Koeienmaagsoep.......

Buenas tardes,

het is weer een heerlijke zondagmiddag. Op de achtergrond een partij Hondurees voetbal, het zweet gutst me van het gezicht (net de vloer gedweild) en ik zit nu achter de computer met de wetenschap dat ik de hele dag niets meer hoef te doen.

Vanochtend ben ik nog wel lekker bezig geweest. Ik vertrek vrijdag voor zeveneneenhalve week naar Nederland en de VS, dus ik moet tegen een heleboel mensen gedag zeggen, met name tegen de kinderen. Die zullen het niet begrijpen als ik ineens een hele tijd niet verschijn, dus ik moet ze dat wel mooi duidelijk maken. Vanochtend waren Bessy, Jessica, Josefina en Jesus aan de beurt. Dit zijn de drie zusjes die bij Our Little Roses waren weggehaald om bij hun broertje Jesus te kunnen zijn. Zij zitten in een kindertehuis in San Manuel Cortes, een half uurje van San Pedro Sula vandaan. Vanochtend ging ik daarheen, met Josselyn, een meisje van Our Little Roses en "tia" Brenda, een van hun verzorgsters uit de tijd dat ze nog in Our Little Roses woonde. Ik zou ook Jasmin meenemen, maar die was gestraft en mocht dus niet mee.

Aangekomen in Hogar de Fe in San Manuel Cortes werden we weer met open armen ontvangen. De mensen zijn uiterst vriendelijk daar. De meisjes waren erg blij ons te zien. Kleine Jesus kroop bij me op schoot, keek me met grote ogen aan en zei "Niek", wat erg snoezig was. (Hij is 2.5, dat ie mijn naam weet is al super.) Bessy is weer zo gewend aan mijn bezoekjes dat het niet speciaal meer is, arme Josefina is als altijd een beetje een triest meisje, maar wel heel erg enthousiast als ik er ben. En dan kleine Jessica, mijn schatje, kroop weer op schoot en begon weer heel zachtjes tegen me aan te praten. Het is zo'n schatje. Toen mijn ouders hier waren in het voorjaar zijn we ze ook gaan bezoeken en mama en papa deden toen een eend aan ze kado, type Alfred J. Kwak. Die eend kun je in zijn snavel knijpen en dan doet-ie:"Kwakwakkwakkwakkwak, kwakkwakkwakkwakwak", en Jessica, ik noem haar "Jekka" vindt dat schitterend. Dus de eend kwam weer uit de kast en zo zaten we een half uurtje te spelen.

We kwamen net na lunchtijd maar hermana Gloria, zoals de dame heet die voor ze zorgt, kwam ons nog wel een bord soep brengen. Ik had nog niet ontbeten (te laat opgestaan) dus lustte wel een lekker soepje. Helaas: vandaag was het de lokale specialiteit, Sopa de Mondongo, ofwel: koeienmaagsoep! Ik ben niet kinderachtig met eten, helemaal niet hier. Ik eet kippenorganen (hoewel ik de voeten weiger af te kluiven), stinkende, harde, zure kazen, soms onveilig water, maar koeienmaag (dat eruit ziet als een spons, smaakt als een spons en de textuur heeft van een spons) krijg ik niet naar binnen. Ik heb het wel een keer geprobeerd overigens (het lijkt op spons, of had ik dat al geschreven?). Gelukkig ging hermana Gloria nog op pad om een fles Pepsi voor ons te halen, dat gaf mij tijd om al mijn stukken koeienmaag aan Jessica te voeren (die heeft ALTIJD honger) en die smikkelde het dus lekker weg. Dat was wel slim, want tia Brenda deed dat niet en werd later dus gedwongen het allemaal op te eten, omdat ze hermana Gloria niet wilde kwetsen. Jessica en ik hebben een uitstekende symbiose zo!

Afijn, het was weer een prettig bezoek, heerlijk van de kinderen genoten en uitgelegd dat ik pas over 2 maanden weer bij ze op bezoek kom. Ik ga wel overleggen of ik met de kerst bij ze op bezoek kan komen. Ouders die ze komen bezoeken hebben ze niet meer, dus dan kan het beter "ome Niek" zijn.

Toen ik een uur later de auto op het huis had geparkeerd en naar huis wandelde, een tas met Yucca en radijzen in de hand die ik nog mee kreeg van de mensen in Hogar de Fe, stonden net wat straakinderen op de stoep. Die komen overal het vuilnis ophalen, en daar betalen we ze voor. Voordat mensen zich gaan opwinden: er is geen vuilnisophaaldienst in de buurt, dus we hebben twee mogelijkheden om van ons vuilnis af te komen: zelf verbranden (lekker voor het milieu) of een straatkind €0,50 per zak betalen om hem het mee te laten nemen. Zij brengen het naar de vuilnisbelt (zeggen ze) of pleuren het in de rivier (ze zeggen dat ze dat niet doen). Ik opteer voor het laatste, dan verdienen ze er nog wat aan.

Maar goed, ik dus de deur open gemaakt en de 4 knaapjes uitgenodigd om onze twee enorme zakken van een week vrijwilligersleven op te ruimen. Afgerekend (30 Lempira, ik betaal altijd extra) en de kinderen er vandoor met de zakken en hun geld. Ik tevreden met deze win-winsituatie. Totdat de wacht van de bouwput tegenover ons huis naar me toekomt en zegt:"He, zie je dat die blagen er met je bal vandoor zijn gegaan?" Ik denk na, en inderdaad is mijn adidas-bal van €10 die ik al meer dan een jaar heb gejat door die blagen! Gewoon onder mijn neus meegenomen!

Ik over pis, dus ik spring op mijn bloedrode mountainbike (deze mountainbike is mogelijk gemaakt door Daan van Poppel) en race in de richting van waar de knaapjes verdwenen zijn. Uiteindelijk na een minuutje of drie rondracen door de buurt kwam ik de knulletjes weer tegen en inderdaad probeerden ze nog snel mijn bal weg te moffelen. Ik werd vervolgens redelijk schoolmeesterachtig boos, niet hard schreeuwend, maar teleurgesteld etc.:"Dat is dus niet zo handig wat jullie nu hebben gedaan. Ik help jullie altijd, geef jullie meer geld dan waar jullie om vragen, probeer altijd te helpen met andere dingen, en nu stelen jullie mijn bal. Dat was dus niet zo slim. Jullie hoeven nu bij ons huis niet meer om vuilnis te komen vragen, jullie hebben mijn vertrouwen geschaad. Erg dom." De knaapjes stonden er een beetje schaapachtig bij te grijnzen, berouwvol, denk ik. Daar heb ik het maar bij gelaten, maar voorlopig zijn ze persona non grata aan mijn hek. Zo moeten ze leren dat hun kortetermijn succes (de bal) hun lange termijn voordeel (tsja, toch wel de helpende relatie die ik voor ze was) verpest. Over een maandje of twee zal het allicht weer goed komen, maar voor nu vind ik dat het een lesje is dat ze maar even moeten leren. Verder zijn het wel gewoon mooie blagen, alleen gaat mijn vuinis voorlopig naar wat anderen!

Vriendelijke groet en tot over 2 weekjes!

Niek