Wat heb ik het toch slecht....

Buenas tardes,

Een eeuwigheid geleden is het inmiddels dat ik jullie voor het laatst geschreven heb. Tijd dus om weer eens een teken van leven te geven. Eigenlijk is alles kort samen te vatten dat alles uitstekend is hier in
Honduras: druk, hektisch, avontuurlijk, soms spannend, maar eigenlijk gewoon heel goed.

Om maar eens te beginnen met huis Our Little Roses. Met de meiden gaat alles best lekker door. We zijn weer flink gegroeid in het afgelopen half jaar, met veel nieuwe meiden, in leeftijd van tussen de 2 en 13 jaar oud. De jongste (Rosenda) is een klein schildpadje, superlief, die al weer heel
eigenwijs begint te worden. Ze viel ooit een gat in haar hoofd (uit bed gestuiterd, kan gebeuren) en liet zonder te huilen zes hechtingen in haar hoofdje zetten. Toen ze een dag of twee later een tetanus-prik kwam halen bij de artsen van de medische kliniek en ik haar mentaal ondersteunde, gaf ze geen kik bij die grote dikke naald in dat piepkleine billetje.

En dat terwijl ik hier vanochtend kwam binnengelopen en er onder de meeste kleintjes grote consternatie heerste want de dokter was hier voor de “Vacuna”, inentingen! En dat betekent pijnlijke prikken en veel tranen. Mauda (4 en een half) was al doodsbang en verstopte zich in mijn kantoor. Tot bleek dat de dokter een dermatoloog was die naar de huid van een van de meisjes kwam kijken: toen was het gevaar geweken. Mauda kwam nog wel even informeren hoe het zat met de snoep die ik haar beloofd had als ze een grote meid zou zijn bij de dokter. Vette pech voor Mauda!

De oudste van de nieuwe meiden, Marie, is een bekende hier in dit gedeelte van de stad. Jarenlang verkocht ze kauwgum op straat, bedelde en er zijn geruchten rondom prostitutie. Veel mensen uit de buurt kennen haar hier en een Hondurese vriend van me was prettig verrast haar hier in het Huis tegen
te komen. Marie is overigens heel erg aardig, enthousiast en sterk en daarbij een ijzersterke voetbalster die het spelletje helemaal begrijpt. Het is heerlijk om met haar te ballen.

Ook met de vrijwilligers hier gaat het allemaal best oke. We hebben dit jaar
een hele grote groep gehad, deels te danken aan mijn inspanningen om ook steeds meer Nederlandse vrijwilligers deze kant op te krijgen. Dat zijn er nu alweer zo’n zeven geweest sinds juni vorig jaar; best een lekker aantal. Voor het komende jaar ziet het er weer beter uit. Het lijkt erop dat we 9 vrijwilligers gaan krijgen die toezeggen een heel jaar bij Our Little Roses te blijven. Dat betekent dat we tot en met juni 2006 gewoon helemaal vol zitten. Al die mensen gaan les geven op onze tweetalige school en werken met onze meiden. Ik heb alles bij elkaar al zo’n 6 Nederlandse kandidaten moeten afwijzen voor OLR, omdat ze niet konden toezeggen voor een heel jaar te komen. Dat is heel spijtig, maar ik probeer een plaatsje voor ze te vinden bij een ander tehuis van de overheid, waar ik sinds een maand of 4 mee werk.

Dan ben ik ook druk bezig met het medische programma. Op basis van een wens van mij om meer kinderen uit de krottenwijken te kunnen helpen is Our Little Roses Nederland samen met de Sagrada Familia Kliniek die bij Our Little Roses hoort van start gegaan met het medisch project. Het principe is heel simpel: Our Little Roses Nederland werft extra fondsen om in Honduras artsenbezoeken voor straatkinderen en kinderen uit de krottenwijken te kunnen betalen. Dat betekent dat Our Little Roses ongeveer 10 euro per patientje moet betalen, voor medicijnen zowel als het bezoek aan de arts.
Daar moeten de patientjes zelf (of hun verzorger) nog een dollar bovenop leggen. Dat is nog best veel geld, maar goed bij elkaar te verzamelen voor de meesten en we wilden de consulten niet gratis geven om de mensen niet het idee te geven dat alles voor niets is. Zo hebben de mensen zelf ook gewoon
wel het idee dat ze betalen voor deze dient; voelen ze zich misschien weer iets beter.

Tot nu toe, in de “try-out”-fase, hebben we 50 kindjes van 0 tot 5 jaar geholpen om een goed beeld van de problematiek te krijgen. De meeste kinderen kampen met parasieten (vaak in de maag en darmen), schimmelinfecties van huid, chronische diarree, bronchitis en ondervoeding. Deze kwaaltjes hangen allemaal samen met gebrek aan sanitaire voorzieningen (en gebrek aan kennis over hygiene) en verkeerde voeding of te weinig eten. Onze twee Cubaanse artsen helpen de kindjes met deparasiteren, antibiotica en vaak vitaminepillen om de directe gevolgen van de ondervoeding te lijf te gaan. Ook krijgen de ouders (meestal alleen moeders) van de kinderen een
voorlichtingspraatje over voeding en hygiene.

Dat laatste praatje is vaak wel heel erg belangrijk. Als er een lobby is van producenten van vitaminepillen in Honduras, dan is die uiterst effectief, want de hele bevolking hier wijt elk probleem collectief aan gebrek aan vitaminenpillen. Het alfabetiserings- en microfinancieringsproject voor vrouwen in Cofradia waar ik aan (mee)werk loopt soms compleet vast omdat mensen zeggen dat ze niets kunnen onthouden door gebrek aan vitaminenpillen. Dat ze niet zo goed kunnen studeren door gebrek aan vitaminen kan zeker waar zijn, dit zijn gezinnen die vaak dagen zonder eten gaan en bijvoorbeeld nooit vlees eten. Maar het probleem wordt niet perse opgelost door vitaminepillen, maar vaak wel door te beginnen het kleine beetje geld dat ze hebben aan de juiste voeding uit te geven. Dus niet meer voor een dollar 1,5
liter Cola kopen om te drinken, maar voor hetzelfde geld 50 sinaasappels. Of de mango’s soms ook opeten in plaats van weg laten rotten. Maar je kunt het de mensen ook niet kwalijk nemen: de schijf van vijf (of vier) kennen ze hier echt niet en de link voeding-vitaminen leggen ze gewoon niet. Dat heeft niemand ze ooit verteld: vitaminen zitten in pillen, basta.

Abigail en ik proberen om een voorlichtingscampagnetje op te zetten over
goede voeding, met handige posters van de schijf van vijf (of vier) die mensen in huis kunnen bewaren. Tot nu toe was het probleem dat relevant voorlichtingsmateriaal gewoon niet te vinden was, want een schijf van vijf
(…) met spinazie en bloemkool, tsja, daar kunnen ze niet zoveel mee. Gelukkig komt deze zomer een diëtiste die wel van dat materiaal heeft. Met rijst, tortilla’s en bonen, ei en avocado, kippenlever en koeienmaag. Dat wat ze hier eten en lekker vinden.

Buiten al het werk om neem ik ook de tijd voor leuke dingen. Ik moet bijvoorbeeld elke 90 dagen het land uit omdat mijn visum dan verloopt. Alle vrijwilligers en buitenlanders zitten hier op een toeristenvisum, omdat dat vrijwel gratis is. Ik zou wel resident kunnen worden hier, maar dat kost me $600 aan advocatenkosten en dat is het gewoon niet waard. Het resultaat is
alleen: na 90 dagen moet ik weer op reis. Met Pasen was het een verplichte trip naar Nicaragua, nu wordt het verplicht 48 uur naar El Salvador, dus weer een dag of vijf op pad. Balen!

En een week of twee geleden heb ik een schitterende trip naar de Cayos
Cochinos gemaakt. Dat is een eilandengroepje van tussen de 13 en 16 eilanden die onderdeel uitmaken van de Bay Islands, het schitterendste stukje Caribisch paradijs van Midden Amerika. Waar de grootste eilanden vol zitten met duikscholen en –resorts zijn de Cayos Cochinos piepklein en vrijwel
leeg. Een groot natuurgebied van koraal. Daar gingen we dus met zijn vieren een dag doorheen varen. Van eilandje naar eilandje, allemaal even klein (sommige echt maar tien meter lang en breed met letterlijk 3 palmbomen. Dat zijn eilandjes die soms gewoon verdwijnen en een paar jaar later weer
terugkomen. Waait het hard: eiland weg.) en allemaal even paradijselijk met schitterend gezond koraal.

Hier hebben we rondgezwommen, ik heb lekker gesnorkeld boven het gezondste koraal dat ik ooit heb gezien, en later een visje verorberd op een eilandje waar een zwarte Garifuna-gemeenschap van 200 man woont. Pieklein eiland, tsjokvol met hutjes. Het schijnt, by the way, dat er zelfs op dit eiland buitenechtelijke relaties ontstaan; hoe krijgen ze het voor elkaar.

Nou, dat was het wel weer wat mij betreft. Ik attach wat fotootjes van de laatste tijd, dan kunnen jullie weer even zien dat het hier alleen maar afzien is, oke? Ik hoop dat alles in NL goed gaat en ga vast weer heel snel van jullie horen.

Groet,

Niek