met de camera om heel veel foto's van al die blije smoeltjes te maken en om al dat speelgoed uit hun drie kilo overbodige verpakking te halen. De meiden waren, al was het al na middernacht, enorm blij en het was geweldig ze zo te zien. Enorm snoezig.
Rond een uur of half een waren we er wel redeljk klaar mee, en de vrijwilligers besloten naar huis te gaan. Dat was nog een redelijk riskante tocht, want met al het vuurwerk leek het wel burgeroorlog. Ik wilde ook graag nog wat fotootjes maken van al die enorm verlichte huizen, dus wandelden we nog wat voorzichtig door de buurt om wat plaatjes te schieten. Redelijk vermoeid ging ik vervolgens naar bed, om de volgende ochtend wakker te worden op een doodnormale Sampedraanse zondag: kerstmis was weer helemaal voorbij. Kort maar krachtig!
Groetjes,
Niek
-
29 December 2005 - 22:13
Jet:
Om nooit te vergeten.
Was er ook geen kerststalletje (op de markt zijn er genoeg te koop als je je niet vergist!) en werden er geen kerstliedjes gezongen? -
30 December 2005 - 16:23
Willem V.d. Donk:
Prachtig! Mooi verhaal, mooie foto's maar vooral mooi voor de kinderen.
Ik gun hen alle geluk van de wereld.
Volhouden, ook in 2006.
Groeten uit Deventer.
Kitty, Barry en Willem.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
